Zayn's POV

Patrzyłem na blondynkę, której głowa znajdowała się na mojej klatce piersiowej. Bawiłem się jej włosami tak, aby jej nie obudzić, kiedy pojawił się Niall. Nie wiedziałem jak mam zareagować, a chłopak był w szoku. Sam pewnie też bym był. Gdy blondyn, przez którego miałem blond pasemko, opuścił pomieszczenie, dziewczyna się obudziła.

- Jak się spało? - Spytałem.

- Bardzo dobrze. - Po chwili jednak blondynka zorientowała się w jakiej pozycji się znajdujemy i momentalnie się ode mnie odsunęła. - Przepraszam, ja nie powinnam... - Nie dałem jej dokończyć.

- Hej, wszystko okej. - Uniosłem jej podbródek ku górze i spojrzałem jej w oczy.

- Jak długo tak spałam?

- Nie wiem, jak się obudziłem jakieś dwadzieścia minut temu to już tak leżeliśmy.

- Mogłeś mnie obudzić, pewnie było ci niewygodnie. - Chciałem powiedzieć, że marzę o tym, aby budzić się tak codziennie. Te słowa same cisnęły mi się na usta, jednak się powstrzymałem.

- Było mi wygodnie, uwierz. Oprócz chwili, w której dostałem z twojej ręki w nos.

- Uderzyłam cię w nos?!

- No co ty, żartuje. - Dziewczyna uderzyła mnie poduszką, a ja jej oddałem.

- Ej, nie wiesz, że dziewczyn się nie bije?! - Udała obrażoną i jeszcze raz wycelowała we mnie poduszką.

- Chodź, zrobię ci śniadanie.

- Mam rączki.

- To je utnę. - Chwyciłem Olivię za rękę. - No chodź. - Pociągnąłem ją w stronę drzwi.

Wyszliśmy z pokoju rozbawieni, a na kanapie siedzieli chłopcy. Niall patrzył na nas z szerokim uśmiechem, Liam był szczęśliwy, jednak w jego oczach widziałem zdziwienie. Harry i Louis spojrzeli się na mnie znacząco. „Niall sypnął." - pomyślałem.

- Cześć chłopcy. - Powiedziała blondynka z uśmiechem.

- Witaj, jak się spało? - Spytał Liam.

- Dobrze.

- A mnie to już nie zapytacie? - Spytałem z udawanym oburzeniem w moim głosie.

- Jak się spało ZAYN?

- Bardzo dobrze.

- Śniły ci się jednorożce jak tydzień temu?

- Nie, koale. - Odpowiedziałem rozbawiony i pociągnąłem dziewczynę w stronę kuchni.

- To co szef kuchni dziś serwuje? - Spytała z ogromnym uśmiechem na twarzy.

- Gofry? - Pokiwała twierdząco głową, a ja zabrałem się za przygotowanie potrzebnych składników. Oczywiście nie obeszło się bez bitwy o jajka. Jedno z nich wylądowało na podłodze, a surowe ciasto na moim nosie. - Zemszczę się. - Powiedziałem, a dziewczyna zachichotała.

Zjedliśmy zrobione przeze mnie śniadanie i udaliśmy się do salonu, gdzie siedziała reszta.

- Wczoraj dzwonił do mnie Paul. - Oznajmiłem.

- Czego chciał?

- Kazał nam przyjechać. - Wszyscy spoglądali na siebie w ciszy. Każdy zastanawiał się co powinien zrobić i czego Paul mógł od nas chcieć.

- To co robimy? Jedziemy? - W końcu ciszę przerwał Niall.

- Jeśli chce mi oddać to może ja lepiej zostanę w domu. - Zaśmiał się Louis, a my razem z nim.

Po dłuższym czasie zdecydowaliśmy się pojechać do studia, więc poszliśmy się przebrać i wyszliśmy z domu. Gdy wsiadaliśmy do samochodu wziąłem Olivię na moje kolana. Po piętnastu minutach byliśmy już na miejscu. Weszliśmy do sali i zajęliśmy swoje miejsca.

- O co chodzi? - Spytał Louis.

- Powiedzmy, że mam dla was propozycję.

- To koniec Paul. Wyrzuciłeś nas, a poza tym mamy już całkiem przyzwoitą propozycję nowego managera.

