No cóż. Ja takich rewelacji nie miałam. Obudziłam się, Mei Han, która przy mnie czuwała przywitała mnie w świecie żywych, a potem Isla Fair zawołała nas na kolację i to by było na tyle.

– Horkos? – upewniła się Jessica Flowerpetal.

Przełknęłam kęs kanapki i potwierdziłam.

– Bóg przysięg. Trzeba przy nim uważać na słowa.

Marika westchnęła i nałożyła sobie dokładkę sałatki z pomidorami. Wcześniej wcisnęła w Larsa Sparta dwie porcje, twierdząc, że rośnie i potrzebne mu witaminy. Ośmiolatek nie był zachwycony. Dobrze, że ja wyglądam dojrzale i Marice nawet przez głowę nie przeszło, by upewniać się, czy pamiętam o witaminach. Z pewnością stwierdziła, że jestem na tyle mądra i rezolutna, by pamiętać o wartości warzyw. Szczerze, to sałatki nawet nie tknęłam. Nie przepadam za pomidorami. Są takie czerwone i płynne. I mają taką skórkę...

– Horkos jest synem Eris. Karze krzywoprzysięzców – powiedziała.

Uniosłam brwi. Nasza grupowa ma chyba mylne wyobrażenie o rudym sklepikarzu.

– Przez wieki musiał zmienić upodobania – stwierdziłam. – Teraz raczej sam generuje nieprawdziwe przysięgi. Zmusił mnie do tańczenia baletu! A z Martina zrobił wykrywacz metalu.

Kąciki ust Mariki podniosły się w tłumionym uśmiechu.

– Tak, pewnie tak – zgodziła się i wróciła do swojej sałatki.

Zastanowiłam się nad tym, co powiedziała. Horkos synem Eris? Eris należy do trzech „E". Przypadek? Nie sądzę.

Z kącika, który rano zmienił się w kuchnię, wyłoniła się głowa Isly Fair. W jasnopurpurowych warkoczach miała mnóstwo płatków owsianych, ale minę miała godną Chejrona widzącego, że wszyscy herosi przeżyli ćwiczenia na ściance wspinaczkowej z lawą. W skrócie: była z siebie dumna.

– A na deser śliwki zapiekane pod kruszonką – oznajmiła entuzjastycznie i wyszła zza ściany. W rękach niosła dwa żaroodporne naczynia z deserem.

– Dobrze, że nie spalane pod kruszonką – zauważył Sean Grow, mając na uwadze dzisiejsze, liczne alarmy pożarowe w niektórych domkach.

Zaśmialiśmy się zgodnym chórem, niczym prawdziwa rodzina. Zapach śliwek i cynamonu unosił się w powietrzu, a ja, spoglądając na dąb podtrzymujący sufit domku, stwierdziłam, że to właśnie takie chwile tworzą fundamenty relacji pomiędzy półboskim rodzeństwem.

***

– Jak długo można się kąpać? – zapytałam, wyciągając się na krześle.

– Jak się jest jednym ze Spratów, to bardzo długo – stwierdziła Mei Han, po raz kolejny rozdzielając karty na cztery sterty. Razem z nią i Mariką byłyśmy ostatnie w kolejce pod prysznice. Reszta albo właśnie się myła, albo już chrapała pod kołdrami. Teoretycznie wszyscy chłopcy powinni nas przepuścić, ale Nathan z Seanem zgodnie stwierdzili, że nie mają zamiaru czekać trzech godzin i już wolą się nie kąpać. Theo i Lars Spratowie szybko się z nimi zgodzili, dodając, że właściwie mogą się nie myć przez tydzień. Na te słowa Marika, która ma manię na punkcie czystości, przepuściła ich w kolejce. Teraz nasi kochani bracia zajmowali prysznice i nie wracali już od ponad pół godziny.

– Jak długo będą tam siedzieć? – zapytała Mei Han i nie czekając odpowiedzi zebrała swoje karty w wachlarzyk. Skinęła na mnie, bym zaczęła kolejną rundę makao.

Rzuciłam dziesiątkę pik na stół. Graliśmy już trzeci raz.

Nim chłopcy wrócili, zdążyłyśmy rozegrać do końca całą rundę. Wparowali do środka z takim rumorem, że Marika musiała ich uciszać.

– Wszyscy już śpią – powiadomiła ich gniewnie.

Wtem rozległ się zaspany głos należący do Lai Callaway.

– Nie wszyscy!

Do naszych uszu doszło kilka tłumionych chichotów, wskazujących na to, że jest więcej nieśpiących.

Marika machnęła ręką, a Mei Han dodała:

– Psujecie Marice reprymendę.

Znowu śmiech.

Nasza grupowa pokręciła z ubolewaniem głową i znów powiodła wzrokiem po chłopcach, którzy dopiero co wrócili z kąpieli.

– A gdzie Theo? – zapytała. Dopiero teraz zauważyła brak jednego z bliźniaków.

Sean wskazał ręką na drzwi. Skutkiem ostatnich eksperymentów z szybkorosnącymi pnączami domowymi, wszyscy musieliśmy korzystać z ogólnych, obozowych pryszniców. Mieściły się one na dworze, w pobliżu Wielkiego Domu, więc mieliśmy trochę do chodzenia.

– Cofnął się po ręcznik – wytłumaczył. – Powinien zaraz wrócić.

