Sanne pov

Ik schrik op als ik merk dat er iemand voor mij stil staat. Ik kijk omhoog en kijk recht in de bruine ogen van een vriendelijk uitziende jonge vrouw. De kastanjebruine, lichtelijk krullende haren van de vrouw komen tot net over haar schouders. Bovenop haar haren zit een zonnebril met grote glazen. Gelijk heeft ze want het is echt mooi weer buiten. De zon schijnt flink. 

'Hey, jij bent vast Sanne?' vraagt de jonge vrouw vriendelijk en ik knik langzaam.

'Hoe weet u dat?' vraag ik zacht met een trillende stem.

'Ik ben een vriendin van jouw zus. Vroeger heb ik bij haar in de klas gezeten, maar vanwege verschillende redenen heb ik haar al een tijdje niet meer gezien.' Ik zie dat ze slikt, maar besluit er maar niks over te vragen.

'Ik heb Eva nog nooit iets over jou horen zeggen,' kijk ik de vrouw angstig aan. 

'Dat kan kloppen. Ik ben Sanne, jouw mentrix,' zegt de vrouw, die blijkbaar ook Sanne heet vriendelijk en ik krijg een kleine glimlach op mijn gezicht.

'Naamgenootje,' grinnik ik zachtjes en Sanne knikt.

'Zeker weten,' knipoogt ze. 'Zal ik je een rondleiding geven? We beginnen pas over een kwartiertje met de eerste les dus kan ik je mooi even de school laten zien,' zegt Sanne met een lieve glimlach en ik knik.

'Is goed,' zeg ik zacht en loop achter Sanne aan. Onderweg komen we een aantal leerlingen tegen die Sanne vrolijk begroeten en Sanne begroet hun terug met een glimlach.

'Werkt u hier al lang?' vraag ik nieuwsgierig en Sanne schud haar hoofd.

'Nee. Dit jaar werk ik hier twee jaar,' antwoord ze en ik knik. Na een rondleiding van een kleine tien minuten door de hele school komen we een andere docent tegen. Sanne krijgt gelijk een glimlach op haar gezicht.

'Hey Sanne,' zegt de andere docent met een glimlach. De donkere ogen van de docent passen perfect bij haar donkere haren. De kleur lijkt bijna zwart, maar is net niet zwart. Ook bij haar zit er een zonnebril op haar haren die haar haren uit haar gezicht houdt. 

'Hey, goedemorgen,' glimlacht Sanne. 'Sharon, dit is Sanne. Ze komt bij ons in de mentorklas,' legt ze uit aan de docente die blijkbaar Sharon heet. Sharon steekt haar hand naar mij uit en ik schud de hand met lichte tegenzin. Ze glimlacht geruststellend en laat mijn hand dan weer los. Ze kijkt even kort naar de striemen om mijn polsen, maar ze zegt er verder niks van gelukkig.