Oczy Queenie Holmes błyszczały jak dwa ogromne słońca, gdy tego dnia siadała do śniadania. Jeśli ktoś ją znał, wiedział, że oznacza to napływ całkiem ciekawych plotek, których dziewczyna nie była w stanie utrzymać poza swoją własną świadomością.

— Nie uwierzycie, co powiedział mi Summerby — zaczęła, nie czekając, aż ktokolwiek ją do tego zachęci. Teoretycznie nie posiadała żadnego konkretnego odbiorcy, ale w rzeczywistości każdy niezbyt rozbudzony Ślizgon nadstawił ucha. — Ktoś się włamał do wieży Gryffindoru!

Zgromadzeni nagle się ożywili. Niektórzy posłali Holmes zaciekawione spojrzenia, jakby chcąc ją tym zachęcić. Niestety Lucjan Bole wszedł jej w słowo, nakładając sobie tłuste udko na talerz.

— A ty mu uwierzyłaś bez cienia wątpliwości.

— Jeśli podważasz jego wiarygodność tylko dlatego, że jest Puchonem, to radziłabym ci poszerzyć horyzonty — powiedziała, stukając chłopaka czubkiem palca wskazującego pomiędzy oczy.

Lucjan strącił jej rękę, a ta poleciała w stronę talerza. Teraz rękaw dziewczyny miał na rancie żółtą plamę od tłuszczu. Gdy to zobaczyła, wydała z siebie pisk, co jeszcze bardziej przykuło uwagę uczniów, którzy siedzieli w pobliżu.

— To moja ulubiona biała bluzka, kretynie!

— Czyżby? — mruknęła pod  nosem Elizabeth, choć mało kto zwrócił na to uwagę. 

W Hogwarcie sensacje rozchodziły się szybciej, niż pojawiały na łamach Proroka Codziennego, jednak niektóre sprawy miały pozostawać w obrębie danego domu. Wieść o włamaniu potrzebowała już drugiego dnia, aby zaczęto o niej mówić głośniej. 

Terence Higgs w milczeniu przysłuchiwał się słowom Queenie, jednocześnie spoglądając na pannę Flint wymownie. Zanim odzyskała dziennik, Ślizgon często za nią chodził, zagajał rozmowę, a nawet proponował pomoc we wszystkim, jakby chcąc zamieść pod dywan wydarzenia z dnia urodzin dziewczyny. Niestety od powrotu Toma, blondynka coraz częściej używała zaklęcia kameleona i biedny Higgs nie potrafił jej odnaleźć.

Terencia zignorowała chłopaka i wróciła do konwersacji z Tomem, który ponownie rozgościł się w jej głowie. Był niczym podróżnik wracający z długiej wycieczki do domu. Niby wszystko pozostało takie samo, ale sporo się zmieniło.

— Zgrabnie ci poszło.

— Już mi gratulowałeś, Tom — przypomniała mu.

— Mówię o tym chłoptasiu. Zręcznie go sobie owinęłaś. Jestem pod wrażeniem twojej umiejętności manipulacji. Tylko teraz zrobił się trochę natrętny.

Dziewczyna zerknęła na byłego szukającego. Natrętny to dobre określenie. Ale i przydatny.

— Właściwie, dlaczego zwlekamy z oczyszczeniem szkoły? Przecież to mogłoby się dziać już teraz.

— To wciąż skomplikowana gra, moja droga. Lepiej, abym się tym zajął osobiście. Nie chcę wydawać rozkazów twoimi ustami. Jesteś na to zbyt wrażliwa. Pamiętaj, że tu nie chodzi o petryfikację szlam — wyjaśnił Tom, gdy dziewczyna zaczęła się zbierać do wyjścia z  Wielkiej Sali. — Terencio, ominęły mnie twoje szesnaste urodziny. Moglibyśmy to dziś nadrobić, jeśli nie masz nic przeciwko.

Ślizgonka uśmiechnęła się na samą myśl o celebrowaniu jej urodzin wspólnie z Tomem. Nigdy nie miała nic przeciwko.

***

Wybranie się do Komnaty Tajemnic nie należało do listy czynności, za którymi Terencia by tęskniła. Jednak to, co miało ją tam spotkać, rekompensowało trud włożony w przebytą drogę. Przynajmniej tak miało być.

