Isa­bel

Anglia – Man­che­ster

Trzy­dzie­sty lipca 1519 roku

Dwa dni póź­niej do mojego domu ktoś zapu­kał do drzwi. Bez zasta­no­wie­nia się, posta­no­wi­łam je otwo­rzyć. Z ich progu zoba­czy­łam przed sobą mło­dzieńca, ubra­nego w kró­lew­skie szaty. Domy­śli­łam się, że nie­zna­jomy pocho­dzi z kró­lew­skiego oto­cze­nia.
– Dzień dobry Lady Isa­bel – przy­wi­tał. Skąd on zna Moje imię? – zasta­na­wia­łam się, przy­glą­da­jąc uważ­nie na wędrowca.
– Kim pan jest? I czego chcę ode­ mnie? – zapy­ta­łam ner­wowo.
– Nazy­wam się Paul. Jestem wysłan­ni­kiem pani przy­ja­ciela Charlesa Bran­dona – Pierw­szego Księ­cia Suf­fock. Przy­słał mnie, abym prze­ka­zał jego list. – wyja­śnił mi mło­dzie­niec, po darując korespondencję do ręki.
– Prze­pra­szam, że panią zasko­czy­łem znienacka. – prze­pro­sił.
– Nic się nie stało – uspo­ko­iłam chłopca – Prze­każ swemu panu, że prze­czy­tam jego wia­do­mość i odpi­szę mu – popro­si­łam. – Jak sobie życzysz lady Isa­bel – rzekł kła­nia­jąc się nisko, a następ­nie wza­jem­nie poże­gna­li­śmy. – Skar­bie, kim roz­ma­wia­łaś?
– usły­sza­łam głos mojego męża, prze­by­wa­ją­cego w salo­nie. Mój Wiliam uwiel­bia być spo­strze­gaw­czy i cie­kawy. Przy nim nie wolno uda­wać, że jest w porządku, bo nie lubi kłam­ców. – Gada­łam z posłań­cem od Charlesa Bran­dona – Księ­cia Suf­fock. Char­les napi­sał do mnie list. – przy­zna­łam się mężowi.

Otwórz skar­bie, sam jestem cie­kaw co chcę od Cie­bie książę. – zacie­kawił się bar­dziej, niż ja. Nie prze­szka­dzało mi to u Williama. Byłam szczę­śliwa, że przy Nim mogę otwo­rzyć korespondencję, cho­ciaż czuję stres roz­ry­wa­jąc kró­lew­ską pie­częć w liście. Gdy od blok łam dostęp do kartki, wypro­sto­wa­łam ją i zaczę­łam gło­śno czy­tać:

Droga Isa­bel.

Tej strony kła­nia się nisko Char­les Bran­don – Twój przy­ja­ciel z daw­nych cza­sów. Piszę do Cie­bie w spra­wie Marii – córki Cathe­rine i Liama. Zgod­nie z Twoim pole­ce­niem, król Hen­ryk VIII Tudor w dniu osiem­na­stych uro­dzin dziew­czyny, opo­wie­dział krótką histo­rię życia jej rodzi­ców oraz o pamięt­niku, któ­rym trzymasz  w Twoim domu. Maria popła­kała się, bo histo­ria jej rodziny ją wzru­szyła. Dziew­czyna jest gotowa na spo­tka­nie z Tobą, bo jest cie­kawa na wię­cej szcze­gó­łów swo­jej rodzin­nej histo­rii. Maria służy u nas od dzie­cię­ciu lat. Wyro­sła na piękną kobietę. Według mnie i Hen­ryka przy­po­mina ojca, ale są tacy, któ­rzy uwa­żają że jest podobna do swo­jej mamy. Maria przy­je­dzie do Man­che­steru pią­tego sierp­nia w towa­rzy­stwie swo­ich przy­ja­ció­łek, sta­jen­nego i ryce­rzy. Mam nadzieję, że przyj­miesz ją cie­pło i zadbasz o bezpieczeństwo.                            Poz­dra­wiam Cię ser­decz­nie i do usły­sze­nia.

                                                                                                    Char­les Bran­don – Książę Suf­fock

O Boże!!! Nie mogę uwie­rzyć na wła­snym oczom. Maria chcę się ze mną spo­tkać. – zare­ago­wa­łam pła­czem po prze­czy­ta­niu listu od księ­cia. Począt­kowo myśla­łam, że dziew­czyna nie chcę ze mną spo­tkać, a jed­nak myli­łam się co do tego. Więk­szość spo­łe­czeń­stwa na miej­scu Marii, nie była­by w sta­nie na taki zwrot w swoim życiu, ale jestem dumna że Mary­sia (tak ją nazwa­łam gdy była niemowlęciem) odwa­żyła się na taki krok. Z dru­giej strony oba­wia­łam się tego spo­tka­nia, co zauwa­żył William. – Skar­bie, widać że jesteś w szoku. Ja rów­nież tego nie ukry­wam. Liczę, że speł­nisz prośbę naszego księ­cia?
– Kocha­nie, prze­cież oczy­wi­ście że spełnię roz­kaz. Char­les Bran­don czy król Hen­ryk VIII Tudor są nie tylko Moimi przy­ja­ciół­mi z daw­nych lat, ale są Moimi naj­waż­niej­szymi gło­wami pań­stwa w naszym kraju.
– Bar­dziej na głowę pań­stwa pasuję Hen­ryk niż Char­les. – twier­dził William.

Wybacz, że pomyli­łam się w tej kwe­stii

Nic się nie stało Isa­bel. – przy­ga­sił William, głasz­cząc mnie po ramie­niu. – Co do Marii, przy­go­to­wu­jemy razem nasz dom, aby była zado­wo­lona z naszych warun­ków. Jeśli chcesz, mogę popro­sić Louisa, swo­jego przy­ja­ciela, żeby nam pomógł w przy­go­to­wa­niach? – O mój Boże... Mój mąż wspo­mniał o Louise. - Moim przy­ja­cielu... . Tak jak Cathe­rine, pozna­łam go w Trzech Króli dzie­więt­na­ście lat temu w lon­dyń­skim rynku. Zaimponował mnie swoim wyglą­dzie i cha­ry­zmie. Miał stado wiel­bi­cie­lek, ale żadna z nich nie padła oko Louis Owi. Za nim pozna­łam Williama, pota­jem­nie podkochiwałam się w nim. Ale to już prze­szłość....

 Tak jak ja, Louis rów­nież prze­pro­wa­dził się do Man­che­steru. Odna­lazł w sobie dom i wyma­rzoną rodzinę. Cie­kawa jestem, jak zare­aguje na przy­jazd Marii?

– Wilia­mie, pój­dziesz ze mną do Louisa w spra­wie naszego gościa? Nie chcę być sama, gdy mu powiem o Niej. – zwró­ci­łam się prośbą do męża.

– Jak sobie życzysz Moja Droga – kiw­nął głową.

- Chcesz teraz pójść, czy jutro?

Naj­le­piej jutro, bo teraz jest późno. – rze­kłam, bo mia­łam rację do co pory, która jest za oknem. Nie chcia­łam teraz prze­szka­dzać Mojemu przy­ja­cielowi, bo prze­waż­nie o tej porze ma swoje życie pry­watne ze swoją żoną. Cze­ka­jąc na jutrzej­szy dzień, resztę wie­czoru spę­dzi­łam roman­tyczny wie­czór ze swoim mężem.

***********************************

Informacja od autorki! - Mam do was pytanie. Wolicie, abym pisała długie czy krótkie rozdziały? Chcę wiedzieć, bo nie jedni wolą długie, a drudzy krótkie rozdziały. Będę wdzięczna, jak odezwiecie się w tej kwestii. Życzę miłej lektury i do zobaczenia wkrótce! :*