Erboven:

'Hier is het.'
Blake duwt een tak opzij en wijst naar een deur.

'Perfect.'

Skya loopt naar Blake toe en kijkt achter de struik.
Ze ziet de bekende donkerbruine deur.

'Wouw, hier ben ik lang niet meer geweest.' Zegt ze nostalgisch.

Blake zegt niets.

Skya duwt een aantal takken aan de kant en gaat voor de deur staan.
'Eens zien of hij nog open wilt.'

Met alle macht begint ze aan de hendel te trekken.
Hij piept en kraakt.

Er komt een kleine beweging in de deur, waardoor Skya bedenkt om met haar schouder tegen de deur aan de bonken.

Ze neemt een aanloop en bonkt tegen de deur.
Hij schiet open, waardoor Skya naar binnen valt.

Ze beland niet al te hard op de grond dus krabbelt snel weer overeind.

'Wat is dit voor plek?' Vraagt Blake.

Hij loopt naar binnen.
Hij gooit zijn tas op de grond.

'Hier speelde Angel en ik vroeger altijd.'

Blake kijkt Skya vragend aan.
'Angel is mijn zus.'
Hij knikt dat hij het begrijpt en begint de ruimte te bekijken.

Er staat een klein tafeltje met een vaas. De bloemen die erin zitten zijn helemaal slap en zwart.
'Hoe lang staan die er al?'

'Ik denk sinds dat ik 10 ben, dus 8 jaar.'

'Horen ze niet al helemaal opgegeten te zijn?' Vraagt Blake.
'Nee, hier leven geen insecten. Het is te koud.'

Blake kijkt verder.

Er ligt een matras op de grond en er staat een stoel aan de andere kant van de kamer.

'Hier kun je overnachten als je wilt.' Zegt Skya.

Blake glimlacht.
'Dat vind ik erg fijn.'

Plots kruipt de kou zijn lichaam binnen.
'O nee.'
Hij begint te bibberen en zakt ineen.

'Blake?' Skya staat op en loopt naar hem toe.

'Blake. Wat is er!'

'S-snel de tas.' Zegt Blake bibberend.

Skya geeft hem de tas aan.
'P-pak het d-deken.'
Langzaam wordt zijn huid blauw.
Hij sluit zijn ogen en ademt langzaam.

Skya voelt tranen opkomen en grist het deken uit de tas.
Ze trekt hem uit elkaar en slaat hem over Blake heen.

Er ontstaat een warme gloed onder het deken, waardoor Blake langzaam weer warm wordt.

Hij opent zijn ogen en probeert te gaan zitten.
Skya slaat, zonder het echt te merken, haar armen om hem heen.
'Ik dacht dat je dood ging.' Zegt ze trillend.
Ze probeert haar tranen in te houden.

Blake krijgt een kleur op zijn wangen.

'Ik ben er nog.'

Dan gaan haar armen weer branden.
Snel laat ze los.
'O, ik moet er ook niet aan denken.' Zegt ze zuchtend.

Blake glimlacht naar haar.
'Het komt wel goed.' Antwoord hij.

Komt wel goed?
Wat bedoelt hij daarmee?

Skya blijft een aantal minuten nadenken over het antwoord dat Blake gaf.

'Maar goed, ik ga maar weer snel naar binnen. Anders denken ze dat ik ben ontvoerd.'

'Ok.'

'Ik breng morgen wat eten voor je mee. Daarna kijken we verder wat we met je moeten doen om je thuis te kijken.'

Blake zucht.
Hij weet dat hij een eind moet maken aan haar leven.

Hij krijgt een knoop in zijn maag.

'Tot morgen.' Zegt Skya.
'Tot morgen.'

Zonder verder nog iets te zeggen loopt Skya weg uit de kamer.
'O, ik doe de deur op slot.'

'Is goed.' Antwoord hij.

Skya loopt naar buiten en draait de roestige sleutel om.
Ze trekt nog een keer aan de hendel om te checken of hij goed dicht zit.

Dan loopt ze richting de poort van het paleis en loopt naar binnen.
Gelijk komt haar vader naar haar toegestapt.

'O nee.' Zegt Skya in zichzelf.

•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•