„ Maria"

Londyn– 1519 rok

Urodziłam się w czasach Dynastii Tudorów. W ciągu osiemnastu lat towarzyszyły mi wydarzenia, które wstrząsnęły całym krajem. Wśród nich są : Śmierć księcia Artura w roku tysiąc pięćset trzecim, królowej Elżbiety York i poprzedniego władcy Henryka VII. Obecnie krajem rządzi Henryk VIII Tudor wraz ze swoją żoną Katarzyną Aragońską. Kobieta przedtem była dla Henryka bratową, bo wcześniej poślubiła jego brata. Po śmierci Artura, Henryk podjął za żonę Katarzynę. Ich największe marzenie mieć syna, który zawładnie tronem królewskim. Co sądzę o królewskiej parze? Henryka poznałam kilka dni później po jego koronacji. On ściągnął mnie do zamku, abym mogła służyć u jego boku. Twierdził że przypominam mu dwie osoby. Czy miał na myśli moich rodziców? Spróbowałam z nim porozmawiać na ten temat, lecz nie udało się. Jeśli chodzi o jego żonę, Katarzynę była dla mnie sympatyczną kobietą. Obdarowała  królową ogromnym szacunkiem i sympatią do siebie. W dniu Moich osiemnastych urodzin zostałam wezwana do komnaty Henryka. Bez wahania przyjęłam jego rozkaz. Na spotkanie ubrałam się w zieloną suknię, włosy miałam rozpuszczone, nie chciało mi się spiąć ich. Henryk gdy spojrzał na mnie w tym stanie, był pod wielkim wrażeniem.

- Mario, jak ty wyglądasz. - zachwycił się mężczyzna.

- Dziękuje panie – podziękowałam. - Zrobiłam coś nie tak, że kazałeś mi przyjść?

- Nie zrobiłaś nic złego. Chciałem z Tobą omówić coś pilnego.

- To znaczy?

- Na początku mego panowania, wspominałem Ci o osobach, których ich przypominasz. Wybacz, że zignorowałem tą kwestię wcześniej, bo uznałem że poczekam jak ty osiągniesz pełnoletność. Gdy byłem jeszcze księciem poznałem twoich rodziców... - Tak myślałam, że chodzi o nich. Nie ukrywałam gniewu przy Henryku za to, że wolał mi powiedzieć dopiero gdy osiągnę pełnoletność. Czemu tego wcześniej nie zrobił? Zaraz się dowiem.

- Dlaczego tak postąpiłeś? Nie mogłeś od razu?! - zapytałam z pretensją

- Uznałem, że tak będzie lepiej. Wybacz mi Mario – przeprosił. - Musiałem tak zrobić z polecenia Isabel.

- Jaka Isabel? Kim ona jest? - zastanawiałam się.

- Isabel to przyjaciółka Twojej mamy. Trzyma dla Ciebie dzienniczek napisany przez twoją matkę za nim została stracona.

- To Moja mama nie żyję? A  ojciec?

- Twoi rodzice byli kochankami, a ty jesteś ich córką. Urodziłaś się Dwudziestego ósmego lipca tysiąc pięćset pierwszego roku w Norwich jako księżniczka. Po twoich narodzinach książę Ryszard – mąż twojej matki, wraz z moim ojcem chcieli nas wyswatać. - Nie mogłam uwierzyć własnym oczom na temat mojej rodziny. Urodziłam się jako księżniczka, którą miałam zostać żoną dla Henryka, ale się nie udało.

- Dlaczego nie doszło do naszego ślubu?

- Ryszard przyłapał twoją mamę na zdradzie z jego stajennym Liamem.
To doprowadziło do zerwaniu naszych zaręczyn, a twoi rodzice zostali wysłani do Tower i skazani na śmierć.

- Jak moja matka miała na imię?

- Catherine, a twój ojciec do Liam. Jesteś do nich bardzo podobna, szczególnie do ojca. - wzruszyłam się bardzo, słysząc historię na temat mojej rodziny. To doprowadziło również, że chciałam pojechać do tej Isabel na zdobyciu jeszcze większych informacji na temat moich rodziców.

- Henryku, gdzie przebywa obecnie Isabel?

- Isabel mieszka w swoim rodzinnym Manchesterze. Jeśli chcesz jechać do niej, masz ode mnie moje pozwolenie – wyraził zgodę Henryk.

- Dziękuje Ci za wzruszający prezent urodzinowy. - podziękowałam. - Kiedy mogę jechać do Manchesteru? - spytałam.

- Jutro każę moim ludziom, aby przygotowali dla Ciebie karetę. W podróży będzie Ci towarzyszył Filip – mój stajenny, oraz Twoje przyjaciółki Małgorzata i Helena. Jak kareta będzie w gotowości, poinformuję cię kiedy pojedziesz. - przekazał król.

- Dziękuje co dla mnie robisz. - przytuliłam się do króla w ramach podziękowań.

- Cała przyjemność po Mojej stronie – szepnął radośnie do mojego ucha.

- Mam jeszcze jedną prośbę do Ciebie. Zostaniesz ze mną na noc? - Noc z królem. Co druga dama dworu, marzy być kochanką dla Henryka. Wielu się spodobało. Postanowiłam, że skorzystam z tej okazji. - Jak sobie życzysz mój panie...