Kiedy Ślizgonka wróciła do dormitorium spod prysznica, nie domknęła drzwi, aby podczas nocnej eskapady nie budzić swoich współlokatorek. Miała też nadzieję, że w razie pobudki dziewczęta nie zauważą jej białej koszuli nocnej, mocno odcinającej się od mroków nocy.

— Te podróże mnie kiedyś wykończą, zobaczysz. — Spojrzenie blondynki spoczęło na szykujących się do snu koleżankach. 

— Prędzej Holmes wykończy cię pytaniami, jeśli zobaczy, że wychodzisz gdzieś nocą.

Terencia pomyślała o odpowiedziach, które mogłaby zaserwować Queenie, ale nic sensownego nie przychodziło jej do głowy. Nie chciała ściągać na siebie podejrzeń, nawet tych najmniejszych. Z drugiej strony nikogo od dawna nie zaatakowano, więc może wymykanie się z dormitorium o późnej porze nie byłoby takie dziwne.

Gdy światło sączące się ze świec lewitujących przy suficie zgasło, a do uszu Terencii dotarło ciche chrapanie Elizabeth i mamrotanie senne Queenie, Tom zarządził wymarsz. W salonie Ślizgonów było pusto, ponieważ cisza nocna trwała już parę godzin. 

Jeśli uczeń o tej porze nie był w łóżku, groził mu za to szlaban. Prefekci zwykle nakładali łagodniejsze kary, natomiast nauczyciele surowsze. Wyjątkiem był oczywiście Tom Riddle, który za swojej kadencji z niekłamaną przyjemnością wysyłał uczniów pozostałych domów na szlabany. Układanie ksiąg w bibliotece zawsze przypadało Ślizgonom, ale innych spotykała przyjemność sprzątania toalet, czyszczenia klatek zwierząt w salach transmutacyjnych lub przy chatce gajowego, porządkowanie zagraconych klas pełnych niebezpiecznych przedmiotów, i nawet wizyty w Zakazanym Lesie.

Idąc ciemnym korytarzem, nagle Terencia usłyszała kroki. Sparaliżował ją strach. Nigdy przedtem nie trafiła na patrol, ale najwidoczniej szczęście przestało się do niej uśmiechać.

— Już po nas. Po mnie!

— Jeszcze nie — syknął zdenerwowany Tom.

Podczas gdy prefekt Ślizgonów zbliżała się do podopiecznej swego domu, Tom zmusił ciało Terencii, aby szło nadal, a jej wzrok stał się nieobecny. Różdżka zniknęła w rękawie koszuli.

— Hej, zatrzymaj się! — nakazała Gemma, lecz Tom ani myślał jej słuchać. Dziewczyna uniosła różdżkę, na końcu której świeciło światło. — Słyszysz? Stój! 

Milcząca blondynka minęła prefekta, nie uraczywszy jej nawet spojrzeniem. Rozzłoszczona Farley złapała uczennicę za ramię i odwróciła w swoją stronę.

— Terencio Flint! Jak ty się zachowujesz?

Terencia zamrugała kilkukrotnie, otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć i rozejrzała się przestraszona. Oczy zaszkliły jej się od napływających łez.

— Och, Gemma. Co ja tu robię? Czy znowu lunatykowałam? — spytała, trzęsąc się spazmatycznie.

Gemma Farley wydała z siebie przeciągłe stęknięcie. Po chwili jednak oczy dziewczyny wyraziły ogromną ulgę. Wolała nie odbierać punktów swojemu domowi, a przecież nikt o zdrowych zmysłach nie karałby uczniów za lunatykowanie. Wzięła się pod boki i z udawaną wyższością przemówiła do Terencii.

— Najwidoczniej. Ale to nieważne. Wracaj do dormitorium, zanim znajdzie nas ktoś z nauczycieli.

— Pewnie, tylko jeszcze muszę do toalety — poinformowała blondynka i już chciała ruszyć ku drzwiom do łazienki, w której znajdowało się wejście do Komnaty Tajemnic, ale prefekt ją zatrzymała.

— Terencia, to łazienka Jęczącej Marty, no i Irytek gdzieś się tu kręci. — Ręka dziewczyny znów zaciskała się na przedramieniu panny Flint.

Wyraz twarzy Terencii zmienił się diametralnie. Przypominała teraz wszystkie czystokrwiste arystokratki razem wzięte. Usta ściągnęła w cienką linię, a wzrok piorunował Farley. Prefekt wzdrygnęła się i puściła Ślizgonkę.

