Erboven:

Al rennend schaaft Blake met het touw om zijn polsen langs een zwaard die ergens in een hoekje staat.

Zijn touw schiet los en vervolgens haalt hij het touw van zijn nek af.

Hij rent door de menigte heen naar Skya en probeert sommige soldaten te ontwijken.

Blake ziet Skya tevoorschijn komen.

Ze ligt roerloos op de grond en ademt rustig.

Blake duikt omlaag en grijpt haar arm vast.
Met alle kracht in zijn lijf probeert hij haar, al rennend, op te tillen.

Hij slaagt erin en duwt alle mensen aan de kant die hem in de weg staan.

Skya, die in zijn armen hangt, heeft haar ogen nog steeds gesloten.

Blake rent als een dolle stier door de straten en probeert bossen te vinden.

Hij bereikt de grote muur en besluit erachter te rennen.

De sneeuw onder zijn voeten wordt hard naar beneden geperst en sommige stukken schieten alle kanten op.
Blake ziet een bos en rent er met zijn laatste krachten heen.

Hij hoort geen soldaten dus hij kan waarschijnlijk een rustplekje zoeken.

Met wiebelende benen en vermoeide armen komt Blake tot stilstand en legt Skya tegen een boomstronk aan.

Hij ploft naast haar neer en probeert zijn hart tot rust te brengen.  

Skya schuift langzaam naar beneden.
Haar hoofd beland op zijn schoot.

Blake pakt haar voorzichtig op en legt haar op haar rug neer, zodat ze niet kan omvallen.

-Na 10 minuten bijkomen begint Skya wakker te worden.
Ze knippert met haar ogen en beweegt rustig heen en weer.

Met een zwakke beweging weet ze zichzelf omhoog te krijgen.
Ze ziet Blake.

'Blake? Is dit die gevangenis bij jou thuis? Ben ik dood?'

Blake pakt haar handen vast.
'Nee. Je leeft. Ik leef.'

Skya moet even nadenken.
'Maar... Je stond bij de galg. En waar zijn we?'

'We zijn achter de grote muur. De galg brak. Gewoon zomaar.'

Skya's ogen vullen zich met tranen.
'Je leeft nog.'

Met een gelukkig gevoel stuift ze hem in de armen.
Ze huilt tranen van blijdschap.

Blake aait haar over haar hoofd.
'De galg is al jaren niet meer gebruikt. Daarom is hij waarschijnlijk afgebroken.' Zegt Skya dan.

Skya gaat weer recht zitten.

Blake glimlacht en veegt de tranen uit Skya's gezicht.
Hij trekt haar naar zich toe en kust haar voorhoofd.

Skya nestelt zich in zijn armen en sluit haar ogen.
'Ik heb geen zin om te trouwen vandaag .' Zegt ze.

Blake moet grinniken.
'Ja snap ik wel. Ik had dood kunnen zijn.'

Skya wordt warm van de grote armen om haar heen.

'Ik wil wel met jou trouwen.' Zegt ze onverwachts.

Blake zoekt goede woorden.
'Ik ook met jou. Maar hoe?'

Skya opent haar ogen weer en staart naar de witte sneeuw.
'We moeten zorgen dat ik bij jou kan thuiskomen.' Antwoord ze.

Blake krijgt diepe rimpels in zijn voorhoofd.
'Maar als mijn vader me ziet, dat komt nooit goed.'

Skya denkt even na.
'Ik denk dat jij gewoon bij het altaar moet staan, niet Gilbert.'

Met die woorden begint er een idee te ontstaat in Blake's hoofd.
'Wacht eens even.' Begint hij.

Skya gaat rechtop zitten en luistert aandachtig naar Blake.
'Als je de naam van Gilbert veranderd, door zijn naam weg te krassen en mijn naam neer te zetten, zal de dominee de verkeerde opnoemen en mij met jou trouwen.'

Skya is verwonderd door het idee van Blake.
'Zou dat werken?' Zegt ze verbaasd.

'Laten we het hopen.'

Blake staat op en trekt Skya mee omhoog.
'Voel je je wel goed?' Vraagt Blake.

'Ja hoor. Ik ben alleen eventjes flauwgevallen. Meer niet.'

Samen lopen ze naar het paleis waar de familie zich al verzameld heeft voor de trouwerij.

De soldaten zoeken nog voor Blake.

•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•