ⴕ ∆ ⴕ ∆ ⴕ

"Mammie, mammie, mammie!" riep de kleine jongen luid. Hij liep de schoolpoort uit en botste daarbij bijna tegen de verlichtingspaal, maar het kon hem weinig schelen. "Ik heb het laten zien!" riep hij toen hij al zwaaiend met de foto voor zijn moeder stond. "Ik heb mijn zusje laten zien!"

"Kom hier mijn lieve schat." Zijn moeder aaide hem over zijn blonde krullen en hield hem stevig tegen haar aan. Hij kwam niet hoger dan haar heup, en stoorde zijn zusje die in de draagdoek op haar buik lag te slapen dus niet.

Ze staken de straat over en liepen het hoekje om. Bij de buurtspeeltuin testte de jongen nog even snel of hij ondertussen al sterk genoeg was om de schuif-af in tegengestelde richting op te klimmen - nee, nog steeds niet, dan maar via het klimrek naar boven - en bij de broodautomaat aan de bushalte namen ze het laatste meergranenbrood mee.

Even later zat hij naast zijn mama thuis op de sofa met een sapje in zijn hand. Hij bestudeerde zijn mama terwijl ze zijn zusje aan de borst legde. Dat ging hij later ook doen bij zijn kinderen, besloot hij. Later, als hij borsten had.

"Mama, vertel nog eens van toen zusje geboren is?" Hij keek haar met stralende ogen aan en duwde zijn onderlip een beetje naar buiten.

Toen sloeg zijn mama haar vrije arm rond de jongen en begon op zachte toon ...

ⴕ ∆ ⴕ ∆ ⴕ

Weet je nog die keer tijdens de vakantie dat je bij omie en opie bent blijven slapen? Het is nog maar een paar weken geleden, die keer toen je samen met opie de kerstboom hebt versierd. Toen we je er afgezet hadden, had ik nog een dikke buik. Je had toen dagenlang met een ballon onder je trui rondgelopen om met me mee te doen.

Mama en papa gingen een paar daagjes met z'n tweetjes weg, we gingen naar de kerstmarkt en naar de opera. Ik heb je toen dat filmpje laten zien van die mevrouw die zo heel luid kon zingen.

Papa en ik hadden twee nachtjes in een mooi hotel geslapen. Na het laatste ontbijt hadden we nog wat door de stad gewandeld. Dat ging voor mij natuurlijk niet meer al te snel, en met de sneeuw en het ijs moesten we extra voorzichtig zijn dat we niet uitschoven. Daarna zijn we richting omie en opie gereden om jou op te halen. Nu, we kwamen van Duitsland, en het is wel een heel eindje rijden naar zee. Dus waren we onderweg nog gestopt in een ander stadje om 's middags iets te eten. Want ja, ik had alweer honger. Maar toen we de snelweg terug opreden was het heel druk. Op de radio hoorden we dat er een ongeval gebeurd was. Het was ook zo gevaarlijk met die sneeuw, dikke vlokken waren het ondertussen. We stonden haast stil, na een half uur waren we amper wat vooruit geschoven. Het duurde echt lang en je papa begon ongeduldig te worden, ik had ook wel wat rugpijn van het lange stilzitten.

Je weet, in de winter is het al vroeg donker. Dat werd het toen ook. En toen we de volgende afrit passeerden beslisten papa en ik dat we beter hier een nachtje konden blijven. Dan konden we morgenochtend met helder weer verder rijden naar zee.

Vlak naast de snelweg was een groot hotel. Toen we daar voor de deur stonden, belde ik met omie. Ze vond het geen probleem. Ze had net met jou pannenkoeken gebakken - jij had nogal gesmuld zei ze - en opie was jou aan het voorlezen uit 'De reuzencitroen' van Doald Rahl.

Aan de balie van het hotel vertelde men ons helaas dat er geen plaats meer was. Het was dan ook het weekend van kerst en ze hadden een speciaal feest. Alle kamers waren bezet, er was zelfs geen klein kamertje met een klein bed meer over.

Een paar kilometer verder was er een klein stadje, daar zouden we nog wel een hotel vinden, besliste je papa. Maar na een uurtje rondrijden en zowat vier hotelletjes later, hadden we nog steeds geen kamer om te slapen. Het was ondertussen nog erger gaan sneeuwen en je papa begon zenuwachtig te worden. Ik had een beetje buikpijn, maar het was ondertussen ook alweer avond dus dat was waarschijnlijk van de honger, dacht ik. Ik had toen in die tijd namelijk heel vaak hongerbuien.

