– Zuko daj spokój! Skup się na treningach a ja się zajmę wykryciem gdzie poleciał Avatar. – Próbuję przekonać chłopaka siedzącego przy mapie.

– Nie będę trenował puki go nie znajdę!

– Jeżeli nie będziesz trenował cymbale to nawet jak go znajdziesz to ci się nie uda go pojmać. – Mówię uderzając go w tył głowy na co ten wściekle warczy.

– Nie będziesz mi rozkazywać na moim statku. Wyjdź stąd albo..

– Albo co? – Patrzę na niego wyzywająco. – Wyzwiesz mnie na Agni Kai? Wydasz ojcu? Czy może wyrzucisz ze statku? – Staję przed nim zakładając rękę na rękę. – Nie strasz mnie Zuko, bo dobrze wiesz, że beze mnie ci się nie powiedzie. Przypomnij sobie, że sam mnie zaprosiłeś do tej misji. Więc teraz z łaski swojej wstań od tego stołu i idź poćwiczyć, bo z twoim poziomem nasze Agi Kai trwałoby zastraszająco krótko. – Prycham podchodząc do mapy, a chłopak nic nie komentując wychodzi trzaskając drzwiami. Jeden zero księciuniu.

Z westchnieniem przyglądam się mapie zaczynając główkować gdzie ten dzieciak mógł polecieć.

***

– A więc po głębszej analizie.. – Zaczynam mówić do zgromadzonych, czyli Zuko, Iroh, Kapitana oraz dowódcy sił zbrojnych naszego okrętu. – Udało mi się ustalić gdzie może znajdować się nasz cel. Przeanalizowałam różne możliwości i różne opcje. – Przyglądam się mapie.

– To moja droga, jak sądzisz gdzie się znajduje.

– Pierwszą opcją nad jaką się zastanawiałam były mgliste bagna. Mogli się tam skryć, nie wiedząc o legendach z nimi związanych. Ale wydaje mi się, że minęli bagna od zachodu po czym udali się do Omashu. – Wszyscy słuchają mnie ze skupieniem. – Wydaje mi się również.. że wiem jaki jest ich cel podróży. – Wszyscy patrzą na mnie ze zdziwieniem.

– Jak? – Pyta zdumiony książę.

– Zdążyliśmy zauważyć, że nasz Avatar posługuje się tylko magią powietrza.

– Przecież używał magii wody..

– Podczas pobytu w stanie Avatara, a nie wiemy jak dokładnie działa ten stan. Gdyby miał opanowaną magię wody to mógłby sam ugasić wioskę a nie posługiwać się wężem morskim. – Patrzę na zgromadzonych którzy kiwają głowami w zrozumieniu. – Stąd moja hipoteza.. że młody Avatar nie umie posługiwać się innymi żywiołami poza powietrzem, a co za tym idzie, gdy przyjrzymy się kierunkowi w jaki zmierzają jedynym sensownym miejscem by Avatar mógł się nauczyć magii wody, bo od tej podejrzewam zaczyna. Jest Północne Plemię Wody. – Kończę wbijając szpilkę w dane miejsce. Odwracam się w ich stronę z bananem na twarzy.

Iroh zaczyna bić brawo.

– To, że Zuko cię zabrał było najlepszym pomysłem na świecie. – Komentuje mężczyzna na co miniony chłopak przewraca oczami.

– A mój ojciec był głupcem zostawiając cię na tamtej wyspie. – Dodaje Kapitan. – Brawo. – Kiwa mi głową z uznaniem. – Czyli cel Omashu?

– Dokładnie Kapitanie. A teraz jeżeli panowie pozwolą udam się na odpoczynek. – Odzywam się po czym wychodzę z pomieszczenia.

***

– Nie możemy tak po prostu pojawić się tam w strojach magów ognia. – Prycham. – To miasto jest pełne magów ziemi, sam Avatar miałby problem w walce z nimi. Ty Zuko w ogóle nie powinieneś się tam pojawiać. Każdy zna historię o wygnanym księciu ukaranym przez ojca i naznaczonym piętnem. Iroh jest znanym generałem. Ja tam pójdę.

– Ty? Przecież sama nie dasz rady..

– A kto powiedział, że muszę od razu się ujawniać.. a co jakbym się dołączyła do Avatara?

– Chcesz nas zdradzić?!

– Nie Zuko.. Dei chodzi raczej o to by być wtyką w ich drużynie. Ale nie uważasz moja droga, że lepiej by było jakbyś dołączyła się do nich później?

– Fakt, teraz może być za wcześnie, chociaż jeżeli spotkam ich teraz w Omashu i napomknę coś o tym, że wędruję po świecie, będzie mi się później łatwiej wbić do ich drużyny. Bo pewne jest to, że muszę dołączyć do Avatara przed jego pobytem na biegunie.