— Drugi raz wkraczasz w moją strefę osobistą. Radzę ci pamiętać, dla kogo pracuje twój ojciec — syknęła ostrzegawczo Terencia i już bez przeszkód pokonała drogę do Komnaty.

Całe zajście było dla Terencii dziwne. Z jednej strony wiedziała, że to wydarzyło się naprawdę, lecz z drugiej... Czuła, jakby oglądała wszystko z boku. Tom wybrnął z sytuacji zaskakująco dobrze. Za dobrze.

— Skąd wiedziałeś? — spytała zdumiona informacjami, które posiadał Tom, i których tak zręcznie użył przeciw Gemmie.

— Zapomniałaś, że mieszkam w twojej głowie? Wiem to, co i ty, a nawet więcej, bo widziałem wspomnienia, o których nawet nie pamiętasz — odparł beztrosko Tom.

Terencia już nawet nie odpowiedziała. Nie dziwiły jej te słowa. 

Stanęła naprzeciw umywalki, której kran miał na sobie wyrzeźbionego maleńkiego węża. Jej usta wysyczały ciąg niezrozumiałych dźwięków i przejście ponownie się otworzyło. W żołądku dziewczyny coś jakby wywinęło koziołka, gdy ujrzała znajomą rurę, zapadającą się po kilku krokach. Jednak nie było mowy o jakimkolwiek proteście.

***

Podziemia Hogwartu nie pachniały przyjemnie już przy pierwszej wizycie, lecz tym razem Terencii wydawało się, że fetor jest jeszcze większy, niż poprzednio. Na ziemi leżały szkielety różnych stworzeń – owszem, były tu od początku, jednak ich ilość była większa.

Komnata nie zmieniła się za to ani odrobinę. Ogromne kolumny podtrzymywały niewidoczne w ciemności sklepienie, pomnik wyglądał przerażająco i majestatycznie zarazem, a przed nim trwała falująca delikatnie woda. Wszystko skąpane w mrocznej zieleni, o ile światło z różdżki Terencii dochodziło do tego miejsca.

Obecność Toma wyrażała się nie tylko w umyśle Ślizgonki, ale i niebawem w jego smukłej sylwetce wyczekującej na końcu Komnaty. Stał tyłem do dziewczyny, z rękoma splecionymi za plecami i wydawało się, że przez moment z kimś rozmawia. Słowa cichły jednak w miarę pokonanej przez blondynkę drogi. Kiedy stanęła za nim, Tom wciąż milczał. Odwrócił się i uśmiechnął tak, jak tylko Riddle by potrafił. Było w tym uśmiechu coś wężowego, złowieszczego, niemal potwornego.

— Miło cię znów widzieć — rzekł, a po ciele dziewczyny przeszedł dreszcz. Najpierw jeden, a potem kolejny.

Tom wyglądał tak samo, lecz jednocześnie inaczej. Był jakby prawdziwszy, bardziej żywy i trudno byłoby go zignorować w tłumie uczniów, a co dopiero kiedy stał sam. Wielki, potężny czarodziej, a nie chłopiec z dziennika.

— Wzajemnie. Dobrze wyglądasz — wymamrotała, wciąż wpatrując się w chłopaka z lekkim niepokojem, choć nie wiedziała, skąd ten strach. Na wszelki wypadek zawiesiła wzrok na odznace prefekta, która zdobiła pierś Toma.

— A tak, to dzięki tobie. Wlałaś już we mnie tyle, że powinni ci przyznać odznakę honorowego krwiodawcy — zachichotał, a Terencia aż zadrżała. Ten śmiech wcale nie przypominał śmiechu jej Toma. Był taki zimny, szyderczy i nie pasował do postaci stojącej przed nią.

Ręka Riddle'a wylądowała na policzku dziewczyny. Jego dotyk nie był już lodowaty.

— Kiedy to się skończy? — spytała Ślizgonka, przymykając powieki. Radość na myśl o tym spotkaniu wyparowała jeszcze zanim postawiła stopę w rurze. Został tylko niepokój.

— Wkrótce, kochanie. Wkrótce. — Usłyszała jego głos tuż przy swoim uchu. — I będzie to dopiero początek.

W ciemności bazyliszek przesuwał się powoli między kolumnami.