- Wysłuchajcie mnie najpierw.

- Co to za propozycja? - Od niechcenia spytał Harry.

- Wystąpicie w filmie.

- Jaki jest haczyk? - Od razu zapytał bruneta Niall.

- Paul nim jest. - Odpowiedziałem, a mężczyzna spojrzał na mnie wrogo.

- Teoretycznie nie zerwaliśmy jeszcze umowy, więc nadal jestem waszym managerem. Nie ma żadnego haczyka. Wszystko będzie tak jak dawniej, a ja wam załatwię rolę w filmie.

- Skąd ta pewność, że chcemy z tobą współpracować? Paul mamy cię dość. Jeśli mamy zostać to licz się z tym, że sami będziemy decydować o tym, czy chcemy zrywać z dziewczyną. Sami będziemy podejmować decyzje. Nie będziesz nam niczego narzucał. Nie jesteśmy maszyną do robienia sensacji. Nie w taki sposób chcemy osiągnąć sukces. - Powiedziałem, a wszyscy spojrzeli na mnie i pokiwali głowami na znak, że się ze mną zgadzają.

- No dobrze. Trochę przystopuję z tym i dam wam żyć po swojemu.

- Trochę?

- Trochę bardzo.

- Nie będziesz mieszać się w nasze życie prywatne?

- Czasem będę musiał. Na przykład jak trzeba będzie wstawić nową szybę. - Powiedział i zaczął się śmiać.

- Zostaniemy tylko wtedy, kiedy nie będziesz nam stawiał warunków. - Dopowiedział Liam.

- Dobra rozumiem.

- Jeśli jeszcze raz wyślesz swoich ludzi pod nasz dom, żeby zdobyć dowód na to, że Zayn i Olivia są razem to ci przyłożę dwa razy mocniej. - Zacząłem się śmiać z tego co powiedział Louis i od razu przypomniałem sobie jak Paul trzymał się za swój krwawiący nos przy naszym ostatnim spotkaniu.

- Nie będę się wtrącał w wasze prywatne sprawy, ale chcę wiedzieć o rzeczach typu nowa dziewczyna, a nie dowiadywać się z mediów.

- Olivia nie jest moją dziewczyną, ale następnym razem poinformuję cię o zaistniałej sytuacji.

- Wieczorem dzwonię do reżysera i daję mu odpowiedź, że jesteście zainteresowani. Pogadam z nim o filmie i dowiem się szczegółów.

- Zadzwoń jak będziesz miał jakieś informacje. - Powiedziałem i wszyscy wstaliśmy od stołu.

- Cześć.

Wyszliśmy z pokoju i wytłumaczyliśmy Olivii o co chodziło. Następnie udaliśmy się do samochodu.

- Nie wydaje wam się dziwne, że tak nagle zmienił zdanie, co do współpracy z wami? - Spytała Olivia.

- Co masz na myśli?

- To, że najpierw was wyrzucił, a teraz nagle zgadza się na wszystkie wasze warunki.

- Trochę to dziwne, ale może faktycznie coś do niego dotarło. Wtedy działał pod wpływem emocji. - Wytłumaczyłem, ale sam byłem ciekaw nagłej zmiany jego zachowania.

- Może masz rację.

Wróciliśmy do samochodu i usiedliśmy w salonie. Zdecydowanie spędzamy tam większą część dnia.

Olivia's POV

Ja, Zayn, Louis, Liam i Harry siedzieliśmy w salonie. Tymczasem Niall gdzieś zniknął.

- Mam dwa pytania. - Nagle blondyn pojawił się tuż obok nas.

- Jakie? - Niepewnie spytał Zayn.

- Po pierwsze - Kto zrobił kupę i nie spłukał? - W tym momencie zapadła cisza. - I po drugie - Kto zrobił tak wielką kupę, że nie dało się spłukać? - Wszyscy momentalnie wybuchnęli śmiechem. Nie takich pytań się spodziewaliśmy.

- Rozumiem, że nie uzyskam odpowiedzi. - Wszyscy tak się śmiali, że nikt nie był w stanie odpowiedzi.

~ ~ ~

- Olivia, możemy jechać? - Usłyszałam spokojny głos Zayna, gdy siedziałam w kuchni.

