Hoofdstuk 10
Eva pov
De volgende ochtend gaan we gelijk naar Sarah toe. Sanne is nog steeds bang om Jake weer tegen te komen, maar ik probeer haar iedere keer gerust te stellen en ik denk dat het wel lijkt te helpen. Ik denk dan wel dat het helpt, maar de bange blik in haar ogen is me echt niet ontgaan.
'Kom San,' zeg ik zacht. We zijn aangekomen bij het ziekenhuis. De hele weg naar het ziekenhuis heeft Sanne geen woord gezegd. Ze stapt uit de auto en pakt mijn hand stevig vast. Ik geef een zacht, geruststellend kneepje in haar hand.
'Het komt goed,' zeg ik geruststellend. Misschien zal het wel nooit goed komen. Misschien zullen Alex en Jake ons altijd blijven achtervolgen waar we ook zijn...
We zoeken Sarah's kamer op en lopen naar binnen. Ze ligt met haar rug naar de deur toe en ziet dus niet dat wij binnenkomen. Ik hoor haar zachtjes snikken. Ik zeg zacht tegen Sanne dat ze even in het gangetje moet wachten zodat ik haar nog wel in de gaten kan houden. Dit doet ze en ik loop gelijk naar binnen en hurk voor Sarah neer. Ze kijkt niet op en begint over haar hele lichaam te trillen. Alex is hier geweest, weet ik bijna gelijk zeker.
'Nee!' roept Sarah als ik mijn hand zachtjes op haar hand leg. Ik trek mijn hand gelijk terug en kijk naar de doodsbange blik in Sarah's ogen. Deze blik ken ik maar al te goed. Ik heb deze blik heel vaak bij Sanne gezien en ik weet dat er gisteravond iets met Sarah is gebeurd, iets wat ook met Sanne is gebeurd zonder dat ik het wist.
'Ik ben het mam... Alex is weg,' zeg ik geruststellend en wrijf zachtjes over haar hand totdat ze eindelijk rustiger is geworden. Sarah kijkt mij met tranen in haar ogen aan.
'Sorry... Ik dacht... Alex.. Hij...' Ze slikt en komt niet meer uit haar woorden door de tranen die weer beginnen te stromen.
'Alex kan je niks meer doen, mam.' Ik ga voorzichtig op het randje van haar bed zitten en direct kruipt Sarah aan de kant. Ik kijk haar vragend aan.
'Ik mag bijna weg uit het ziekenhuis,' een kleine, lieve glimlach siert Sarah's lippen. Ik glimlach en doe de afstandsbediening van het bed iets omhoog zodat ze rechtop zit.
'Dat is mooi. Dan kan je lekker bij ons in de Ponti komen wonen,' glimlach ik. Ik zou het fijn vinden als ze bij ons intrekt. Ik wil haar niet meer kwijt...
Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro