Lady Isa­bel

Anglia – Man­che­ster

Dwu­dzie­sty ósmy lipca 1519 roku

Man­che­ster – Mia­sto nale­ży do Wiel­kiej Bry­ta­nii. Zostało zało­żone w tysiąc osiem­set sześć   ­dzie­sią­tym roku w pobliżu rzym­skiego obozu warow­nego. Prawa miej­sce miej­sco­wość uzy­skała w roku tysiąc trzy­sta pierw­szym roku. W ciągu czterdziestu lat mojego życia wiele prze­ży­łam. Jedną z nich jest uczest­nic­two na karze śmierci mojej przy­ja­ciółki Cathe­rine i jej uko­cha­nego Liama. Histo­ria moich przy­ja­ciół zawład­nęła całą Anglią. Więk­szość z nich trzy­mała za nich kciuki, aby uzy­skali ułaska­wie­nie u króla Hen­ryka VII Tudora, ale nie­stety skoń­czyło się tra­gicz­nie. Dru­giego grud­nia tysiąc pięć­set pierw­szego roku Cathe­rine i Liam zostali ścięci topo­rem, co powo­do­wało bunt miesz­kań­ców prze­ciwko wła­dzy. Mieli żal, że był głupi dając się fał­szy­wemu przy­ja­cie­lowi, który był nim Ryszard – mąż Cathe­rine. Hen­ryk lek­ce­wa­żył bunt i kazał swoim ludziom aresz­to­wać bun­tow­ni­ków. Jego syn Hen­ryk – jako jedyny w tajem­nicy przed swoim ojcem trzy­mał się strony spi­skow­ców. Czwar­tego grud­nia tysiąc pięć­set pierw­szego roku doszło do aresztu Ryszarda z pole­ce­nia przy­szłego władcy. Książę Hen­ryk na czele swych ryce­rzy ściął głowę Ryszar­dowi, i wysłał ano­ni­mowo swemu ojcu. Król ni­gdy nie dowie­dział się, że to była sprawka jego syna. Za to był tra­gicz­nym sta­nie, że stra­cił swego przy­ja­ciela, który uwa­żał go na naj­lep­szego z naj­lep­szych. Od tych wyda­rzeń mija osiem­na­ście lat. Tyle by miała Maria – córka Cathe­rine i Liama. Pamię­tam ten dzień, jak odbie­ra­łam poród Cathe­rine, gdy nie było aku­szerki. Maria dostała imię na część księż­niczki Marii – sio­stry od króla Hen­ryka VIII Tudora. Dla­czego moja przy­ja­ciółka tak nazwała swoją córkę? Uwiel­biała spę­dzać czas z małą kró­lewną. Trak­to­wała ją jak młod­szą sio­strę, któ­rej jej nie miała. Dzi­siaj księż­niczka Maria jest żoną Char­lesa Bran­dona – naj­lep­szego przy­ja­ciela króla. Wcze­śniej była żoną Ludwika XII Wale­zju­sza króla Fran­cji. Obec­nie jest księżną Suf­folk. Wra­ca­jąc do Marii – córki św. Pamięci Cathe­rine i Liama, zaraz po ich stra­ce­niu na roz­kaz poprzed­niego władcy, została wysłana w nie­znane miej­sce. Król Hen­ryk za cza­sów gdy był księ­ciem kazał swym ludziom odna­leźć dziew­czynkę. Początki poszu­ki­wań były trudne, bo prze­szu­ki­wano każdy kątek całego kraju i nikt nie umiał zna­leźć. Kilka dni póź­niej, gdy zawład­nął Hen­ryk na tro­nie wzno­wił poszu­ki­wa­nia Marii i tym razem się udało. Maria prze­bywa na dwo­rze od dziecię­ciu lat. Skąd ja wszystko wiem? Tuż przed świę­tami Bożego Naro­dze­nia w roku tysiąc pięć­set pierw­szego roku wypro­wa­dzi­łam się ofi­cjal­nie z Lon­dynu i wró­ci­łam do mojego rodzin­nego mia­sta, jakim jest Man­che­ster. Tuż przed prze­pro­wadzką umó­wi­łam się z Charl­sem Bran­do­nem, że będzie mnie infor­mo­wał co się dzieję w pałacu i dawał znaki o Marii. Char­les umie dotrzy­mać słowa. Popro­si­łam go, aby prze­ka­zał kró­lowi, żeby Maria dowie­działa się o swo­ich rodzi­nach w dniu jej osiem­na­stych uro­dzin. Dla­czego w tym dniu, a nie wcze­śniej? Na dzień przed śmier­cią spo­tka­łam się w Tower z Cathe­rine. Prze­ka­zała mi swój pamięt­nik, dla swo­jej córki na któ­rym opi­sała swoje życie. I mam dać dopiero gdy prze­kro­czy peł­no­let­ność. Posta­no­wi­łam dotrzy­mać słowa i liczę na to że Maria dzi­siaj dowie­działa się o tych wyda­rze­niach zwią­zane jej rodzi­cami.