- Tak, pewnie. - Odpowiedziałam i za chłopakiem udałam się na korytarz, gdzie wisiała moja kurtka. Wciągnęłam buty na nogi i założyłam płaszcz.

Wyszliśmy z domu i po chwili byliśmy już w restauracji „Dobry glon". Nadal bawiła mnie ta nazwa, ale jedzenie było naprawdę dobre. Siedzieliśmy przy stoliku dla dwojga i Zayn uczył mnie posługiwania się pałeczkami.

- Całkiem nieźle ci idzie. - Stwierdził, ale to nie była prawda. Cały czas jedzenie wyślizgiwało mi się i ponownie lądowało na talerzu.

- Kiedyś się nauczę. - Powiedziałam rozbawiona.

- Kiedy wyjeżdżasz z Loganem nad morze?

- W poniedziałek z rana.

- Nikogo nie będzie w waszym domu? Mogę jakoś go popilnować, żeby Nick nie narobił szkód.

- Tak, tata wraca dopiero w środę. Nie musisz Zayn, i tak bardzo dużo dla mnie robisz. Pilnujesz mnie i to już wystarczy, nie musisz jeszcze pilnować mojego domu. Napewno masz ciekawsze zajęcia od siedzenia w moim domu i czekania na Nicka.

- To naprawdę żaden problem. O której wyjeżdżacie?

- Około 10.

- W takim razie o 9.30 będę pod twoim domem. Prześpię się u ciebie na kanapie dopóki twój tata nie wróci.

- Jesteś kochany. Dziękuję.

- Nie ma za co, to drobiazg. - Próbowałam chwycić sushi pałeczkami, ale marnie mi to szło.

- Pomogę ci. - Brunet zaczął się śmiać i chwycił kawałek, po czym wsadził mi go do buzi.

Po bardzo sympatycznej kolacji poszliśmy do parku na spacer. Szliśmy dróżką, a Zayn chwycił mnie za rękę. Rozmawialiśmy o zespole, kiedy chłopak spostrzegł niedaleko budkę z watą cukrową. Usiadłam na ławce i czekałam aż wróci. Podszedł do mnie jakiś chłopak i usiadł obok. Chwilę rozmawialiśmy, kiedy położył rękę na moim udzie. Zrzuciłam ją, a on chciał mnie pocałować. Na szczęście pojawił się Zayn.

- Zostawisz moją dziewczynę, czy mam użyć pięści?

- Yyy... n-nie trzeba. - Wydukał chłopak i odszedł. Wstałam i przytuliłam się do Zayna.

- Widzę, że lubisz udawać mojego chłopaka.

- Wiesz...w sumie to bym nie musiał... Olivia, zostaniesz moją dziewczyną? - Oddaliłam się na tyle, by móc spojrzeć mu w oczy.

- Tak. - Powiedziałam i posłałam mu uśmiech, a chłopak splótł nasze dłonie i czule mnie pocałował. - Dziękuję. Znowu.

- Lubisz mi dziękować, prawda?

- Uwielbiam ty mój bohaterze. - Powiedziałam rozbawiona.

- Wracamy?

- Tak, marzę o ciepłej herbatce.

- Już się robi.

Poszliśmy do samochodu i wróciliśmy do domu.

- Chłopcy przedstawiam wam moją nową dziewczynę. - Poczułam jak moje policzki robią się czerwone.

- Tak się cieszę. - Liam podbiegł do nas i mocno mnie przytulił.

- Ja też. - Po chwili obok nas stanął Niall.

- Grupowy uścisk! - Louis także przybiegł.

- Hej, dajcie jej oddychać. - Powiedział Zayn.

Zayn's POV

Chłopaki uściskali Olivię, ale zmartwił mnie fakt, że Harry ciągle siedział na kanapie. Nie potrafiłem odczytać emocji z jego twarzy.

- Louis szykuj kubek, Liam torebkę od herbaty, a Niall cukier. Ktoś tu strasznie zmarzł!

- Powiedz, że to Olivia, a nie ty.

- Oczywiści, że Olivia.

- A dlaczego ty nie zrobisz? To twoja dziewczyna.

- Muszę pogadać z Harrym.