Soms vergeleek George zich met een steen. Een grote, onverwoestbare stevige klei hoop dat met geen stokken kapot te krijgen was.

Hard aan de buitenkant.

Harder dan welk persoon dan ook, maar binnen in, breekbaarder dan de duurste diamant waar iemand ooit naar gekeken had.

Beschadigd misschien, aldus nog een mooie stevige huid langs de buitenkant.
Verzwakt, niet altijd even stabiel meer hoekjes konden afbreken, zo'n probleem was nu ook weer niet.

Het meisje waar hij tegenover stond, keek hem aan. Verward, afvragend of hij wat zou ondernemen aangezien ze de hevige wind haar vel voelde inkruipen.

Maar het leek erop dat George even niet meer hier was.

Tenslotte een kenmerk waar hij al om gekend stond.

Afdwalen van zijn doel.