Sanne (mentrix) pov

Mijn hele lichaam trilt van angst als de handen naar beneden zakken en zich een weg vinden over mijn borsten.

'Dit is lang geleden Sanne,' klinkt een maar al te bekende stem. Ik slik.

'Laat me met rust,' mompel ik en de stem lacht. Deze lach is ook maar al te bekend. Deze lach hoort bij iemand waaraan ik een hekel heb. Het is mijn ex. Hij heeft mij jarenlang, de drie jaar dat we samen waren, pijn gedaan. Nu ben ik opnieuw getrouwd sinds een jaar. Ik heb het verleden een klein plekje kunnen geven, maar ik ben het nooit vergeten. Natuurlijk zal ik het nooit vergeten. Alles wat hij deed heeft een litteken achtergelaten, voorgoed. Mijn man doet mij geen pijn, maar hij weet niet van mijn verleden. Ik ben nog niet met hem naar bed geweest omdat ik dat gewoonweg nog niet kan. Mijn vertrouwen in mannen is beschaamd. Dit vertrouwen moet ik terug zien te krijgen, maar ergens diep vanbinnen weet ik dat mijn man mij geen pijn zal doen. 

'Nee echt niet,' lacht James en ik draai me langzaam om. Er staan tranen in mijn ogen en de angst is duidelijk van mijn gezicht af te lezen. 

'Ik ben aan het werk. Nu niet.' Ik wil weglopen, maar hij houd me tegen.

'Ik krijg je nog wel, schoonheid,' grijnst James en hij drukt hardhandig zijn lippen op die van mij. Deze lippen hoopte ik nooit meer te proeven, maar toch gebeurd het nu. Ik trek me los uit zijn greep en loop snel terug naar ons stamlokaal. Er rollen tranen over mijn wangen als ik het lokaal inloop. Gelukkig is er nog steeds geen leerling. Sharon kijkt mij meelevend en vragend aan. Ik zet de bekers cola op het bureau neer. Sharon loopt naar mij toe en slaat haar armen voorzichtig om me heen. Ik heb haar globaal verteld over wat ik heb meegemaakt, maar ze weet niet alles. Ik sla mijn armen ook om haar heen en laat de tranen eindelijk de vrije loop. Na een tijdje maak ik me los uit haar armen en ga op het randje van een tafel zitten. Ik kijk naar buiten en denk terug aan een jaar geleden. 

'Wat is er gebeurd, San?' legt Sharon zachtjes haar hand op mijn trillende hand. Ze wrijft zachtjes over het litteken, van touw, om mijn pols. Dagelijks zat er touw om mijn polsen en niet eens zo heel losjes ook. Gelukkig zijn de littekens nu niet meer zo heel erg zichtbaar. Toen ik hier net kwam werken zag je de striemen helaas heel goed. Ik heb me door die tijd heen moeten vechten. Gelukkig vroegen toen niet heel veel mensen ernaar. Ik kijk haar met tranen in mijn kastanjebruine ogen aan. 

'Hij... Hij...' mompel ik. 'Hij is hier...' Er rolt nog een traan over mijn wang en Sharon wrijft zachtjes over mijn hand en kijkt mij geschrokken aan.

'Dat meen je niet, San... Heeft hij iets gedaan?' vraagt ze meelevend. Ik slik, maar knik dan langzaam.

'Hij raakte me alleen maar aan, verder niks,' zeg ik zacht. 

'Oh Sanne toch...' zegt Sharon zacht en meelevend. Ze staat op en gaat naast mij op de tafel zitten. Ze slaat haar arm om mij heen en ik laat zachtjes mijn hoofd op haar schouder rusten.