Elf uur was het. Tenminste, als hij het goed zag.

Lantaarns verlichtten zijn eenzame weg.

Zijn ruiten beslagen, aangedaan door het vochtige weer.

Verbaasde ogen, niet beseffend van wat er net gebeurt was en waarom hij zo over zich heen had laten lopen.

Hij miste Diewke. Voor de zevende keer in één uur.

Hij miste haar aanwezigheid, zijn zelfvertrouwen dat hij door haar had gekregen en dat nu in een klein hoopje zelfbewustheid was veranderd. Hij kende zijn naam, zijn plek van geboorte , (hoogstwaarschijnlijk ook van zijn dood) en de namen van zijn geliefden. De persoon dat in zijn lichaam zat en ervoor had gezorgd dat alles van hem werd afgenomen, kende hij niet meer.

Die had hij al lang vermoord.

Het regende zacht. De ruitenwissers maakten piepende geluiden, de muziek had hij al lang weer afgezet.

Naar waar hij aan het rijden was, wist hij niet. Maar dat maakte in feiten niet zoveel uit.

Hij wist dat er ooit wel iets of iemand kwam die zijn pad zou doorkruisen en hem een stukje van zijn last zou afnemen waar hij al jaren mee rond sleurde. Iemand die met plezier hetgeen zou aannemen waar hij mee zat. Iemand die George uitgebreid zou bedanken daarvoor, en bij wijze van spreken hem de hemel kon beloven.

Voor het stuk dichter brengen van zijn eigen dood.

A/n: In een vorige authors note was ik misschien wel een beetje onduidelijk geweest. Ik bedoelde namelijk dat ik het verhaal af had gemaakt, niet dat het al af was. Nee, helaas. Er komen nog wel een aantal stukjes want het is nog niet eens begonnen. Maar ik snap heel goed dat dit heel erg verwarrend kan overkomen, daarom wil ik jullie een hele hoop uitleg achteraf geven zodat jullie alles meekrijgen van dit verhaal. Ongeveer na het vijfde stukje bedacht ik me dat ik dit ook gewoon in een word documentje had kunnen zetten, maar dat roept ook zoveel vragen met zich mee. Oh, en het valt me ook op dat dit minder en minder gelezen wordt. Ook dat snap ik, want het is best langdradig. Dat geef ik zelf toe. Maar ik vond het vooral belangrijk om dit verhaal eindelijk eens te kunnen brengen en uit te kunnen schrijven voor mezelf.

Voor de paar lezertjes die dit verhaal nog volgen: Bedankt. Heel erg bedankt.