'Dat is niet waar en dat weet je,' schreeuwde Dieuwke.

George sloeg woest de deur van zijn blauwe truck dicht en probeerde niet in haar ogen te kijken, omdat hij wist dat hij zich dan misschien aan haar zou kunnen overgeven. Met haar koraalblauw aanspannend jurkje en haar hoge naaldhakken die ze speciaal was gaan kopen voor hem, had hij niet veel nodig om voor haar te bezwijken en zijn woede weer aan de kant te schuiven.

'Oh ja?' begon George, nog steeds niet in haar ogen kijkend. 'Verklaar me dan even waarom je daar zo intiem stond te doen met hem.'

'Jezus George, we waren gewoon aan het praten over vroeger.' De tranen stonden haar al in de ogen, Dieuwke was zo gevoelig voor dit soort ruwe conversaties met hem. George en Dieuwke waren geen tegenpolen. Eigenlijk leken ze best veel op elkaar , dat bleek, want hoe kwader George werd, hoe meer pijn en irritatie er ontstond bij Dieuwke.

'Praten over vroeger? Ik dacht dat je het verleden net achter je wilde laten omdat het je zoveel pijn had gedaan,' zei hij met een sarcastische ondertoon waar Dieuwke alleen maar meer van ging huiveren.

Aan de overkant stond hun buurvrouw het tafereel mee te volgen. Haar lapjeskat lag te snurken in haar armen en af en toe krulde ze stukjes vacht rond haar vingers.

'Dat is ook zo, maar waarover had ik anders met hem kunnen praten? Over het mooie weer?' Daarbij keek ze even naar de donkere wolken die op knappen stonden. Sommigen begonnen zelfs al wat vocht te verliezen.

'Waarom wilde je zo graag met hem praten? Ben je soms vergeten wat voor lelijke dingen hij tegen je gezegd heeft?'

'Jij bent anders ook goed op weg. Wat versta jij eigenlijk onder intiem doen? Wil je soms beweren dat hetgeen wat wij nu doen ook intiem doen is of heb ik het nu mis?'

'Hoe moeilijk is het om te breken met hem, kom op Dieuwke, hij is verdomme je ex en ik zie wel dat hij je nog altijd ziet zitten, alleen ben jij te naïef om zoiets te zien.'

Dieuwke keek in haar clutch, maar besefte zich een tel later dat George de sleutels van het huis bijhield.

'Geef de sleutels.'

'Geef me dan antwoorden! Waarom stond je daar met hem?'

Dieuwke rolde met haar opgemaakte ogen. Het was absurd wat George dacht en dat wist hij zelf ook wel. Hij deed het uit jaloezie, een gevoel waarmee hij had kennisgemaakt nadat hij Dieuwke had leren kennen in de supermarkt.

'Voel je nog iets voor hem?'

'Natuurlijk niet,' schreeuwde ze kwaad. 'Jij bent toch de enige?'

'Dat moet je niet aan mij vragen.'

De tranen begonnen over haar wangen te lopen. Ze dacht dat ze kwaad was op hem, maar blijkbaar nam het verdriet het van haar over. Het feit dat George twijfelde aan haar gevoelens voor hem, vond ze verschrikkelijk. Natuurlijk was hij de enige voor haar en ze had een sterk gevoel dat dat ook zo ging blijven.

Een prop ontstond in haar keel. Haar mascara was uitgelopen en daarom veegde ze met haar vingers vlak onder haar ogen om de restjes weg te halen.

'Open die kut deur of ..'

'Of wat? Loop je dan weg? Ga je dan uithuilen bij Emanuel?'

'Kap met die jaloezie van je. Het is zo ontzettend kinderachtig.'

Hij lachte schamper. 'Ik wil je gewoon niet kwijt, is dat dan zo vreemd?'

Gelukkig was Dieuwke gestopt met huilen.

'Kom mee naar binnen, want ik kan Amandas ogen en die vunzige kat niet meer aanzien.'

George keek achter zich en boorde zijn boze kijkers recht in de gifgroene ogen van Amanda, die hem een vriendelijk knikje toe wierp. Sinds dag één dat ze hier kwamen wonen, hield  Amanda het koppeltje in de gaten. Beter nog, ze hield bijna heel de straat in het vizier.

Ooit was George om suiker komen vragen bij haar, zo beleefd als hij was had hij natuurlijk voorgesteld om het terug te betalen, maar Amanda weigerde wat mee te geven of ook maar de deur te openen. Al stond ze vlak voor haar net gewassen raam en kon ze alles horen wat hij zei, vertikte ze het om hem binnen te laten.

Ondanks George Dieuwke graag zag, had hij haar ook al veel willen aandoen. Soms was ze gewoon zo onuitstaanbaar. Zoals ze daar nu ook stond met haar dieprode wangen, haar naar achteren gekamde korte haren en haar kwade blik in haar ogen. Hoe kon hij nu in godsnaam boos op haar blijven?

Het voelde niet goed, anderzijds wel vertrouwd. Ze maakten nu eenmaal veel ruzie.

Hij had het gevoel dat het er alleen maar op verbeterde omdat ze elkaar achteraf niet meer konden loslaten door die helse schuldgevoelens en lelijke woorden. Misschien hoorde dat alles wel bij hun twee.

Misschien was het gewoon dat, dat ze nodig hadden: een fikse ruzie die de boel aanstevigde.

George knikte en wenkte haar.

'Oké, we praten dit binnen uit.'

Waarmee ze alle twee wisten dat ze elkaar over het drempeltje al lang vergeven hadden.