W czasach średniowiecznej magii za czasów panowania Króla Artura, u którego boku służył wielki czarodziej- Merlin, żyła Morgana le Fay. Potężna czarownica, której mało kto dorównywał mocą i wpływami na świat śmiertelników. Owa wielka wiedźma za cel obrała sobie podporządkowanie wszelkich istot żywych i zniewolenie ich. Pragnęła władzy absolutnej. Właśnie wtedy na jej drodze pojawili się na horyzoncie Izabella i William Salvatore. Dwójka wysoko urodzonych czarowników, którzy postanowili sprzeciwić się zamiarom Morgany i nie dopuścić do realizacji jej okrutnych planów. Postanowili oni stworzyć ostoję dla magicznych istot i czarodziei. Z tym miejscem, w które włożyli większość swej magii, związali swe istnienia i istnienia swych dzieci po koniec ich krwi. Eris, bo taką nazwę otrzymała kraina, podtrzymywały fundamenty czterech żywiołów: ognia, wody, powietrza i ziemi. Tam właśnie udały się wszelakie istoty zbyt słabe, by przeciwstawić się wpływowi złej wiedźmy, która nie miała do Erisu wstępu.

 Na południu Erisu gdzie dominowały pustynie, osiedlali się mniej zamożni czarodzieje, których nie stać było na pałace zaś na północy, którą porastały wspaniałe iglaste lasy, żyli Ci najbogatsi, w tym władcy. Krainy zostały podzielone między starożytne rodziny, które nadzorowały dane im włości. Najbardziej wpływowe rodziny, które od wieków zamieszkiwały Eris to: Nerunowie, Astrowie, Syksowie, Najani, Tarvari. Rodzina Królewska składała się zaś z dwóch rodzin Salvatore oraz Lestrange. Ważne było jednak to, iż każdy czarodziej mógł zamieszkać na Erisie. Elfy, wilkołaki, centaury, wampiry i inne magiczne stworzenia miały własne ziemie, po których lepiej było nie spacerować nocami. Podlegali oni czarodziejom, lecz nie byli ich sługami. Prawa strzegła Armia Aniołów- czarodzieje oraz inne magiczne stworzenia, które chciały do niej dołączyć.