***********

Lon­dyn

Dwu­dzie­sty dzie­wiąty lipca 1519 roku

Char­les Bran­don

Uro­dzi­łem się jako angiel­ski ary­sto­krata. Dora­sta­łem na dwo­rze kró­lew­skim u boku Hen­ryka VII Tudora – poprzed­niego władcy i zara­zem taty od Hen­ryka. Z Hen­rykiem przy­jaź­nimy się bar­dzo długo. Jeste­śmy ze sobą jak bra­cia, bo możemy wza­jem­nie pole­gać. Kiedy mój przy­ja­ciel zasiadł na tro­nie kró­lew­skim popro­sił mnie, abym odna­lazł Marię – córkę Cathe­rine i Liama. Dosko­nale zna­łem tra­gicz­nie pole­głych ze sobą kochan­ków. Ich histo­ria przy­po­mina mnie, jak zabie­ga­łem o uczu­cia do Marii Tudor – sio­stry króla. Kiedy Hen­ryk dowie­dział się że w tajem­nicy wzią­łem za żonę jego sio­strę na początku był zły i gotowy mnie... zabić. Ale naj ­szczę­ście wyba­czył i skoń­czyło się dobrze. Tylko szkoda, że Cathe­rine i Liam skoń­czyli okropny spo­sób. Dzięki im miło­ści naro­dziła Maria, która służy u nas. Dziew­czyna wczo­raj prze­kro­czyła peł­no­let­ność i zgod­nie z pole­ce­niem Isa­bel w dniu swo­ich uro­dzin miała dowie­dzieć się o swo­ich rodzi­cach. Zacie­ka­wiony, czy tak się stało posta­no­wi­łem spraw­dzić.

Następ­nego dnia wybra­łem się do kom­naty króla. Gdy wsze­dłem do niej zoba­czy­łem przed sobą Hen­ryka i Marię razem w... łóżku.

Char­les? To Cię puścił bez mojej zgody do kom­naty? – zwró­cił uwagę król.

Nie było żad­nego straż­nika przy drzwiach, to wsze­dłem bez zapu­ka­nia – odpo­wie­dzia­łem
– Mogę wie­dzieć panie cze­muż Ty chę­do­żysz się z Marią? – zacie­ka­wi­łem się. Hen­ryk zanie­mó­wił, gdy usły­szał moje pyta­nie. Mój przy­ja­ciel sły­nie roman­sów z kobie­tami, z jedną nich jest Eli­za­beth Blo­unt – dwórka od jego żony Kata­rzyny Ara­goń­skiej. Ma z nią nie­ślub­nego syna Hen­ryka.
– Pro­szę Cię mój przy­ja­cielu, nikomu nie mów o naszym roman­sie, szcze­gól­nie Kata­rzy­nie – pro­sił bła­gal­nie król.

Oczy­wi­ście, nikomu nie powiem – zobo­wią­za­łem się

– Jeśli chcesz wie­dzieć po co przy­sze­dłem, jestem cie­kaw czy Maria wie o swo­ich rodzi­cach? – kie­ro­wa­łem to pyta­nie do Hen­ryka i Marii.

Char­les, wiem o wszyst­kim. Król mi opo­wie­dział krótko o moich rodzi­cach i pamięt­niku dla mnie – rze­kła dziew­czyna.

Sły­sza­łeś? Maria wie. Każ moim ludziom, aby przy­go­to­wali karetę i konie. A Ty napisz list do Isa­bel, że Maria do niej przy­je­dzie w spra­wie pamięt­nika – roz­kazał Hen­ryk.

Jak sobie życzysz panie – odpo­wie­dzia­łem na roz­kaz – Jesz­cze raz prze­pra­szam za naj­ście bez zapo­wie­dzi. – przepro­siłem.

-Nie gnie­wam się o to

Pano­wie, może lepiej pójdę i Was zosta­wię? – spy­tała Maria

Zostań ze mną. Zjemy razem śnia­da­nie. – zwró­cił się do swo­jej kochanki Hen­ryk. – Char­les, jak to wszystko, zostaw nas samych i pójść wyko­nać swoje dwor­skie obo­wiązki – popro­sił.

Jak sobie życzysz mój panie – zare­ago­wa­łem na prośbę

– To życzę Wam miłego poranka i do zoba­cze­nia – życzy­łem i poże­gna­łem się z Hen­rykiem i jego kochanką, a następ­nie zmie­rza­łem się w głąb obo­wiąz­ków kró­lew­skich.