Toen zijn zicht weer scherp was en hij zich beter kon concentreren, viel hem iets op naast de weg. Daar waar langs de kant van de baan een enorme waterplas lag, stond iemand.

De wind sneed zichtbaar in haar smalle gezichtje en tevergeefs probeerde ze haar capuchon voor haar dichtgeknepen ogen te houden om het ijzige trek te slim af te zijn. Maar het lukte haar niet bepaald.

Haast zonder enige twijfel remde hij af.

Natuurlijk remde hij af.

Ook gooide hij een paar flessen naar achteren, die gelukkig zacht vielen in de stapel kleren die hij daar gelegd had. Zijn gordel maakte hij los en het rechter portier gooide hij open.

Zijn hart ging flink tekeer en even verstijfde hij door de windvlaag die zijn liefelijke warme truck binnenvloog.

George keek naar buiten, daar waar het meisje stond te trillen op haar benen en haar oogleden gesloten hield, werd ze overspoelt met angst. Hulpeloos. Haar bijna witte haren die achter haar fladderde, bijna volledig bedekt met groene blaadjes schudde ze telkens van haar af.

Ze zag er aangedaan uit. Verwoest, op sommige plekken zoals haar voorhoofd stonden naar boven komende , rode schrammen en in haar nek stonden een paar nog roder wordende plekken.

Snel keek hij even in zijn spiegel, bang dat hij er misschien wel onaardig of eng kon uitzien na al dat gejank en gedenk van hem.

'Juffrouw,' riep hij twijfelachtig toen hij dacht dat zijn uiterlijk haar geen schrik ging aanjagen.

Maar ze keek niet op.

Hij perste zijn droge lippen op elkaar en krapte aan zijn stoppels die alweer aan het doorkomen waren.

'Halo?' vroeg hij deze keer iets luider.

Maar ze had geen oog voor hem.

George sloeg zijn ogen ten hemel en stapte uit zijn wagen om naar haar toe te lopen. Hij rilde bijna uit zijn vel toen een sterke windvlaag tegen hem op vloog en hij met zijn voet pardoes in een diepe plas stapte.

'Geweldig,' mompelde hij kwaad, want niet alleen zijn schoen was verzopen nu, ook zijn broek moest er aan geloven.

Het gevoel van irritatie dat de kop op liep bij hem, probeerde hij weg te steken en met grote passen liep hij om zijn truck heen.

Toen hij vlak voor haar stond en hij haar snelle ademhaling kon horen, legde hij zijn hand tegen haar arm aan. George dacht misschien wel dat ze zou schrikken van zijn aanraking, maar ze bewoog niet.

Meer nog , ze schrok niet eens.

'Hee,' prevelde hij stil. Hij dacht na over woorden, maar hij wist niet goed wat geschikt was op dat moment. Dus wreef hij maar met zijn duim over haar bovenarm, in de hoop dat het haar misschien een beetje op haar gemak kon stellen.

Minuten verstreken.

Zijn duim was half bevroren en zijn lippen plakten met velletjes aan elkaar. Zijn nek begon te verstijven en hij voelde zijn bloed steeds meer wegzakken in zijn lichaam.

'Je moet met me meekomen, als je hier nog lang blijft staan raak je misschien wel onderkoeld ,' sprak hij haar toe.

Eigenlijk verwachtte hij geen antwoord van haar. Hij dacht zelfs niet dat ze het hoorde, of maar zou luisteren naar hetgeen dat hij zei.

Ze leek wel in een soort trance te zitten, eentje waarin hij haar nooit uit zou kunnen halen.

Maar toch.

Na enige tijd tilde ze haar hoofd traag op.

En boorde met haar kleurrijke ogen bijna gaten in die van hem.

'Alsjeblieft,' prevelde ze stil, waarna ze een zucht over haar lippen liet rollen.

En opdat moment wist George dat ze één van de drie was.