Eva pov

De volgende ochtend word ik laat wakker en kijk naar Sanne die nog steeds in mijn armen ligt te slapen. Ik heb medelijden met haar, de herinneringen aan vroeger worden haar af en toe teveel waardoor ze van die momentjes heeft die ze gisteren onder de douche had. 

'Goedemorgen,' zeg ik zacht als ik zie dat Sanne haar ogen opent. Slaperig kijkt ze mij aan en glimlacht dan heel kort.

'Goedemorgen,' zegt ze zacht en kruipt nog iets dichter tegen mij aan. 

'Zullen we vanmiddag weer bij mama gaan kijken in het ziekenhuis?' stel ik voor. Sanne knikt langzaam en ik glimlach naar haar. 

Na en halfuurtje in bed te hebben gelegen lopen we naar beneden en ontbijten we. Sanne gaapt de hele tijd en ik merk aan haar dat ze slecht heeft geslapen vannacht ondanks dat ze bij mij in bed lag.

'Slecht geslapen?' vraag ik en sla mijn arm om haar heen. Ze legt haar hoofd tegen mijn schouder aan en knikt somber.

'Ik had een nachtmerrie en kon daarna niet meer slapen,' antwoord ze zacht. Ik knik begrijpend. Ik weet wat ze bedoelt. Dit had ik vroeger ook altijd, maar de nachtmerries gaan over, maar de nare herinneringen en angsten niet. Bij Sanne kan het nog wel even duren voordat de nachtmerries over gaan, omdat het nog maar kort geleden is dat ze het voor het laatst heeft meegemaakt. Soms word het haar even teveel, soms heeft ze maar één iemand nodig en dat ben ik. Ik ben degene die ze het hardste nodig heeft.

'Wil je me vertellen over je nachtmerrie?' vraag ik zacht, ook al weet ik wel waar de nachtmerrie over ging maar ik wil dat ze het zelf verteld. Praten helpt...

'Hij ging weer over de dingen die Alex en Jake altijd deden,' antwoord ze zacht. Ik knik begrijpend en druk een kus op haar kruin.

'Het is voorbij, lieverd. Ik bescherm je tegen hun,' zeg ik met een lieve glimlach en Sanne knikt. Na een uurtje besluiten we om naar het ziekenhuis te vertrekken. Eenmaal in het ziekenhuis lopen we gelijk naar de juiste verdieping. Ik zie dat Silvia weer bij Sarah zit. Zachtjes zucht ik. Ik snap waarom Sarah moet praten, omdat het niet niks is wat ze allemaal heeft meegemaakt, maar dan zou Sanne ook moeten praten...

Een halfuurtje later komt Silvia de kamer uitgelopen. Ik kijk weer door het raampje van Sarah's kamer en zie dat ze dit keer niet huilt. Misschien is dit een doorbraak en mag Sarah binnenkort wel naar huis...