We reden verder. Door de sneeuw was het eigenlijk best gevaarlijk. We moeten ergens een afslag gemist hebben, ik weet het niet precies. Ik was niet echt goed aan het opletten. Maar op een bepaald moment zaten we echt op een smal weggetje. Het was zo donker. Seppe, je papa, reed zo traag mogelijk, maar daardoor geraakten we natuurlijk niet heel ver.

Ik had schrik. Ik was bang. Ik had honger, ik was moe. Ik wou gewoon naar huis.

Toen gebeurde het. Ineens begon de auto te slippen. Seppe deed echt zijn best om hem op de weg te houden maar het lukte niet. Ik weet nog dat ik heel erg gegild heb. Ik heb toen mijn ogen dicht gedaan. Mijn hoofd is een aantal keer hard tegen de deur gebotst. Maar uiteindelijk stonden we stil. De auto stond helemaal scheef. We zaten vast in de gracht.

Ik zat aan de onderkant, dus klom Seppe als eerste langs zijn kant de auto uit. De sneeuw dwarrelde binnen, het was buiten nog steeds aan het razen. We besloten dat het best was dat ik nog wat bleef zitten tot we een takeldienst hadden gevonden.

Alles wat er mis kon lopen liep mis. Eerst vonden we onze telefoons niet, die waren door de schok losgekomen uit de laders en lagen ergens onbereikbaar in de auto. Seppe is zelfs tot op de achterbank en bijna onder de stoelen gekropen om ze te zoeken. Die van hem bleek uiteindelijk kapot. Die van mij werkte nog wel, maar we hadden zo weinig bereik dat we het internet niet op kregen om telefoonnummers op te zoeken. Seppe overwoog om 112 te bellen, maar dat vond ik erover. We maakten ruzie en ik haatte het. Jouw papa en ik hadden nog nooit ruzie gemaakt, en nu het zo verkeerd was gelopen gaven we elkaar de schuld van alles. Je papa was boos op mij omdat ik nog per se had willen lunchen 's middags, en ik was boos op hem omdat hij de autosnelweg was afgereden. Ik voelde mij op dat moment heel ongelukkig.

Ik weet niet hoe lang we daar gestaan hebben. In mijn herinnering was het meerdere uren, maar dat zal vast fout zijn. Wat ik wel nog weet is dat ik de hele tijd de auto niet ben uit geweest. Seppe stond het meeste van de tijd buiten. Wat hij daar allemaal deed weet ik niet. Af en toe kwam hij bij mij checken, maar meer dan een "alles nog oké?", waarop ik dan kortaf "ja" antwoordde, spraken we niet tegen elkaar.

Ik denk ook dat ik ingedommeld was, want toen ik op een bepaald moment mijn ogen opendeed, hoorde ik een luid gebrom buiten. Toen de deur van de auto openging, was het niet je papa die opende. Het was een gezicht dat ik nog nooit gezien had, maar het was het mooiste gezicht van de hele wereld en ik voelde me instant gelukkig. Je hebt de foto gezien van Oscar en Elsa hé. Ik weet dat je nu gaat zeggen dat een man met zoveel baard en ongekamd haar toch niet mooi is, maar voor mij was hij dat wel. Het waren zijn ogen. Ze waren zo donker als de nacht, maar net zoals bij de nacht zaten er kleine fonkelingen in. Ze lieten me alles vergeten. Zijn mond was bijna volledig bedekt met haar maar toen hij naar me glimlachte smolt ik helemaal. Hij was de vermenselijking van barmhartigheid.

Zijn handen waren groot en ruw, maar met opperste voorzichtigheid hielp Oscar me uit de auto. Buiten stond Seppe op en neer te bewegen. Hij legde zijn arm rond mij en zei me dat alles goed ging komen, we konden met Oscar mee.

Die groene tractor die jij hebt, van die boerderijset die je van tante Magda kreeg, weet je wel? Zo zag Oscar zijn tractor er ook uit. Al konden we in het donker en met al die sneeuw niet zo heel goed zien dat hij groen was, dat weet ik vooral van achteraf.

