Veel heb ik niet meer geschreven als de klok van mijn laptop half vier aanwijst. Mijn verhaal loopt nu al vast. Hoe moet ik in hemelsnaam over een koppel schrijven als dat koppel niet met elkaar communiceert? Dat kan toch niet? Een beetje wanhopig drink ik van mijn ice tea. Misschien moet ik toch maar een ander onderwerp kiezen voor mijn boek, hoe fascinerend zij ook zijn.

De deur gaat open en ik kan al raden wie er binnenkomt. Ik kijk dit keer zelfs niet op, waarom zou ik ook? Mijn glas zet ik weer op de tafel en ik begin te typen, maar helaas komt er niets zinnigs uit mijn toetsen gerold. Snel open ik een nieuw document en laat mijn gedachten stromen. Dat helpt me wel vaker uit mijn schrijfdipjes. Wat eruit komt, stelt helaas even weinig voor. Ik besluit dat ik soms vreemde dingen denk en sluit het weer. 

"Een warme choco, alstublieft!" hoor ik plots. Het klinkt warm, zacht en vriendelijk. Meteen richt ik mijn ogen omhoog en tot mijn grote verbazing zie ik enkel hem zitten. De vuurtoren is er deze keer blijkbaar niet bij. En hij heeft geen koffie verkeerd besteld. Ik werp een veelbetekenende blik naar de bazin en merk dat ook zij een beetje in de war is. "Komt eraan!" beantwoordt ze zijn verzoek doodgewoon. Het zou niet erg discreet zijn om naar haar te vragen, dus neem ik hem gewoon goed in me op in een poging om iets van zijn gelaatsuitdrukking af te leiden. Zijn gezicht komt me heel bekend voor, maar dat zal vast zo zijn omdat ik hem hier al vaak gezien heb. Ik denk dat hij geweend heeft: zijn heldere blauwe ogen zien nog lichtjes rood en ook zijn wangen vertonen nog sporen van gedroogde tranen, voordat ze overgaan in zijn baard. Hij ziet er nogal verwilderd uit zo. In mijn herinneringen had hij echt alleen maar stoppels en dat vind ik veel mooier. Verbazend hoezeer mijn hersenen me kunnen bedriegen, of hoe snel zijn baard kan groeien als ik het wel juist heb. Een scheerbeurt zou hem in ieder geval niet misstaan.

Onbewust heeft hij me wel weer inspiratie gegeven. Zou ze toch de bedriegster zijn die ik in haar zag? Misschien had ik haar inderdaad juist ingeschat. Dat vind ik dan wel erg voor hem, het helpt mijn verhaal toch maar mooi lichtjes vooruit. 

Zij heeft een goede reden om te zwijgen en hij volgt haar ook daarin. Waarom zou hij iets zeggen als zij dat ook niet doet? Natuurlijk stelt hij zich wel eens vragen, maar ach, hij moest haar maar vertrouwen. Dat hoort toch zo in een relatie?

Ik kijk even op van mijn scherm en zijn blik haakt recht in de mijne. Snel glimlach ik en daarna kijk ik weg. Toch ben ik er behoorlijk zeker van dat ik die ogen ken. Ooit heb ik daar al eens in gekeken, ik weet het gewoon. Ze doen iets met me. Daarom sloeg ik waarschijnlijk snel de mijne weer omlaag. Er is iets met dat helder blauw en die trieste blik. Ik wil weten wat. En niet in mijn verzinsels, maar in het echte leven. 

----

Omdat ik het niet kan laten toch weer een update. Morgen waarschijnlijk geen, want ik moet nog wel wat blokken voor zaterdag.