Buiten is het ijskoud. Mensen die langslopen, zijn allemaal dik ingepakt en ademen wolkjes uit. Ik zit binnen tegen de verwarming, waarop ik mijn muts en handschoenen heb gelegd. Mijn handen omklemmen de zalig warme beker chocomelk. Ik heb nog niet geproefd van de inhoud uit angst om mijn bevroren lippen te verbranden. Alles tintelt, van mijn tenen tot mijn neus, alsof ik aan het ontdooien ben. Mijn tegen het ros aanleunende haren hangen nog steeds een beetje statisch rond mijn gezicht. Dat krijg je van zo'n muts natuurlijk.

In dit cafeetje kom ik elke dag. Het tafeltje vlakbij het stopcontact blijft altijd voorbehouden voor mij, zodat ik mijn laptop kan opladen. Daar net naast liggen standaard een notitieboekje, waarin ik een schema voor mijn verhaal heb gemaakt, en een balpen. Terwijl mijn laptop opstart, kijk ik een beetje rond. De oude man zit weer zijn krant te lezen. Een mama en haar dochter drinken een koffie en een ice tea en een homokoppeltje houdt elkaars handen vast terwijl ze een poging doen om met een rietje hun fanta's uit te drinken. Ik glimlach even bij de aanblik van die laatsten. Zo schattig, die mannen.

De deur gaat weer open en ook zij komen binnen. Ik weet niet hoe ze heten, maar hij houdt altijd haar hand vast tot ze aan een tafel gaan zitten, zit altijd met zijn gezicht naar mij toe, bestelt altijd koffie verkeerd en betaalt altijd. Zij drinkt altijd thee. Meestal komen ze rond tien uur 's morgens en rond half vier in de namiddag vaak nog een keer. Mijn klok geeft aan dat het nu net één voor tien is, perfect op tijd dus. Intussen is mijn laptop opgestart en ik open mijn document, terwijl ik het koppeltje nog met een half oog in de gaten houd. Weten zij veel dat ze de hoofdpersonages van mijn verhaal zijn. Alhoewel, eigenlijk is hij veel meer het hoofdpersonage dan zij. Van haar heb ik een bedriegster gemaakt omdat, nou ja, ze ziet er gewoon zo uit. Haar hele gezicht straalt arrogantie en onbetrouwbaarheid uit. Daar kan ik ook niets aan doen.

Voorzichtig neem ik een slok van mijn chocomelk. Nu die is afgekoeld, vind ik hem net warm genoeg om op te drinken. Wat doet dat deugd aan mijn koude lippen! Ik glimlach kort en begin dan met schrijven.

Ook vandaag zitten ze weer op dezelfde plaats in hun vaste café. De bazin brengt hen zonder het op voorhand te vragen hun vaste bestelling en zoals altijd betaalt hij onmiddellijk. Ze zwijgen. Ook al zijn ze amper een jaar een koppel, toch hebben ze elkaar niets meer te vertellen. Maar het is nu eenmaal gemakkelijker om samen te blijven zolang er geen echte problemen zijn dan om een ander lief te zoeken, dus gaat hun leven zijn dagelijkse gangetje.

Ik bekijk mijn tekst en besef dat ik er waarschijnlijk snel mee klaar zal zijn op deze manier. Bedachtzaam vraag ik me af wat voor karakter hij zou hebben. En hoe hun stemmen klinken. Zouden ze thuis ook zo stil zijn? Is er misschien iets gebeurd waardoor ze alleen maar naar elkaar kijken, zonder woorden? Waarom moet hij altijd betalen? Hoe zijn ze een koppel geworden? Natuurlijk kan ik op iedere vraag een antwoord verzinnen, maar stiekem wil ik weten hoe het echt zit. Zo nieuwsgierig ben ik wel.