Een tractor is heel hoog, en het was niet gemakkelijk om in te stappen, maar met hulp van Seppe en Oscar was het me gelukt. Net zoals in jouw speelgoedtractor was er eigenlijk maar plaats voor één persoon. Oscar wees me naar een kussentje in de linkerhoek waar ik op mocht gaan zitten. Elsa zat daar ook altijd als ze mee reed, vertelde hij. Ik had niet veel beenruimte en het zat heel ongemakkelijk, maar ik was vooral blij dat we gered waren.

In een tractor word je enorm door elkaar geschud. Seppe moest zich stevig vasthouden om niet omver te vallen. Met elke schok schoot er een pijnscheut door mijn buik. Ik probeerde niet te gillen en beet de hele tijd op mijn lip. Oscar en je papa hadden het niet door, ze staarden door de voorruit naar de weg voor ons. Nu we eindelijk gered waren wilde ik je papa niet ongerust maken, dus hield ik wat ik voelde voor mezelf. Maar ik voelde me enorm angstig, dat moet je wel weten. Het was nog een paar weken te vroeg, en je zusje moest eigenlijk nog wat langer in de buik blijven zitten. Maar ik wist toen op dat moment in die tractor, dat het niet heel lang meer zou duren.

We kwamen aan bij de boerderij van Oscar en Elsa. Uit de tractor geraken was eigenlijk nog moeilijker dan erin stappen. Ik voelde dat mijn krachten afnamen, maar Oscar was zo sterk dat hij me zonder moeite oppakte en naar binnen droeg.

Er brandde een vuur in het huis. Het was er aangenaam warm. De zachte lichtjes van een metershoge kerstboom die tot aan het plafond reikte, gaven het geheel een vredige indruk. Eigenlijk was het toen pas dat ik besefte hoe koud ik het wel niet had. Ik denk dat tot dan de pijn in mijn buik alle andere gevoelens had verdrukt.

Oscar legde me zacht in een zetel vlak bij het vuur en Elsa kwam al meteen aanzetten met dekens. Ze boog zich naar me toe, en ik weet nog exact wat ze me op dat moment vroeg: "Lieg niet schat, vertel me de waarheid. Hoe voel je je?"

Ja, je hoort het goed. Ze noemde me schat. Ze had me nog nooit eerder gezien, ik wist zelfs niet of ze toen mijn naam al kende, en toch noemde ze me schat. Ze is echt zo'n lieve vrouw. Deze zomer, als je zus wat groter is, gaan we hen bezoeken. Dan zal je het zelf ook merken.

Ik kon haar geen antwoord geven, want net op dat moment voelde ik weer een kramp opkomen. Ik beet weer op mijn lip om een schreeuw te onderdrukken. Je zusje zat echt klaar om eruit te komen.

Elsa verdween uit mijn zicht. Seppe hielp me om rechter te zitten. Ik herinner me nog goed hoe hij probeerde om me gerust te stellen, maar ik kon niets anders denken dan "Dit is niet volgens plan." We moesten de kamer van je zusje nog schilderen. De suikerbonen waren nog niet geleverd. En bovenal konden we niet meer op tijd in het ziekenhuis geraken.

Wat ik je verder nog kan vertellen, is dat de volgende uren zowel Elsa als Oscar niet uit mijn buurt verdwenen. Elsa sprak me de hele tijd toe, vertelde me wat ik moest doen. Of vertelde wat Oscar of Seppe moesten doen. Ja, zij was enorm bazig, maar ik was zo blij dat ze er was. Achteraf vertelde ze me dat ze al veel dieren had zien bevallen, maar dat een mensenkind zien geboren worden toch het geweldigste ter wereld was om mee te mogen maken.

In de vroege uurtjes van de volgende dag, kwam je zusje piepen. We wikkelden haar in een zacht dekentje en ik hield haar dicht bij mij. Alles was perfect aan haar. Toen al vond ze het leuk als je met haar teentjes speelt. Ze was klein, dat was ze wel. Maar ze was alert, en dronk die eerste keer van de borst alsof ze het al jaren deed. Ze was sterk. Ik denk dat het kwam door de aanwezigheid van Oscar en Elsa. Ik denk dat er een soort magie is die je niet kan zien, waarvan niemand echt kan bewijzen dat het bestaat. Maar toch weet ik het zeker. Ze straalden warmte uit, en gaven jouw zusje daarmee zoveel kracht, dat die paar weekjes te vroeg er niet meer toe deden.

