Opweg naar beneden:

Blake kijkt naar buiten.
Daar staat Skya.

Ze zwaait naar hem en geeft hem een handkus.

Hij zwaait en doet hetzelfde.

Hij vind dat Skya een prachtige vrouw is.
Ze is lief en ziet er altijd mooi uit.

Hij wordt uit gedachten gehaald door het voertuig die plots wegschiet van zijn stilstand.

Hij wordt weer tegen zijn stoel geperst.
Hij probeert zo snel mogelijk aan de snelheid te wennen om na te denken.

Hij zet zijn elleboog tegen de rand van de muur en legt zijn kin op zijn hand.

Hij begint met het belangrijkste punt:
Skya.
Hij gaat allerlei scenario's in zijn hoofd bedenken.
De meeste zijn niet veilig.

Het agressieve gezicht van zijn vader komt tevoorschijn.

Hij rilt.
Angst is zeker ter sprake.

Hij probeert aan de positieve dingen te denken. 
Is het mogelijk om ooit met Skya te trouwen?
Natuurlijk gaat dat vreselijk moeilijk worden, maar het is het waard.

Zijn vader zal wel afkoelen.

Er flitst een ander idee door zijn hoofd.
Is zijn toekomst met Skya überhaupt wel positief?

Misschien kunnen een vlamkop en een witte wel niet trouwen en laat staan een gezin beginnen.

Blake wrijft door zijn haren.

Misschien moet hij stoppen met nadenken en gewoon die drankjes halen.

Wacht eens...
Als hij Skya kan aanraken, kan hij toch ook zonder drankjes in die wereld leven?

Met een haastige beweging trekt hij aan een hendel naast zich.
Het voertuig stopt, draait zich om en suist terug naar het begin.

De tijd vliegt voorbij en al snel staat hij weer op de grond.
Hij ziet Skya in de verte lopen.

'Skya!' Roept Blake.
Hij begint te zwaaien met zijn armen.

'Skya!'

Hoe ver ze ook loopt, ze draait zich om en zwaait.
Ze begint te rennen en al snel bereikt ze Blake.
'Wat doe jij nou hier?' Vraagt ze buiten adem.

'Als ik jou normaal kan aanraken, kan ik toch ook in deze wereld leven, zonder drankjes?'

Skya's ogen beginnen te fonkelen.
'Maar natuurlijk! Dat we daar niet eerder aan hebben gedacht!'

Vol blijdschap vliegt ze hem om de hals.

'Dit is geweldig!' Krijst ze van blijdschap.

Blake ademt diep in en neemt daarbij de geur van Skya's haar op.
Het ruikt naar bloemen, alleen dan een koude geur.

'Weet je het wel zeker?'
De ogen van Skya komen ernstig te staan en ze laat Blake los.

'Ik weet het zeker.'

Skya haalt opgelucht adem en veegt haar haren naar achteren.

'Ga je mee?'
Skya steekt haar hand uit naar Blake.

Blake pakt hem vast en haakt zijn vingers in de hare.
'We moeten nog wel voorzichtig zijn.' Begint Blake.

'Als iemand ons ziet is het zo verspreid.'

Skya krijgt diepe rimpels in haar voorhoofd.
'Daar heb je wel gelijk in. Kom mee.'

Skya trekt Blake aan de hand mee.
Ze lopen naar rechts in plaats van rechtdoor.

Ze bereiken een grote muur.
'Deze muur beschermd onze stad tegen ijsberen en wolven. We kunnen erachter gaan lopen.'

'Wat zijn ijsberen?' Vraagt Blake.
Skya draait zich verbaast om.

'Hoezo vraag je dat?'

'Weet je nog? Ik hoor in een andere wereld te wonen. Daar kennen we alleen vuurhonden en draken.'

Skya vormt een 'o' met haar mond.
'Ijsberen zijn grote witte dieren met klauwen. Ze zijn nogal agressief als ze eten ruiken. Dus als we er eentje tegenkomen, moet je het gewoon negeren.'

'En wolven?' Vraagt Blake.

'Zijn de vuurhonden agressief en leven ze in het wild?'

Blake knikt.
'Nou, dan zijn ze hetzelfde alleen hebben ze hier geen vuur en heten ze wolven.'

Skya begint te lopen achter de muur.
Blake houdt haar hand stevig vast en merkt op dat Skya een beetje gespannen is.

De eerste paar minuten lijkt het goed te gaan, maar Blake vangt een gehuil op.
'Wat is dat gehuil?'

Skya bevriest.
'Gehuil? Hoorde je gehuil?'
Blake knikt.

•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•