Następnego dnia:

- Kto by pomyślał, że ta szkoła jest taka wielka! Serio, ja się prawie zgubiłem, kiedy tu szedłem! - powiedział Kaminari opierając się łokciami o ławkę Kirishimy.

- No nie? Muszę sobie zrobić mapę, na której będzie tylko jedna droga - odpowiedział mu czerwonowłosy.

- Chłopaki, idziemy na stołówkę? - zapytała Ashido, gdy podeszła do tej dwójki.

Wystarczyło tylko to jedno kluczowe słowo, żeby podnieść ich z ławek.

Mina namówiła jeszcze Tsuyu i Sero, by z nimi poszli. Tak więc, cała ta piątka skierowała się na obiad.

U.A. nie tylko szkoliło uczniów na przyszłych bohaterów, ale i rozwijało między nimi relacje. Tak też stało się w przypadku klasy 1A. Minął dopiero jeden dzień, a już w ich klasie utworzyły sie nowe więzi. Okazało się nawet, że Eijiro chodził z Ashido do jednego gimnazjum, ale nigdy nie przyszło im rozmawiać ze sobą, między innymi dlatego, że byli w innych klasach.

Na stołówce panował o tej godzinie dość spory ruch. W samym pomieszczeniu było strasznie głośno. Uczniowie ze wszystkich roczników siedzieli przy stolikach sami lub ze znajomymi i jedli posiłki.

- Ile ludzi... - szepnęła różowowłosa.

- Pospieszmy się, bo inaczej zabraknie dla nas i miejsca i jedzenia! - krzyknął Denki i po chwili z resztą chłopaków biegli w stronę kolejki.

~☆~
- Stary, ale się najadłem! - krzyknął Eijiro i odchylił się do tyłu, co prawie poskutkowało przewróceniem się do tyłu.

- No nie? Na jutro trzeba będzie brać pieniądze na dokładki! Dla takiego jedzenia warto...!

- Jeśli będziecie tyle jeść, to nie będziecie w stanie ćwiczyć na zajęciach - przerwała im Asui.

- Albo będziecie grubi! A wtedy będzie trudniej zostać bohaterem - zaśmiała się Mina.

- Ta, od razu grubi! Szybko to spalę!

- Serio? - zapytała ironicznie Ashido.

- Owszem! Jeszcze lepiej! Pójdziemy wszyscy na siłownię! Wtedy zobaczysz, jaki jestem męski! - powiedział z wyraźną dumą w głosie.

- Kompletnie odskoczyłeś od tematu - rzekł Hanta.

Piątka pierwszoroczniaków rozmawiała jeszcze chwilę, a później posprzątali po zjedzonym posiłku i skierowali się z powrotem do sali, gdzie miała odbyć się lekcja angielskiego z Present Mic'em.

~☆~
Tymczasem w klasie 1H, Mei Hatsume próbowała wyciągnąć swoją nową przyjaciółkę z sali. W zasadzie to nie nową, ponieważ poznała ją podczas egzaminów w lutym, ale... czy ma to większe znaczenie?

- No chodź no! - krzyknęła ciągnąc dziewczynę za rękę. - Pomogę ci z tym wszystkim, ale chodź!

- Nie! - odpowiedziała głośniejszym tonem. - Nie jestem głodna i nie mam potrzeby wyjścia! Zostanę tutaj i... porysuję sobie!

- Rysowałaś na lekcjach! Zresztą musisz pozwiedzać szkołę, bo wcześniej tego nie robiłaś!

- Skąd wiesz, Hatsume-san? - spytała z przymrużonymi oczami. - Tak się składa, że sam dyrektor oprowadził mnie i mojego ojca po szkole.

- Po pierwsze: Ta jasne, bo ci uwierzę! Po drugie: Mówiłam ci, żebyś mówiła mi po imieniu! - fuknęła.

- Nie musisz mi wierzyć - wzruszyła ramionami. - Nigdzie nie idę, a przynajmniej nie teraz... Muszę się najpierw przyzwyczaić...

- Okej! Masz czas do końca tygodnia! - powiedziała z uśmiechem. - Od następnego będziemy jeść razem obiady na stołówce! - dodała z błyskiem w oku.

- Jeśli nie będzie ci to przeszkadzało, to niech będzie - odpowiedziała zrezygnowana. - Jestes niemożliwa, Mei-chan.

- Ale za to mnie uwielbiasz! I wreszcie powiedziałaś do mnie po imieniu! - krzyknęła, po czym odwróciła krzesło  przodem do niej. - Dzisiaj mogę zostać z tobą~ - oparła ręce o ławkę koleżanki.

- Wiesz, że nie musisz, jak nie chcesz?

- Mam żelki~

- Zostań - niemal krzyknęła.

Różowowłosa zaczęła się śmiać. Chociaż jej śmiech można było bardziej określić, jako rechot.

- Ta twoja słabość do żelków mnie dobija. Przynajmniej wiem, czym będę mogła cię kiedyś przekupić - odparła, gdy wyciągnęła paczkę kolorowych słodyczy z plecaka.

- Nawet nie próbuj - mruknęła nastolatka, otwierając opakowanie.

- A uwierz, że spróbuję!

Po tych słowach otrzymała lekki cios w ramię. Zaczęły ze sobą rozmawiać, jednocześnie jedząc słodycze.

- Kirishima, baranie! - usłyszały krzyk z korytarza. - Przez ciebie się spóźnimy!

