Długi hedkanon bo tak

Kiedy Shinra był małym dzieckiem jego największym marzeniem było zostanie astronautą. Każdej, nawet nowo poznanej osobie, opowiadał jak w przyszłości poleci w kosmos i znajdzie kosmitów. Jego pokój wyglądał niczym muzeum kosmiczne, a ściany w zupełności były zasłonięte wycinkami z gazet odnośnie niezwykłych odkryć astronomicznych czy dowodami na istnienie UFO.

Jednak wszystko uległo zmianie, gdy w życiu chłopaka pojawiła się pewna osoba. Z początku uważał ją za kosmitkę i momentalnie się zakochał. W końcu uczucie to przestało polegać jedynie na rasie dziewczyny, więc nawet, kiedy ojciec wyjaśnił mu pochodzenie ukochanej, ten i tak się nie zraził i nadal trwał w nieodwzajemnionej miłości. Pewnego dnia wszelkie gadżety i zabawki chłopca wylądowały w koszu na śmieci, a on sam w zupełności przestał mówić o kosmosie. Ojciec z początku myślał, że to jednie faza przejściowa i niedługo szatyn powróci do swoich zainteresowań. Jednak nawet po miesiącu, brązowooki nadal słowem nie wspominał swoich dawnych marzeń. Opiekun, nie mogąc już wytrzymać, zapytał się swojego syna.

"No bo Celty-san powiedziała, że kosmici ją przerażają"- odparł, zaledwie ośmioletni Shinra- "A miłość wymaga poświęceń, prawda?"

Starszy Kishitani jedynie skinął głową na tę odpowiedź. Inaczej było z bezgłową kobietą, która przez przypadek posłuchała rodzinną wymianę zdań. Pewnie gdyby Dullahan miał oczy, popłynęłyby wtedy z nich łzy szczęścia, ale z powodu ich braku, dziewczyna mogła jednie płakać wewnątrz. I w tym właśnie momencie poczuła pierwsze przebłyski uczucia, które zaczynała żywić do małego lekarza.