W jej sercu tlił się smutek

przedziwnie wymieszany

z tęsknotą

nie wiadomo za czym.

Była niczym drzewo

poniewierane przez wiatr.

Nie wiedziała czego chce

choć pewna, że tego nie osiągnie

- milczała.

Znałam ją niegdyś

nim opadły powieki nocy.

Gdy czekała na pierwszą iskrę

najpiękniejszego z uczuć.

Szukała, wielokrotnie

ręce raniąc o ciernie róż.

Zmęczona, poddawała się

by znów od nowa budzić nadzieję

- udręczona.

W jej sercu do końca tlił się smutek

przedziwnie wymieszany

z tęsknotą

nie wiadomo za czym

I tylko on pozostał jej wierny...