Ik heb hier een klein stukje uit het boek overgenomen om jullie te kunnen laten lezen. Alle auteursrechten zijn gewoon voor de schrijver ....

De manier hoe mijn zusje het voorlas was echt geniaal dus lees het voor! Dat maakt het nog leuken 😂

----------------------------------------------------------------------------
De rugzak werd op de grond gegooid en de klep viel open. Pinkeltie dacht snel na. Wat moest hij doen? Hij kon zich niet altijd blijven verstoppen. Even wachtte hij af of er iets gebeuren, maar de tas bewoog niet. Pinkeltje besloot dat de kust voor dit moment even veilig was. Maarjuist toen hij heel voorzichtig om het hoekje wilde kijken, stak ineens iemand zijn puntige snuit in de rugzak. Geschrokken kroop pinkelte achteruit. Het was een muis.

'Jemigt! wat doe jij hier?' vroeg de muis en hij klom de rugzak in. 'Ik schrik me een hoedje! Dat verwacht je toch niet Een kabouter in een mensenrugzak. Hartstikke gevaarlijk! Hoe haal je het in je hoofd? En dan mij ook nog zo laten schrikken. Ik ben echt heel erg geschrokken, hoor!' 'Nou, anders ik wel,' antwoordde Pinkeltje boos tegen de muis. 'Wil je dat broodje even aangeven?' zei de muis. "Ik heb vreselijke honger. Mijn maag knort, dat wil je niet weten. lk zag die tas vallen en rook het meteen: een broodje kaas. Toeval lig is dat mijn lievelingseten. Dat heb ik al dagen niet meer gehad, een broodje kaas. Miammie! Geef op, snell' 'Ho ho, niet zo snel jij,' zei pinkeltje, 'Dat broodje is niet jou, maar van het meisje van wie deze rugzak is. Maar goed geef je een stukje als jij me naar een veilige plek wilt brengen.' 'Ik breng je gewoon naar de plek waar je hoort,' antwoordde de muis, veilig of niet. Je moet hier niet rond te zwerven. Dat is tegen de regels, dommerd. Dat weet je, toch? Bewo-' 'ik weet het, onderbrak Pinkeltie hem snel. Zelden had hij zo'n opgewonden muis ontmoet als deze. 'Laten we uit deze tas ontsnappen,' stelde Pinkeltje aan de muis voor 'en dan zonder dat iemand ziet, bedoel ik.' 'oke,' antwoordde de muis. 'Dat is een fluitje van een cent. Deze tas ligt zowat onder de struiken. Het is maar een sprong,meer niet. Niemand ziet ie, bij mij ben je veiligt Ik neem..' 'vooruit, hier,' zei Pinkeltie, en hij schoof een stuk van het broodje naar de muis. Die nam een paar flinke happen, liet een boer en knikte. 'We gaan. Stap maar op mijn rug.' Het volgende moment zaten ze al in het dichte struikgewas 'En nu?' 'Naar het sprookjesbos neem ik aan?' vroeg de muis, Pinkelije zuchtte een keer diep en vertelde alles.

'Nou zegt' riep de muis enthousiast. 'Wat een verhaalt zal ik je dan nu het mijne vertellen? Korte versie dan, he. Want ik heb zo ontzettend veel meegemaakt. Laat ik beginnen met mijn naam. Ik ben Mees Muis en ik woon in het kleinste kabouterhuis. En kijk eens wat ik kan! Goed kijken, he? De muis deed een paar stappen naar achteren, nam een aan loop en viel plat op z'n snuit. 'oef opnieuw,' zei Mees Muis snel. 'Dit is echt heel moeilijk, hoor. En ik heb al even niet meer geoefend. Je moet op het juiste moment afzetten. Dat is veel moeilijker dan het likt, le denkt vast dat jij dit ook kunt, hè? Nou, mooi niet, hoor. Let op!'

Mees Muis stapte opnieuw naar achteren. Hij nam een kort aanloop en sprong, maar opnieuw mislukte zijn kunstje. De muis krabbelde overeind. Hij wankelde even op zijn pootjes. Nou, weet je, mompelde hij, ik laat het je straks wel zien. Ik heb net gegeten, dan lukt het niet. Vooral niet als ik kaas gegeten heb. Kaas ligt zwaar op de maag, dan kom ik de lucht niet meer in. Maar ik kan het echt hoor, een dubbele salto gevolgd door een flikflak, waanzinnig goed zelfs. Pinkeltje knikte. Hij wist eigenlijk niet zo goed wat hij van deze muis moest denken. Hij had ook niet zo veel zin meer om Mees Muis nog iets te vragen, bang als hij inmiddels was voor het lange antwoord dat zou volgen. 'Ik weet het!' riep de muis opeens vrolijk uit. 'Ik weet naar wie we moeten gaan. Kom, ik weet wie jou kan helpen om thuis te komen. zullen we gaan?' zonder iets te vragen, klom Pinkeltje op de rug van Mees Muis. In vliegende vaart rende Mees onder de struiken door

Af en toe raakte Pinkeltje een blad en werd hij bijna van Mees' rug geslingerd. Hij keek achterom en zag dat ze zelfs stofwolkjes veroorzaakten, zo snel als ze gingen. Totaal onverwacht stond de muis stokstijf stil, waardoor Pinkeltje over de oren van Mees van zijn rug afvloog. 'Sorry' zei Mees geschrokken. 'Ik was even vergeten dat jij op mijn mag zat. We zijn er trouwens, vandaar dat ik stopte. En ik stop altijd nogal plots. Kan ik niks aan doen. Ik ben ook heel druk. Maar dat had je misschien al wel gemerkt. Kan ik ook niks aan doen. En ik ben heel vergeetacht Heel lastig is dat. Kan ik ook niks aan doen, toch? En weet je wat ik ook nog heb, als...' 'Mees' onderbrak Pinkeltje het geraas van de muis. 'Waar zijn we? op dat moment hoorde hij een angstaanjagend gegrom en keek Pinkeltie in twee enorme neusgaten.

---------------------------------------------------------

Hopelijk hebben jullie hier net zo van gelachen als ik. Voor degene die m niet snappen... Pech.