Eva pov

'Waarom mogen we niet naar binnen?' vraag ik geschrokken en kan het beeld van mam die aan het huilen is met een vreemde vrouw erbij maar niet uit mijn hoofd zetten. 

'U mag niet naar binnen,' zegt de arts zuchtend.

'Vertel me dan eerst waarom niet!' zeg ik fel en Sanne verstop zich bang achter mijn been. Geruststellend wrijf ik over haar haren. 

'Silvia, de vrouw die bij Sarah zit, is een psychologe. Ze probeert Sarah van haar trauma af te helpen maar dat lijkt maar niet te lukken,' zegt een zuster die net langsloopt. Op haar naamkaartje lees ik dat ze Amy heet. 

'Waarom mogen wij dan niet naar haar toe?' vraag ik zacht, geschrokken. 

'Dat gaat pas als Silvia weg is, maar ze is al best lang met Sarah aan het praten,' zegt Amy en de arts loopt weg. Ik zucht.

'We mogen al 3 dagen niet naar haar toe,' zeg ik zacht. Amy kijkt mij niet begrijpend aan.

'Dat is vreemd, daar weet ik niks van,' zegt ze. Dan komt Silvia de kamer uitgelopen.

'Het lukt me nauwelijks om tot haar door te dringen. Ze is bang voor mij waardoor ze niet aan mij wil vertellen wat er is gebeurd vroeger,' vertelt Silvia. Ik kijk haar geschrokken aan. Misschien mogen Sanne en ik daarom niet naar Sarah toe. Amy knikt.

'Ze reageert ook nauwelijks op mij als we binnenkomen. Dit is een slecht teken. Ze mag pas weg uit het ziekenhuis als het echt goed met haar gaat maar op deze manier duurt dat nog wel even,' zegt ze. 

'Ik kom morgen weer langs. Sarah mag wel bezoek hebben vandaag,' zegt Silvia en zegt ons nog gedag en loopt dan weg. Sanne en ik lopen Sarah's kamer in nadat Amy ons toestemming heeft gegeven. Sarah ligt met haar rug naar de deur toe waardoor ze niet ziet dat wij het zijn. 

'Mam?' vraag ik zacht en ga aan de kant van Sarah's gezicht op een stoel naast het bed zitten. Ze kijkt op en veegt snel de tranen weg. 

'Hey...' zegt ze zacht. Sanne klimt weer op mijn schoot en ik sla mijn armen om haar heen.

'Hoe gaat het met je?' vraag ik zacht en ik zie dat Sarah het bed iets omhoog doet zodat ze rechtop zit. Ik glimlach kort naar haar.

'Ik weet het niet,' antwoord ze zacht, met tranen in haar ogen. 

'Je bent aan het praten met een psychologe heb ik gehoord?' vraag ik en hoor dat Sarah zachtjes zucht. 

'Ik vertrouw haar niet, ik vertrouw niemand...' zegt ze. 

'Dat weet ik, mam,' zeg ik zacht.

'Ik kan er niks aan doen... Het komt door Alex,' zegt Sarah zacht en ik knik. 

'Ik begrijp het mam...' Ik begrijp het maar al te goed.