Sarah pov

Eva glimlacht. 

'Mooi zo. Ik hoop dat je snel met ons mee mag naar huis,' zegt ze. Ik glimlach kort. 

'Eerlijk gezegd ben ik nogal klaar met het ziekenhuis,' zeg ik zacht. En met de gesprekken die ik heb met Silvia, maar dat zeg ik er niet achteraan. Straks duurt het nog langer voordat ik met Eva mee kan naar de Ponti. Sanne legt haar hand heel zachtjes op mijn hand. Ik glimlach lief naar haar en wrijf zachtjes over haar koude hand. 

'Je bent lief mama,' zegt Sanne zacht. Ik glimlach en krijg tranen in mijn ogen. Haar woorden doen me goed.

'Jij ook lieverd,' zeg ik lief en ga moeizaam rechtop zitten. Eva schiet mij gelijk te hulp door op de knop te drukken waardoor het bed iets omhoog gaat zodat ik wat rechtop kan zitten. Ik glimlach dankbaar naar haar. Ik word er moe van om de hele tijd te liggen. 

'Je word hier moe van hé? Van dit ziekenhuis?' lijkt Eva mijn gedachten te kunnen lezen. Langzaam knik ik en kijk Eva met een kleine glimlach aan. 

'Eigenlijk wel. De hele tijd liggen is niet zo heel leuk,' glimlach ik. 

'Dat heb ik dus ook,' lacht Eva. Ik glimlach naar haar en na een uurtje is het bezoekuur afgelopen. Ik zucht zachtjes als ik weer alleen op de kamer lig. Het is zo stil nu... Nu ben ik weer alleen, maar op zich is dat ook wel goed want dan kan ik even uitrusten. Ik ben moe.

Ik kijk op als de deur een halfuur later weer opengaat. Als het goed is heb ik geen gesprek met Silvia nu, toch? Of ben ik weer vergeetachtig? Er loopt iemand naar binnen met een doktersjas aan. Ik slik als ik zie wie het is en er rolt een traan over mijn wang.