Eronder:

Met een diepe zucht ploft Blake op een stoel.
Hij ziet hoe vader, zijn zusjes en moeder aan tafel komen zitten.

Vader kijkt Blake boos aan.
De vlammetjes in zijn ogen wapperen wild heen en weer.

Zijn moeder kijkt hem een beetje treurig aan.

En zijn zusjes.
Die boeien het geen klap en smeren elkaar vol met elkaars speeksel.

Blake zucht diep.

Hij ziet hoe een bediende met een karretje de kamer binnen komt lopen.

Hij stopt bij Blake en doet een schaal open.
Er komt een dampend stuk vlees tevoorschijn.

'Varken, meneer.' Zegt de bediende.

Blake tilt zijn bord op en zegt: 'Doe maar een groot stuk.'

De bediende knikt en pakt het bord aan van Blake.
Hij pakt een grote vork en begint in het vlees te prikken tot er een groot stuk los is.

Hij pakt hem op en legt hem met een smak op het bord.
Dan doet hij nog een schaal open.

Er liggen gevulde, gepofte aardappels in.
'Oe. Doe er maar 2.' Zegt Blake.

De man pakt twee aardappels en legt het op Blake's bord.

Hij gooit wat jus over de hele maaltijd.

Het bord wordt geplaatst, voor de neus van Blake, waardoor het stoom hem bereikt.

'Complimenten aan de kok.' Zegt Blake tegen de bediende.
De man glimlacht.
'Ik zal het hem zeggen.'

De bediende stopt met glimlachen als hij het pissige gezicht van Blake's vader ziet.

Hij pakt de handvaten van het karretje en rijd snel naar de twee meisjes, die klaar zijn met klieren.

'Ik wil dat stukje vlees.' Zegt de een.
'Nee! Ik wilde die!'
Feya kijkt Lara woest aan.
'De vorige keer mocht jij al kiezen! Nu ik!'

Lara slaat Feya op haar hoofd.
'Dat is niet waar!' Krijst ze.

Als twee tijgers overvallen de meiden elkaar.
Ze trekken aan elkaars haar en schreeuwen van alles.

'Stilte!'

De zusjes schrikken, als ze de bulderende stem van hun vader horen.

Ze veranderen van tijgers in kleine poesjes.
Ze kijken verslagen neer.
'Jullie krijgen allebei dat stuk niet. Gedraag jullie een beetje!'

De kinderen zuchten.
De bediende legt een stuk vlees op beide borden.

'Lara heeft een groter stuk.' Zegt Feya zachtjes.

'Naar je kamer!'
De stem van Blake's vader galmt door de ruimte.

Feya kijkt haar vader geschrokken aan.
Er prikkelen tranen achter haar ogen.

'Het spijt me, vader.' Zegt ze zacht.

'Naar je kamer! Nu!'

Met een omlaag geslagen blik loopt Feya, zacht huilend, weg van de tafel.

Haar zachte geslof over de grond klinkt rustig en voorzichtig.

Blake kijkt naar Lara die met een treurige blik in haar ogen naar Feya kijkt, die achter de deur verdwijnt.

De bediende loopt naar de ouders van Blake.
Hij begint, zonder enig geluid, het eten op te scheppen.

'Eet smakelijk.' Zegt hij.

Hij pakt het karretje en neemt hem mee naar de keuken.
Het karretje piept, maar het verdwijnt weer als hij achter de deur weg is.

Blake begint te eten.

Lara blijft zitten, starend naar haar bord met varken en aardappel.

'Eet. Anders kan je ook gaan.' Zegt haar vader.

Snel grijpt ze haar vork en begint te eten.

Blake negeert zijn vader, die hem via zijn ooghoeken aankijkt.
Al kauwend op zijn eten, probeert hij de aandacht van Blake te trekken.

Blake kijkt niet.
Hij heeft geen zin in zijn vader.

-

Na een tijdje is iedereen klaar met eten.
Het toetje zit er snel in, dus Blake kan al snel weg van tafel.

Weg van zijn vader.

Hij rent door de hallen heen en trekt de slaapkamerdeur open.

Hij smakt hem dicht en gooit zichzelf in een stoel.

Hij zet zijn handen onder zijn kin en begint na te denken.
Na te denken over hoe hij Skya moet doden.

•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•