Het koppel vertrekt weer. Ik neem de jongen nu goed in mij op. Hij is eigenlijk niet lelijk. Zijn ogen zijn helder blauw, zijn gezicht ziet er zacht en lief uit en hij is noch te mager, noch te dik. Alleen zijn lengte valt een beetje tegen, ik had hem groter ingeschat toen hij neerzat. Zij steekt zelfs als een rode vuurtoren - haar haren zijn nog veel roder dan de mijne - boven hem uit en de hakken die ze draagt, maken het allemaal nog erger. Haar gezicht staat arrogant en heel haar houding verraadt datzelfde. Bovendien draagt ze ook nog eens een dikke laag make-up die haar niet eens staat. Als ik merk dat ze oogcontact maakt, lach ik vriendelijk, maar zij kijkt zo mogelijk nog lelijker terug. Ik ben dan misschien niet het type om te oordelen over iemand als ik die niet ken, toch weet ik nu al dat ik haar niet mag.

Ook hij maakt even oogcontact en op zijn gezicht verschijnt wel een glimlach. Ondanks het feit dat zijn ogen nogal triest staan, lijkt hij me een heel aangename jongeman. Nog maar eens een bewijs dat ze een vreemd koppel zijn, denk ik dan. Hoe kan zo'n vriendelijk gezicht nu samen zijn met de arrogantie in hoogsteigen persoon? Ik schud stilletjes mijn hoofd en ga verder met schrijven, terwijl zij naar buiten stappen.

Een alledaags koppel zijn ze niet bepaald - nee, daar heb ik helemaal gelijk in - en gelukkig kun je hen nu ook niet noemen. Ongelukkig is dan weer wat overdreven. Gewoon niet-zo-gelukkig. Ze horen niet samen, hoe graag ze misschien ook zouden willen, en lang zal het wellicht niet meer duren. In haar hoofd is zij vrij en hij volgt haar als een mak, gevangen lammetje. Hij moet ook wel.

Ik herlees mijn woorden en schrik een beetje. Denk ik echt dat hij een mak lammetje is? Dat zij gewoon haar eigen zin doet? En dat hij onder de sloef ligt? Oké, dat laatste lijkt me vrij duidelijk, aangezien ik aan alles merk dat de vuurtoren een dominant type is, maar hij moet toch wel karakter hebben. Of bestaan er echt mensen die zich zo gewoon laten doen? Durft hij misschien niet tegen haar in te gaan? En waarom dan niet?

Eigenlijk zijn dat mijn zaken allemaal niet, bedenk ik me. Ik schrijf gewoon over een koppel dat toevallig op hen geïnspireerd is, toch? En in mijn verhaal zijn ze zoals ik hen maak, niet zoals ze echt zijn. In ieder geval, ik hoop voor hem dat het in het echt heel wat beter is.  

Ik wenk de bazin en bestel een ice tea. Ze glimlacht naar me als ze die neerzet. "Lukt het een beetje vandaag?" Ik knik. "Het gaat wel. Beter dan gisteren, in ieder geval." Gisteren had ik een echte writer's block, ook al was het eenzelfde dag als eergisteren, en de dag daarvoor, en de dag daarvoor, en... nu ja, je snapt het wel.  

"Vreemd koppel hè, die twee," vindt ze. Met haar hoofd wijst ze naar de deur, maar ik wist zo natuurlijk ook al over wie ze het had. "Zeg dat wel ja! Ik begrijp echt niet hoe die twee het samen volhouden." De vrouw lacht, werpt mij een veelbetekenende blik toe en staat weer recht. Intussen zijn er weer nieuwe klanten binnengekomen die ze moet gaan bedienen. Ik drink snel van mijn ice tea en richt me weer op mijn laptop.  

------

Ik heb zelf ook rosachtige haren, dus ik heb zeker niets tegen rosse mensen, moesten zij zich beledigd voelen!