'Heeft u even tijd?' 

George schrok voor een tweede keer op nadat hij in slaap gevallen was en probeerde uit te pluizen waar hij precies zat, welk uur van de dag het was en of Dieuwke nu echt naast hem had gezeten of niet. Verward en slaapdronken krabde Prison nog eens in zijn haren. Hij kon zich niet herinneren dat hij zijn raampje had opengedraaid in zijn harde realistische leventje. 

Onderzoekend keek de jongeman met het rode AZOS petje hem aan. In zijn rechterhand hield hij een half kapotgebeten stylo, een klembord en vijf routekaarten vast en in de andere hand een zwarte microfoon die hij vlak bij Georges mond hield. Er kwam geen woord van zijn lippen. Het enige dat hij voelde spreken, was zijn hart - dat hij bij elke seconde harder voelde bonzen in zijn keel. Het kon niet praten, daar was hij op dit moment gelukkig om.

Hij begon te denken, te vergeten en te kokhalzen van zijn dromen.

'Wij zijn van het nieuws en zijn weleens nieuwsgierig waar de Vlaming deze tijd van het jaar zoal naartoe reist. Ik neem aan dat u op vakantie vertrekt of al bent geweest aangezien u zoveel bij heeft en met een grote blauwe truck u zelf vervoert.' De cameraman achter de interviewer wierp zijn camera op Georges laadbak - waar een heleboel meubeltjes, dozen, flessen en andere rommel van hem in stonden. 

George dacht aan Dieuwke en aan haar handen op zijn wangen. Hij dacht niet aan de man die hem aan het interviewen was zonder toestemming, maar aan haar fruitgeur, haar kleine voetjes en haar verleidelijke korte haren waar hij stapel op was geworden . Dat zijn gedachten niet bij de twee heren waren, was geen verrassing. Wanneer hij aan haar dacht, kon hij zich goed afschermen van iedereen en leek de wereld weer even lief en mooi en vredig met huppelende, bellenblazende witte kinderen.

Hij dacht aan haar zoals hij nog nooit aan haar had gedacht. Haar fijne gezichtje stond na de droom weer vers op zijn netvlies gebrand en hij wist niet hoe hij zich daarover moest voelen. Hij had haar graag dicht. 

'Gaat het wel, meneer?' De interviewer begon de cameraman aan te stoten en niet veel later, voelde George vier paar ogen op hem gericht. 'Kunt u ons misschien vertellen wat u hier doet?' 

Irritatie begon hem te besluipen. 

'Sam, misschien kunnen we hem best gerust laten.' Hij liet zijn camera zakken en tikte hem op de schouder. 

Sam keek George bedachtzaam aan. 'Die knul lijkt wel onder een trance te zitten,' stelde hij vast. 'We wilden enkel uw verhaal een keertje horen, meneer, dat is alles. We begrijpen het dan ook als u hieraan niet mee wilt werken.'

Loom draaide hij zijn nek - die goed en stevig vastzat van hem een hele tijd in dezelfde houding te hebben gehad. Deze keer was het George die Sam aan begon te kijken met dezelfde blik in zijn ogen. Sam zag Georges rode ogen en voelde ze in zijn plaats prikken achter de zijne.  Zijn droge lippen werden kort nat gemaakt en zijn zicht verscherpt. Een glimlachje speelde om Georges lippen terwijl hij naar de twee jongens keek.

Ieders om beurten. 

'Mijn verhaal.' George proefde de woorden in zijn mond.

Ze smaakten vrij slecht.