- Kirishima-kun! Tutaj, tutaj!

Nastolatki popatrzyły w tamtą stronę. Dostrzegły tam grupkę uczniów. Obydwie mogły się założyć, że wszyscy byli z pierwszej klasy, ale nie wiedziały tylko z której.

- Zluzuj gacie! Dzwonek dopiero za... - przerwał mu dźwięk wspomnianego wcześniej dzwonka. - Eee?!

- Dlatego mówiłam, żebyś się ruszał! - krzyknęła różowoskóra i ruszyła biegiem w stronę klasy.

- Kirishima? - szepnęła zielonooka.

- Znasz go? - zapytała Mei i wskazała głowa na drzwi.

- Nie, ale... mam wrażenie, że już wcześniej słyszałam to nazwisko... - złapała się za głowę, próbując zebrać myśli.

- Teraz o tym nie myśl! Mamy lekcję, więc lepiej się skup, Ran-chan~!

- Ran-chan!

Blondwłosa zamknęła oczy i pomasowała skronie.

- Ktoś jeszcze tak do mnie mówił... - pomyślała i w tej chwili do sali wszedł Cementos.

Dziewczyna postanowiła zostawić swoje przemyślenia na później.

~☆~
- Słyszałam, że Mikaze-san jest dobry z fizyki - powiedziała Ran, gdy razem z Mei zmieniały obuwie przy swoich szafkach.

- No! Chodziłam z nim do gimnazjum! Pamiętam, że zawsze, gdy był wzywany do tablicy to jak szybko tam poszedł, to i szybko wrócil na miejsce! A obliczenia były normalnie z kosmosu! - odpowiedziała różowowłosa. - A co?

- Cóż... chciałam go prosić o korepetycje, ale... trochę tak głupio... Tymbardziej, że jest dopiero początek roku - wytłumaczyła.

- A ode mnie nie chcesz korepetycji?! No wiesz co?!

- To nie tak! Sama kilka godzin temu powiedziałaś mi, uwaga cytuję: W tym miesiącu wszelkie korepetycje i inne pierdoły są niemożliwe! Mam urwanie głowy, jeśli chodzi o dodatkowe zajęcia!

- Serio tak powiedziałam? - spytała zaskoczona. - Dobra, mniejsza! Jutro mogę się go zapytać za ciebie~

- Dziękuję~

Przez resztę drogi rozmawiały na luźniejsze tematy. Nawet rozmowa o nowym sezonie ich ulubionego anime była teraz interesująca.

- To... do jutra, Mei-chan - zwróciła się zielonooka, gdy obydwie znalazły się przed furtką jej domu.

- Do jutra, Ran-chan! Pamiętaj, że jutro po szkole idziemy do kawiarni! - krzyknęła Hatsume, idąc tyłem i machając do przyjaciółki.

- Pamiętam! Uważaj na... - urwała, ponieważ jej przyjaciółka uderzyła głową o stojący tam... -...słup... - dokończyła. - Wszystko dobrze?!

- Jasne, że tak! Nie przejmuj się mną!

Tym pechowym akcentem rozdzieliły się. Ueno weszła do domu.

- Wróciłam! - krzyknęła w przedpokoju.

- Słyszę!

Uśmiechnęła się, słysząc głos ojca. Zdjęła buty i rzuciła torbę w kąt.

- Chcesz obiad? - zapytał brązowowłosy, gdy jego córka znalazła się w kuchni.

- Poproszę!

Jak to u nich bywało, podczas wspólnego posiłku rozmawiali o tym, co spotkało ich tego dnia. Głównym tematem była rzecz jasna szkoła oraz praca. Ostatnimi czasy tata Ran spadł w rankingu bohaterów, gdyż zajmował się córką i domem. Z pierwszej dziesiątki najlepszych bohaterów, spadł do trzydziestki. Teraz pracował jeszcze więcej, by to wszystko nadrobić.

- Mam do ciebie prośbę - powiedziała blondwłosa po obiedzie. - Zdejmiesz mi moje pudła ze strychu?

- Które dokładnie? - spytał mężczyzna.

- Te z czasów dzieciństwa. Te sprzed... wypadku... - odpowiedziała ze smutkiem w głosie.

~☆~
Szesnastolatka otworzyła kolejne pudło, które było zaklejone taśmą. Wyciągnęła z niego album ze zdjęciami w twardej, granatowej okładce. Otworzyła go i zaczęła przeglądać kolejne fotografie. Jedno z nich przyciągnęła jej uwagę. Przedstawiało ono ją oraz czarnowłosego chłopaka, który ją przytulał. Wyjęła zdjęcie, po czym odwróciła je.

- Wszystkiego najlepszego z okazji dziesiątych urodzin życzy twój Eijiro Kirishima! Jesteś najlepsza, Ran-chan~!

- Kirishima? - szepnęła. - To on był dzisiaj w szkole? Ale przecież... kolor włosów się nie zgadza... - zauważyła.

Rozpoznała go. Po twarzy, uśmiechu, po tych oczach...

Ran nie umiała tego wytłumaczyć, ale była pewna, że przed wypadkiem łaczyły ją z nim bardzo silnie więzi...

Takie, które trudno było rozerwać...

Tylko... nie mogła sobie przypomnieć nic z tamtych czasów...

W swoich wspomnieniach widziała wszystko, jak przez mgłę...

Zdjęcia były teraz jedyną podpowiedzią...