Eva pov

Ik zit al de hele avond aan de keukentafel te wachten totdat Wolfs eindelijk het eten klaar heeft. Ik voel me misselijk, maar weet niet precies wat het is. Als ik een vlaag misselijkheid naar boven voel komen ren ik snel naar de wc en geef over. Ik trek door en loop dan weer terug naar de woonkamer waar ik weer terug aan de keukentafel ga zitten. Wolfs kijkt mij bezorgd aan.

'Is niks,' zeg ik geruststellend met een kleine glimlach. Eigenlijk gaat het helemaal niet, maar ik laat niks merken. Hij hoeft het niet te weten, misschien nog niet. Ik weet zelf nog niet eens wat het is, dus kan ik het hem ook niet vertellen.

'We kunnen bijna eten.' Ik hoor aan Wolfs' stem dat hij mij niet geloofd, maar hij doet zijn best om dat niet te laten merken. 

'Eindelijk,' zucht ik. Ik heb totaal geen honger, maar zeg daar ook niks over. Na tien minuten zet Wolfs eindelijk de pan op tafel.

'Ik haal Sanne wel,' zegt hij en ik knik. Wolfs loopt naar boven en komt niet veel later terug met Sanne achter zich aan. Ik glimlach en ze gaat naast mij aan tafel zitten. Ik kijk naar Wolfs.

'Mag ik nou eindelijk weten wat we gaan eten?' vraag ik lachend en Wolfs knikt.

'Nu wel ja.' 

'Nu pas,' zucht ik en haal voorzichtig de deksel van de pan af. Ik glimlach als ik zie wat er in de pan zit.

'Lekker,' glimlach ik en schep een paar volle lepels bami op mijn bord. Zoveel honger heb ik echt niet. Bij Sanne doe ik hetzelfde omdat ik weet dat zij ook niet veel honger heeft. Ze eet nooit zo heel veel. 

'Dankje,' zegt Sanne zacht en ik glimlach. Als Wolfs heeft opgeschept beginnen we alle drie met eten. Na nog geen half bord zit ik al vol en laat de rest maar staan. Wolfs kijkt mij bezorgd aan.

'Gaat het wel?' vraagt hij en ik knik. 

'Ja hoor. Ik heb alleen niet zoveel honger.' Het is de halve waarheid, meer hoeft hij ook niet te weten vind ik.