– To zostawmy tę rozmowę na później, na razie jesteś nam potrzebna. – Komentuje Zuko.

– Jeżeli masz ruszyć do Omashu musimy znaleźć ci przebranie. Kapitanie, mamy jakieś stroje innych narodów?

– Powinni być kilka strojów magów ziemi. W którejś z kajut.

– W takim razie idę poszukać.

***

Zbliżam się do Omaschu, od kilkunastu minut idę krętą kamienną drogą. Spoglądam na miasto, które wbrew pozorom budzi podziw. Już z daleka dostrzegłam strażników, gdy znajduję się w zasięgu ich wzroku przeczesuję włosy, gdy nagle zahaczam o coś ręką. Ze zgrozą stwierdzam, że owym przedmiotem jest mały złoty płomyczek. Szybko wkładam go za pasek po czym delikatnie się uśmiecham.

– Gadaj po co przychodzisz? – Odzywa się postawny mężczyzna.

– Witam miłego pana. Przybyłam do Omashu znaleźć schronienie.

– Kim jesteś?

– Nazywam się Lin, jestem wędrowcem.

– Wyglądasz na mądrą dziewczynę. Nie narób sobie problemów. Witamy w Omashu.

– Dziękuję. – Kłaniam się delikatnie. Tuż przede mną mur zaczyna drżeć i nie mija sekunda gdy trzy warstwy kamienia rozsuwają się ukazując mi miasto. Gdy zaczynam przechodzić mury zamykają się za mną. Rozglądam się po mieście. Łał. Tylko tyle jestem w stanie powiedzieć. – No Avatarze, teraz tylko cię znaleźć. – Mruczę pod nosem.

– Droga piękna Pani! Mam dla Panienki niezwykłą! Niepowtarzalną ofertę! Dwie kapustki w cenie jednej!

– Ugh.. ja podziękuję prze pana. – Uśmiecham się miło do mężczyzny. – Wie pan, nie jestem fanką kap.. – W tym momencie na stoisko wpada rozpędzony wózek, przez co zaliczam twarde lądowanie.

– Moja kapustka! – Krzyczy zrozpaczony handlarz.

– Moja głowa. – Jęczę.

– Och, najmocniej cie przepraszam. Nic ci nie jest? – Słyszę głos młodego chłopca. Podnoszę głowę a moim oczom ukazuje się mój obiekt poszukiwań. Avatar.

– Nie, nic mi nie jest. Tylko chyba trochę się poobijałam. – Śmieję się pocierając dłonią kark.

– Jestem Aang a ty?

– Jestem D.. Lin. Miło mi cię poznać. – Uśmiecham się niezręcznie na moją pomyłkę.

– Mi ciebie też. Przepraszam ale przyjaciele na mnie czekają. – Odzywa się odchodząc.

- Ej Aang! – Krzyczę za chłopakiem.

– Tak Lin? – Pyta gdy już do niego podbiegnę.

– Jesteś Avatarem, prawda? – Chłopak wytrzeszcza na mnie oczy.

– Jesteś wróżbitką? – Przygląda mi się mrużąc oczy.

– Nie. - Zaczynam się śmiać. – Twoja strzałka na głowie. Tylko nomadowie ją mają. A z tego co wiem ostatnim żyjącym nomadem był avatar. Ale z drugiej strony.. jesteś strasznie młody. – Przekrzywiam głowę udając, że mnie to fascynuję.

– Tak, jestem Avatarem. Ale skoro wiesz kim jestem to chciałbym wiedzieć kim jesteś?

– Ja jestem w sumie nikim. Zwykły ze mnie wędrowiec, włóczęga.

– Jesteś bardzo młoda jak na wędrowca czy włóczęgę.

– A ty na Avatara. – Zaczynam się śmiać.

– Też racja. Ale mam sto dwanaście lat, mimo że tego nie widać.

– Łał! Ja mam tylko 16 lat. Dobra leć bo twoi przyjaciele się będą martwić.

– O jejku, masz rację! Mam nadzieje, że się jeszcze spotkamy Lin!

– Ja również Aang, powodzenia! – W tym momencie uśmiechnięty chłopak znika za zakrętem. W końcu mogę ściągnąć z twarzy ten sztuczny uśmiech. Dzieciak.

***

– I jak udało ci się? – Pyta od razu Zuko gdy tylko wchodzę na statek.

– Oczywiście, że tak. Śmiałeś we mnie wątpić Zuzu? – Śmieję się pod nosem a chłopak tylko prycha. – Iroh, kupiłam ci twoją ulubioną herbatę u handlarza! A dla ciebie Zuko mam ziółka na uspokojenie i dobry sen.

***

Movska

Mam fazę na pisanie tej książki plus rozdziały nie są zbyt wymagające więc prawdopodobnie dziś pojawi się trzeci rozdział.