Die ochtend was het een drukte van jewelste op de boerderij van Oscar en Elsa. De buurvrouw, mevrouw De Coninck, die de eigenaar is van een grote schapenkwekerij zo'n twee kilometer naar het oosten, kwam binnen. Ze had gisterenavond de lichten van onze auto gezien, en was er na het ontbijt op uit getrokken met haar twee kinderen om het te onderzoeken. De bandensporen van de tractor van Oscar leidden haar tot waar wij waren.

Het was al overweldigend, zoveel drukte in de kleine woonkamer van Oscar en Elsa, maar na de middag leek het wel de zoete inval. Bij het gezelschap vervoegde zich ook nog ene mijnheer De Saer, garagist en goede vriend van Oscar, die zijn vrije zondag opofferde om onze auto weer rijklaar te maken. Zijn drie bordercollies bleven gelukkig buiten op het erf, want ik weet niet hoe ik je zusje tegen hen had moeten beschermen.

We aten die avond met z'n allen de heerlijkste stoverij die ik ooit gegeten heb. Alles leek gewoon beter bij Oscar en Elsa. Dat kwam vast door die magie. Ik voelde me vredig en bedaard. Het was buitengewoon, onaards misschien wel. Maar het is zo hoe ik het me herinner.

Toen je zusje geboren was, hadden we uiteraard ook meteen naar omie en opie gebeld, en naar jou. Jullie waren naar de bioscoop geweest, weet je nog dat je toen die film met dat sprekende speelgoed hebt gezien? Je had het naar je zin, vertelde je. Maar ja, verwennerij door omie en opie is altijd leuk, toch?

Ik was nog te moe om al meteen te vertrekken, dus bleven we nog twee dagen bij Oscar en Elsa. Het was vanzelfsprekend, we hoefden het zelfs niet te vragen. Toen we er uiteindelijk vertrokken, hadden we een berg cadeautjes mee. Dat dekentje met die zonnetjes dat nu in het bedje van je zusje ligt, dat heeft Elsa zelf gemaakt. En die heerlijke thee die jij zo lekker ruiken vindt, ook die komt van hen. En dan is er nog die mooie gele bal voor jou, daar heb je al veel mee gespeeld he?

Ik denk dat Oscar en Elsa speciaal zijn. Dat het ons lot was om daar terecht te komen. Het liep niet zoals we gepland hadden, en toch leek het zo voorbestemd. Ik denk dat de wereld nog plannen heeft met ons. Plannen die we nu nog niet begrijpen, maar die later wel duidelijk zullen worden.

ⴕ ∆ ⴕ ∆ ⴕ

De moeder glimlachte toen ze uitverteld was. Dingen lopen achteraf anders dan gedacht, maar voor geen geld ter wereld zou ze het anders willen. De jongen in haar armen had zijn oogjes toe en ook zijn zusje lag te slapen op haar buik.

"Soms, is de hemel dichterbij dan je denkt," fluisterde ze zacht. "Ik kan het voelen als je drinkt," sprak ze tegen de baby in haar armen. Haar broertje bewoog even en ze hield haar adem in. Hij zou nog wel een uurtje verder slapen, dat wist ze ondertussen uit ervaring.

"Jullie zullen gezond opgroeien en een goed leven leiden. Ik zal er alles aan doen om dat te verzekeren." Een glimlach verscheen op haar lippen toen ze de woorden van Elsa herhaalde.

ⴕ ∆ ⴕ ∆ ⴕ

Titel: De Baby

Genre: Kortverhaal
Aantal woorden: 2682
Prompt: (11) wanneer niets volgens plan verloopt ...

Met een vrij gebruik van volgende prompts:
50. Je zal gezond opgroeien en een goed leven leiden. Ik zal er alles aan doen om dat te verzekeren.
72. Lieg niet, schat. Vertel me de waarheid.
92. De hemel is dichterbij dan je denkt. Je kan het proeven als je drinkt.
96. Het was buitengewoon, maar ik was daar. En ik herinner het me maar al te goed.

DE CAST:

Maaike als Maria
Seppe als Jozef
Oscar als de os
Elsa als de ezel
Mevrouw De Coninck en haar twee kinderen als De Drie Koningen
Mijnheer De Saer als de herder
En in de hoofdrol je zus als Jezus