CHAPTER 29

"So? How was it? Are you fine now?"

Tumingin ako sa mga kaibigan ko nang tanungin ako ni Kryza. "How was the what?" tanong ko sabay taas ng kilay.

"Yung usap niyo kahapon ni Levi, diba pinuntahan mo siya?"

Tumango ako at saka uminom ng kape. "Okay naman."

All of them looked at each other and nodded. "Eprot talaga."

Nagkunot ang noo ko sa sinabi nilang. "Anong eprot?"

Umiiling na tinuro ako ni Angela. "Etong isang 'to naman lutang."

Mas kumunot pa ng kilay ko sa kamay niya na nakaturo sa'kin, kahit sabihin kong kaibigan ko pa sila, hindi parin nagbabago ang pagiging mairita ko sa tuwing may dumuduro sa'kin.

"Put your hands down, Angela."

Napalabi siya at unti-unting ibinaba ang kamay niya sabay bulong ng, "Sorry. . ."

Tumango lang ako at uminom ulit ng kape. "'San tayo ngayon?"

Isa-isa silang nagtinginan. "I'm busy," panimula ni Iuna.

"Lagi ka namang busy eh,"

Tumawa lang si Iuna bago kinuha ang bag at nagpa-alam na umalis.

"Busy din ako, kailangan ko pang pumunta ng site." ani ni Angela.

Hanggang sa isa-isa na silang umalis at naiwan na lang kaming apat nina Vien, Rizmen, at Lindsey.

"Hindi kayo busy?" tanong ko sa kanila.

"Busy."

"Eh bakit hindi pa kayo umalis?"

Nagtinginan sila at saka ako hinarap. "Makapag-hintay naman 'yon, hindi naman mawawala 'yon kapag hindi kami pumunta kahit ilang oras lang."

Tumawa ako ng bahagya at saka tumawa. "Tara, gala tayo."

Tumango sila at sinabayan ang trip ko.

Pumunta kami sa iba't-ibang lugar at plaza, hanggang sa nakarating kami sa boutique ni Rizmen at iniwan siya do'n dahil may tatapusin pa daw siya.

Sumabay na din si Lindsey sa kaniya kaya hinatid ko na lang si Vien sa ospital kung saan siya nagta-trabaho.

"So. . . hanggang dito ka na lang?" tanong ko sa kaniya nang maihinto ko ang kotseng dala ko.

"Oo, Ai. Salamat sa oras mo,"

Tinanguan ko lang siya at pinanood na pumasok sa ospital.

Hindi ko inasahan na sa pagliko ng kaunti ng mata ko ay makakasalubong ko ang mga mata niya.

It was dark, it's not scary but he's staring at me like he was thinking something deep.

I adverted the thought and just nod at him. He seem shocked with my sudden nod so I smiled.

Nakangiti akong nagmaneho paalis sa ospital at tinungo ang ACA. Mga batang naglalaro sa bakuran ang bumungad kaagad sa akin nang bumaba ako sa sasakyan ko.

Binati din ako ng mga batang nadadaanan ko, kumakaway na lang ako sa kanila pabalik na may ngiti sa labi hindi kagaya noon na hindi ko sila pinapansin.

Pumasok ako sa loob at dinaanan ang pinto kung saan papasok sa ACA.

"Agent Angel, naparito ka?" bungad ng sekretarya ni Commander X.

"I just want to give my resignation letter." nanlaki ng mata ni Dixie sa sinabi ko.

"Aalis ka?"

Tumango ako sa kaniya. "Oo."

Seryoso siyang tumingin sa'kin. "You know that you can't leave here that easily."

Tumango ako ng ilang beses. "I know that, I was just kidding. I'm leaving temporarily but I'll be back soon, nandito ba si Commander X?"

She shookt her head. I tsk-ed. "Lumandi na naman ang isang 'yon."

"Tell him na dumaan ako, also, tell him that I'll ghost him for a little while. Babalik ako at huwag siyang mag-alala, hindi ko siya ibabagsak sa hukay." sabi ko sabay alis sa ACA.

Dumeretso ako sa bahay at doon ko nakasalubong si mommy. She looked tired and devastated. Her eyes tested up immediately when she saw me.

"Aizhalie. . ."

I breathe in and out before walking towards her. "Mommy," lumapit ako sa kaniya at niyakap siya. "It's okay."

Humagulgol siya ng iyak sa dibdib ko habang paulit-ulit na binubulong ang paghingi niya ng tawad sa'kin.

Para sa'kin ay wala na naman 'yon. Hindi ko pa siya napatawad kaagad pero hindi naman maaari na habang buhay akong galit hindi ba?

Pagkatapos niyang umiyak ay pina-upo ko siya sa sofa at pinakalma bago kinausap.

"Aalis muna ako," panimula ko. Hinarap niya ako na may pagtatala at may halong pagdadalawang isip. "If you're thinking that I'm going to leave you, no, I'm not going to do that. I'm staying, I just need time for myself after what had happened."

Tumango siya ng ilang beses pero hindi parin siya nagsalita. "I'm here to get my things, magpakalayo muna ako." sabi ko na tinanguan niya lang ulit.

Napabuntong hininga ako at saka tumayo.

"It's not your fault, stop blaming yourself, it's all done."

Umalis ako sa harap niya at saka pumunta sa kwarto ko at niligpit lahat ng gamit ko.

Hindi ko alam kung nasaan galing ang lakas ng loob ko para pumunta at pumasok ulit sa bahay na 'to.

Pero nagpapasalamat parin ako dahil gumaan ang loob ko bago ako aalis at iiwan pansamantala ang lahat.

Pagkatapos kong ligpitin lahat ng gamit ko ay bumaba na ako at nakita parin ang ina sa sofa na nakaupo at tila malalim ang iniisip.

"I'm leaving," I said.

"T-teka!"

Napahinto ako sa paglalakad nang tawagin niya ako.

"Babalik ka diba?"

Tinitigan ko siya sandali bago tumango.

"I'll be waiting," she said. "when you came back, I'm better."

I smiled surreptitiously at that. "Aabangan ko 'yan." sabi ko sabay alis sa harap niya at pumunta sa condominium ko.