-Hajde këtu bushtër. Kthehu mbrapa.- i foli asaj duke mbajtur një ngërdheshje të shëmtuar në fytyrë e ajo nuk lëvizi, nuk iu bind asaj që ai i tha.

-Do bësh si të them unë, apo...

-Çfarë? Çfarë do më bësh më?

-Nuk më paske njohur ende?! Të kam palluar per gati një orë tashmë e ende nuk më njohe.

-Ikë të marrtë dreqi, nuk vazhdoj dot më.

-Më intereson shumë. Ti po bën punën për të më kënaqur mua dhe nuk je fare e aftë. Do të rrimë këtu deri...

-Çfarë dreqin ke? Nuk po të ngrihet?

U bë spec i kuq në fytyrë. Ishte rreth të pesëdhjetave, kishte probleme me eksitimin i gjori e po përdorte vajzën e shkretë. I kishte premtuar pronarit të saj se do të paguante një shumë të majme nëse e linte më shumë kohë me të dhe, ai si një derr i mbaruar pas parave që ishte, kishte pranuar pa një pa dy.

-Ç'i ke bërë vetes me këtë që the.- foli me një fytyrë të ngrysur teksa i afrohej vajzës gjithnjë e më shumë e, ajo gjithmonë bënte nga një hap mbrapa derisa e gjeti veten të mbërthyer pas murit dhe fytyrës së tij gjakatare.

-M'u hiq sysh plehrë!- i foli teksa e pështyu në fytyrë.

Këta njerëz e kishin ndryshuar shumë, e kishin bërë si vetja. Këta njerëz e kishin kthyer në një njeri të ashpër e të ftohtë. I kishin vjedhur ngrohtësinë që i vishte zemrën, i kishin hequr embëlsinë që formohej në buzëqeshjen e saj. Këta njerëz e kishin kompozuar nga e para,shpirtin e saj e kishin kthyer në një shpirt të burgosur, duke ia kyçur kështu mes hekurave të birucave më të thella, atje ku as frymë nuk merr dot e as jeton. Atje ku çnjerëzohesh...

Ndërkohë ai e kapi për shpatullash dhe e afroi pranë vetes duke përplasur trupat e tyre. Me njërën dorë i kapi flokët dhe e uli poshtë duke e poshtëruar ne maksimum me veprimin e rradhës. Përdori atë, fytyrën e saj si një objekt seksual, përdori pafajësinë e saj, përdori qymyrin që kishte në vend të shpirtit.

Ndërkohë që si një qen ndihej, ndiente dhe njëherë lotët të lagnin sytë e saj. Mendonte se nuk do të kishte më lotë, mendonte se i kishin marrë gjithçka, por e kishte gabim. Asaj të paktën i kishin lënë pakëz dinjitet dhe njeriu mund të jetojë me të, qoftë edhe pa shpresa, por në këtë moment ata i kishin marrë gjithçka, i kishin vjedhur karakterin, ia kishin djegur e përvëluar në momentin kur ai derri e detyroi të kryejë atë veprim të shëmtuar pa dëshirën e saj, të provonte shijen e gjenitalit të tij, të eksitonte atë kafshë vetëm se ai ashtu dëshironte. Ajo le të shkonte në djall, ajo bashkë me gjithë ndjenjat, emocionet dhe shpirtin e saj. Le të përvëlohej nga dhimbja, rëndësi kishte që ai të ndihej mirë se të tjerat rregulloheshin.

Në fund të fundit, kujt i kishte interesuar ajo që t'i bëhej vonë plakushit thinjosh?

-Paske talent paske, sqënke keq.- foli më në fund duke lëshuar një psherëtimë të thellë kënaqësie, kurse ajo asgjë. Ajo thjesht sa po vdiste nga brenda. Kishte vdekur, por tashmë po varrosej,po vetëvarrosej.

Nuk u mjaftua me kaq katili. E pa që ajo kishte humbur dhe e shtyu tutje në krevatin disa centimetra më tej. Ajo ra aty, me sytë e hapur e shpirtin e mbyllur.

E nënshtroi përsëri teksa i dukej sikur kishte gjithë pushtetin vetëm se ndodhej mbi të.

-Kështu pallohet një kurvë.- ishin mynxyrat e fundit që nxorri nga goja e tij, katran e errët se nga shpirti nuk kishte përfunduar së nxjerri mynxyra, ende jo, se shpirti i tij ishte vetë helm, helm shafran i hidhur.

Tromaksej nga shpejtësia e tij, dukej sikur kishte lindur për këtë punë të shkaktonte dhimbje. Kishte dëgjuar të perfitohej dhe kënaqësi gjatë aktit seksual, por jo, as edhe një grimcë e tillë.

Ajo ndiente vetëm dhimbje, neveri...

Tromaksej nga mënyrat sesi ai kishte vendosur ta përdorte. E rrotullonte atë si të ishte një lodër në duart e tij, si të ishte një leckë gjysmë e djegur e ai e kishte vendosur ta përvëlonte të tërën.

Tromaksej nga mënyra sesi ai tregohej i pangopur. Nuk mjaftohej me përgjërimet që ajo i dërgonte me sy, nuk mjaftohej me psherëtimat e dhimbjes që ajo lëshonte, por kënaqej edhe më shumë të shikonte se po ndikonte te ajo. Nuk mjaftohej me fjalët që po i thoshte të ndalonte se nuk po ndihej mirë, por depërtonte brenda saj edhe më shumë, edhe më shpesh.

Sekondat,minutat e orët kalonin e ai vazhdonte ende, duke e shpartalluar të gjorën. Ai ishte i sëmurë, i sëmurë për femra, i sëmurë për kënaqësi.

Po ajo?! Ajo ishte bërë mavi në fytyrë, mavi në trup, mavi në shpirt.
Merrte frymë me vështirësi e zemra i rrihte si e çmendur, gati për të dalë nga kraharori.
Sytë po i çakërdiseshin e pamja po i venitej.

Ai e vuri re këtë, por nënqeshi, duke kuptuar se po aktronte, po aktronte që të shpëtonte.

Lëshoi një tingull të fundit që ta linte, por nuk ndaloi shpirt ziu.

E këputur, e mbaruar, e sfilitur...Duart që i kishte përdorur për të luftuar, të kapura nga dora e tij e madhe dhe e ashpër, u lëshuan pa pikë fuqie. Lotët e fundit rrëshkitën nga sytë e saj, para se sytë t'i mbylleshin,duke u puthur me njëra-tjetrën mbrapa kokës së saj. Buzët iu shkrehën duke nxjerrë një shtullungë ajri e psherëtime të thellë. Këmbët i ranë rëndshëm në shtrat duke bërë që të ndihej një e dridhur e fundit prej saj.

Sytë,shpirti dhe gjithë qenia e saj u shua,  i pushtoi errësira...