Sanne (mentrix) pov

James gaat naast mij op de bank liggen en ik schuif zo ver ik kan achteruit, maar de zware gewichten die op de grond staan houden beweging tegen. Ik begin te trillen van angst. 

'Sst. Rustig maar,' fluistert James in mijn oor. Alsof ik rustig zou worden van zijn woorden. Hij is echt gek in zijn hoofd, nog steeds. James haalt het clipje uit mijn haren en begint met het strelen van mijn kastanjebruine haren. Gelijk spannen alle spieren in mijn lichaam zich aan, maar hij gaat alsnog door. 

Sanne pov

Na nog negentig minuten zijn we uit en besluit ik om nog even naar Sanne en Sharon te gaan. Ik loop naar ons stamlokaal toe en tot mijn verbazing alleen Sharon zitten. Ik klop zachtjes op de deur en Sharon wenkt mij om binnen te komen. Met lichte angst loop ik dan toch naar binnen en doe de deur weer achter me dicht.

'Waar is Sanne?' vraag ik zacht met een trillende stem. Ik hoopte nog even met Sanne te kunnen praten, maar ze is nergens te bekennen...

'Ik weet het niet,' zucht Sharon. Aan haar gezichtsuitdrukking kan ik zien dat ze echt niet weet waar Sanne is... Ik slik en ga op het randje van een tafel zitten.

'Je maakt je zorgen om Sanne hé?' vraag ik zacht en Sharon knikt langzaam.

'Sanne was eigenlijk al negentig minuten geleden uit, maar normaal brengen we de pauze wel nog samen door. Nu kwam ze niet en daardoor weet ik dat er iets is gebeurd,' zegt Sharon met een trillende stem en tranen in haar ogen. Ik slik en heb het gevoel dat er iets ergs is gebeurd, maar ik weet niet wat.

'Het komt vast wel goed...' zeg ik zacht. 'En zo niet, dan moet je naar de politie gaan...' mompel ik en Sharon knikt.

'Er mag Sanne gewoon niks meer overkomen,' meent ze en ik kijk haar verbaasd aan.

'Heeft ze dingen meegemaakt?' vraag ik zacht met een trillende stem. Sharon slikt en kijkt weg.

'Als ze wil dat iemand het weet dan zal ze het je zelf wel vertellen. Ik ga geen dingen vertellen zonder haar toestemming,' zegt Sharon zacht en ik knik begrijpend.

'Dat snap ik,' zeg ik zacht.

Sanne (mentrix) pov

Na een tijdje staat James op en haal ik opgelucht adem. De hele tijd heeft hij mij overal aangeraakt... Ik kan hier niet meer tegen. James rommelt wat in de keuken en ik hoor het gasfornuis aangaan. Angstig volg ik al zijn bewegingen.

'Wat ga je doen?' vraag ik zacht met een trillende stem.

'Iets te eten maken. Je hebt je net goed gedragen,' grijnst James. Ik slik en kijk weg. Hoe moet ik dit ooit volhouden? Na een paar minuten komt James teruggelopen met een kom soep. Hongerig kijk ik ernaar. Ik heb honger, maar wil het eigenlijk niet laten merken. Bang dat hij boos word. 

'Kom maar...' James maakt de band om mijn buik los zodat ik rechtop kan zitten en dat doe ik dan ook. Mijn trillende, vastgebonden handen, reik ik uit naar de kom soep. James grijnst en streelt zachtjes een pluk haar uit mijn gezicht. Ik verstijf gelijk van angst, bang dat hij iets gaat doen wat ik niet wil. Hij geeft mij de kom soep en ik begin gulzig met eten. De soep vult niet heel erg, maar het is tenminste iets. Als ik klaar ben pakt James de lege soepkom af en ga ik in een hoekje van de bank zitten. Ik staar naar de zware gewichten om mijn enkels. Denkt hij dat ik weg zou kunnen komen als die gewichten niet om mijn enkels zouden zitten? Natuurlijk kan ik niet wegkomen, daar zorgt hij wel voor. Ik denk aan Sharon en aan mijn belofte... We hadden afgesproken dat we altijd samen de pauzes door zouden brengen, maar nu breek ik die belofte ook al weet ik dat het niet mijn schuld is. Ik wil haar niet kwijt...