Odpowiedź wystarczyła Marice. Skinęła na nas i wzięłyśmy nasze akcesoria kąpielowe.

– Jak wrócimy, macie wszyscy spać. Nie wyłączając Theo – powiedziała.

Lars machnął uspokajająco ręką.

– Jak wy wrócicie, to my już będziemy wstawać na śniadanie.

Zignorowałyśmy jego komentarz i wyszłyśmy z czwórki, wspaniałomyślnie nie wspominając, kto siedział pod prysznicami przez ostatnią godzinę.

Na dworze było ciemno, księżyc zakryły chmury. Śpiewy przy ognisku już dawno ucichły, więc nawet najstarsi byli już w swoich domkach. Było przed drugą. Świerszcze cykały, a jedynym źródłem światła były jasne okna niektórych domków. Noc była ciepła i spokojna.

– Ależ przyjemnie – Mei Han rozłożyła ręce i przymknęła oczy. Nie musiała patrzeć, gdzie idzie, bo dobrze znała drogę.

– Prawda – przyznałam. Miło się czasem znaleźć z dala od gwaru.

Marika rozglądała się na boki. Chyba wypatrywała Theo. Podeszłam do niej bliżej i powiedziałam uspokajająco:

– Wyluzuj, pewnie wygłupia się w łazience, bądź Chejron wezwał go do siebie, by wiedzieć czemu zakłóca ciszę nocną.

– Tak, pewnie tak – zgodziła się, roztargniona. Ciekawe o czym rozmyślała.

Doszłyśmy do pryszniców, ale nie zastałyśmy tam Theo. Zajrzałyśmy do każdej kabiny, a potem Marika nawet poszła do Wielkiego Domu, ale Theo jakby znikł.

Przyznaję, zaczęłam się denerwować.

– Może minęliśmy się po drodze? – zasugerowała Mei Han. – W tych ciemnościach niewiele widać.

Marika przytaknęła, pędząc w stronę czwórki. Niewiele myśląc pobiegłyśmy za nią.

Przełknęłam nerwowo ślinę. Błagam, niech Theo będzie w domku! Niech to będzie jego głupi żart! – myślałam. Podświadomie zaczęłam panikować. Co jeśli Theo porwał potwór? Na przykład minotaur w peruce? Co jeśli Theo został uprowadzony? Ale przez kogo? Żaden śmiertelnik nie może wejść na teren Obozu.

– Na pewno stroi sobie z nas żarty – uspokajała mnie Mei Han. Lekko dyszała, a źdźbła pszenicy, które jak zwykle ozdabiały jej czarne kitki, wysuwały się spod gumek. Pewnie zaraz spadną. – Prawdopodobnie poszedł do Jaya z jedenastki. Pewnie właśnie gadają o najnowszym zestawie klocków lego i nic im nie jest.

Wtedy właśnie dobiegłyśmy do czwórki. Marika gwałtownie otworzyła drzwi i wparowała do pomieszczenia, nie bacząc na hałas.

– Theo wrócił?

Nathan i Sean, którzy siedzieli na trawie zastępującej dywan, podskoczyli zaskoczeni. Chyba przerwałyśmy im rundę statków.

– Nie, myśleliśmy, że jest z wami – odparł Sean. Dopiero po chwili zauważył nasze zatroskane miny i to, że jeszcze się nie wykąpałyśmy. Połączył fakty i na jego twarzy pokazało się zaniepokojenie. – Gdzie on jest? – zapytał, wstając.

Marika zaczęła krążyć po pokoju. Była naprawdę zdenerwowana. Jej blada twarz i rozgorączkowane spojrzenie nasuwały przepuszczenie, że zaraz zemdleje.

Szybko poszłam do kuchni i nalałam wody do szklanki. Wręczyłam ją grupowej.

– Dzięki. Musimy sprawdzić wszystkie domki. Może gdzieś się przypałętał. Może się z kimś zagadał. Może...

– Spokojnie – Nathan przerwał jej w pół zdania. Wiekiem był zaraz po Marice. Z tego, co zauważyłam przez ostatnie tygodnie, był kimś, kto zawsze myśli trzeźwo i stawia innych do pionu. – Rozdzielmy się. Ja biorę pierwsze trzy domki, następne Marika, potem Lila, Sean, Mei...

– Ja też mogę pomóc – odezwała się Isla, wstając z łóżka. Chyba od dłuższego czasu przysłuchiwała się rozmowie. Narzuciła na piżamę bluzę, wsunęła stopy w papcie i była gotowa.

– I ja – dodała zaspanym głosem Laia.

– Super, weźmiecie resztę – ucieszył się Sean i zrobił to nieco za głośno.

– Czemu hałasujecie? – Lars usiadł na łóżku i przetarł oczy. W przyciemnionym świetle ledwo było widać jego twarz, ale był wyraźnie zdezorientowany.

Isla podeszła do niego i przytuliła go. Chyba zastanawiała się, czy mu powiedzieć, że jego bliźniak zniknął.

– Chodźcie, idziemy – zarządziła Marika i posłała fioletowowłosej przyzwalające spojrzenie. Następnie otworzyła drzwi i wybiegliśmy w noc.

***********************

Pozwolę sobie napisać:

Bam, bam, baaam!

I uciekam, by wrzucić kolejną część.

WildAntka