Keuzes maken was voor George zoiets als rechtstreeks door de hel gaan. Hij vond het verschrikkelijk onmenselijk om te kiezen tussen één snoepje waar er wel honderden van in een pot staken en te doen alsof het zogenaamde lot er voor iets tussen zat want dat was niet zo.

Misschien kwam het door de zoete tranen die George elke dag proefde of door de schuldgevoelens die als een een blok op zijn maag lagen en iedere seconde van de dag zwaarder begonnen te wegen. In ieder geval moest hij het doen en niet alleen omdat hij niet meer kon buiten komen zonder knikkende knieën, maar ook omdat hij niet meer verder kon leven met dat stekende gevoel in zijn maag. Dat stekende geweten dat hem er iedere dag op wees wat voor monster hij was of die stekende hoofdpijn waarbij het leek of iemand met een vlijmscherp mesje putjes in zijn slaap prikte.

Het stak allemaal zo hard bij George dat hij op een dag met stoelen begon te smijten en het treurige behang van zijn muren af begon te trekken. Als hij tegen bloed had gekund, had hij waarschijnlijk ook nog zijn ogen uitgekrapt, maar daar las hij te graag voor.

Eigenlijk kon je George het best omschrijven als iemand die van het leven genoot en de mensen graag hielp zoals hij dat dagelijks deed op zijn werk. Hij zag de glimlach van Dieuwke graag die helemaal ging stralen wanneer George zijn lippen tegen die van haar drukte en met zijn vingertoppen haar hals beroerde. Hij werd verliefd op zijn twee engeltjes die vredig lagen te slapen wanneer hij thuis kwam en nog verliefder op de avondzon die hij daarna kon bewonderen met zijn geliefde.

Maar vandaag genoot hij niet van die zon.

Hij genoot al een hele poos niet meer.