pov. Silva:

Pierwsze co widzę, to szmaragdowe oczy.

Automatycznie się cofam, ale szybko czuję opór za plecami. Zaczynam niekontrolowanie drżeć, kiedy niespodziewanie ściany opadają na podłogę.

Moja wilczyca skamle i odbiera mi kontrolę. Przemieniłam się z bólem.

*To jakaś klatka! - krzyczę spanikowana.*

Ledwo co to powiedziałam, a już Sigma przytula się do białej ściany.

-Silva? Pamiętasz mnie? - słyszę jak przez mgłę głos mężczyzny. - Chodź słoneczko, nie zrobię Ci krzywdy.

*Nie ufaj mu! - moja wilczyca szepcze wystraszona.*

*Sigma, co ja bym bez ciebie zrobiła? - pytam przekonana jej słowami.*

*Zginęłabyś, ale zajmij się tym, jak uciec. Czuję chemię, musisz uważać.*

W trakcie tej niemej "rozmowy" mężczyzna podszedł do mnie i wziął na ręce.

Zaskomlałam z przerażenia i bólu, bo trzymał za łapę, gdzie miałam skręconą kostkę oraz rozległą ranę zadaną nożem ze srebra przez Markusa.'

-Kruszynko, kto ci to zrobił? - łagodnie opatulił mnie ramionami, po czym usiadł i położył sobie moją "osobę" (przypominam, że jestem ciągle w postaci wilka) na kolanach.

Nieświadomie wtuliłam się w niego, ale zaraz poczułam silny ból. Zawyłam i wyskoczyłam z "kokonu".

Przemieniłam się w ludzką postać i skuliłam przyciągając do klatki piersiowej nogę ze skręconą kostką. Opatuliłam się mgłą, żeby nie zobaczył mnie nagiej, a po chwili miałam swój strój.

Był to czarny, zwykły kombinezon. Zasłaniał wszystko, począwszy od szyi, kończąc na nogach i rękach.

-Nie podchodź! - wyciągnęłam drżącą rękę przed siebie.

Za chwilę pewnie zacznie eksperymenty na mnie.

Muszę uciec i to teraz, natychmiast.

DODATEK:

247 słów.

*Rany zadane srebrnym nożem powodują u wilkołaków obszerne obrażenia.

A.A.J.