Om twee uur heb ik nog steeds geen letter geschreven. Het koppel - intussen ex-koppel, denk ik - blijft maar door mijn hoofd spoken. De vuurtoren had iets akeligs vandaag. Ik weet niet hoe ik het moet beschrijven. Haar gezicht stond gewoon nog arroganter en lelijker dan anders. Heel haar houding straalde woede uit in plaats van de gewoonlijke verwaandheid. Het leek zelfs alsof haar haren nog roder waren dan anders. 

Hun onderonsje daarstraks was op z'n zachtst gezegd vreemd. Ze hebben een hele tijd naar elkaar zitten staren. Uit zijn ogen kon ik enkel opmaken dat hij niet zo vrolijk was, en van haar zag ik alleen de achterkant. Volgens mij heeft opnieuw geen van de twee gesproken en ze hebben zelfs hun drinken laten staan. Echt waar, het wordt met de dag gekker. Hoe onbeleefd het ook mag zijn, ik ga het hem vragen, als hij straks naar me terugkomt. Ik moet gewoon weten wat er gaande is, of toch op z'n minst waarom ze nooit praten.

Eigenlijk wil ik graag verdergaan met schrijven, maar het lukt me niet om me te concentreren. Op deze manier krijg ik mijn verhaal natuurlijk nooit af. Het zou eigenlijk veel gemakkelijker zijn om over iets anders te schrijven. Een clichéliefdesverhaal van een populaire jongen een een uitgesloten meisje, bijvoorbeeld. Ik zucht. Sinds wanneer wil ik voor de gemakkelijke oplossing kiezen? Wilde ik niet eens origineel zijn? Mezelf uitdagen? 

Ik bestel een ice tea, zet mijn koptelefoon op mijn hoofd, selecteer een motiverende playlist van K3 op YouTube en begin te typen. Zoals gewoonlijk probeer ik eerst een verhaallijn uit te werken. Deze keer doe ik dat dan maar op papier in plaats van in mijn hoofd. 

Plots voel ik dat iemand op mijn schouder tikt. "Wat schrijf je?" Met een ruk kijk ik om en voel mijn huid kleuren. Dat moet er mooi uitzien, een rode kop en rode haren. Zo snel als ik kan klik ik het document weg. 

"Niets hoor!" stamel ik. Meteen merk ik op dat K3 nu op mijn beeldscherm staat te dansen en ik voel me nog belachelijker. Dit was niet de bedoeling. Hij lacht alleen maar. "Mag ik bij je komen zitten?" Ik knik kort.

"Fan van K3?" is het eerste wat hij zegt als hij op zijn stoel zit. "Ja, superfan. Al van toen ik klein was." Het klinkt dan wel enorm sarcastisch, diep vanbinnen meen ik wat ik zeg. En hetzelfde geldt voor Samson&Gert, maar dat hoeft hij niet te weten. "Heb jij dan geen jeugdhelden?" vul ik nog aan.

"Jawel hoor!" Hij glimlacht naar me en boort zijn helderblauwe ogen diep in de mijne. "Ik denk dat ik je van ergens ken." Nu bevestigt hij wat ik al zo lang denk. Ik knik. "Dat gevoel heb ik ook."