PS, czytając ten króciutki rozdział włączcie sobie piosenkę do której będą tańczyć "Ali Gatie - It's you." Polecam dla lepszych efektów xd 

________________________________________________________________________________

– Kochani, jeszcze raz oklaski dla tegorocznej królowej jak i króla balu. – Mówi dyrektorka, po czym znowu słyszę wiwaty, oklaski i świsty.

Dopiero w tedy spoglądam na Xaviera stojącego tuż obok. Czuję lekkie ukłucie w sercu, gdy przypomina mi się, że przyszedł tu ze Steffanie. Mógł mnie chociaż ostrzec. Chociaż tyle...
Nagle chłopak wyciąga rękę w moją stronę i unosi brwi, czekając jakby na odmowę lub zgodę. 

Nawet gdybym chciała odmówić, to nie mogę. Nie na oczach całego rocznika. Nie z powodów jakie mam, bo są one częścią sekretu. Sekretu, który wymyka się z pod kontroli, bo wiem, dlaczego tak mnie rozzłościła widok Steffanie u jego boku, ale nie chcę się samej przyznać. Nie chcę, bo w tedy gdy coś pójdzie nie tak, to będzie bardziej boleć. A przynajmniej tak sobie wmawiam. 

Podaję więc swoją rękę Xavierowi i pozwalam mu poprowadzić się na dół na parkiet. Gdy słychać pierwsze nuty piosenki, Xavier łapie mnie mocno w pasie i przyciąga do siebie tak, że chyba nawet ziarenko ryżu by nie weszło pomiędzy. Zagryzam wargę lekko skołowana, nie wiedząc co robić, ale przypominam sobie słowa Emily i zarzucam mu jedną rękę na ramię, a drugą łapie Xavier.
– Nie umiem tańczyć. – Szepcze.
– W to bym nigdy nie uwierzył. Zbyt wiele razy cię obserwowałem, gdy byłaś na parkiecie.
– Ale nie umiem tańczyć tak powoli. To znaczy w parze.
– Nie? A co robisz teraz? – Pyta.

Przez chwilę nie wiem o co mu chodzi, gdyż nagle orientuję się, że powoli kołyszemy się razem do piosenki.
– Oh...
I tak oto zapada cisza pomiędzy nami. Kołyszemy się delikatnie do muzyki. Tak po prostu. Przy wszystkich. Moi przyjaciele dołączyli do nas na parkiecie i jeszcze kilka par, ale większość stoi i się przygląda. Lecz czego nie widzą, to to jak Xaviera palce wbijają się w moją talię, co pobudza coś w moim podbrzuszu. Coś, co sprawia, że czuję się tak, jakby moje nogi były zrobione z waty. Nie widzą skradzionych spojrzeń, gdy mnie okręca. A co najważniejsze, nie słyszą słów piosenki, które teraz Xavier szepcze mi do ucha.

– If I'm ever gonna fall in love, I know it's gonna be you. It's you. It's always you.*

Czuję, jak mięknie mi serce. Jego słowa wydają się mieć znaczenie, choć może niewinnie recytuje ułamki piosenki, a ja wyolbrzymiam. 

– I'm so scared to fall in love, but if it's you then I'll try.*

Zamykam oczy, wsłuchując się w jego słowa, próbując się nimi nasycić, bo nie wiem, czy dostanę wiele więcej. Przyjmuje każde słowo i zapisuję je w pamięci. Próbuję zapamiętać każdy jego ruch i dotyk. Próbuję zapamiętać zapach jego perfum, jak i to uczucie w moim sercu, gdy tak kołyszemy się we własnym sekretnym świecie. Próbuję, bo czuję w samych kościach, że on czuje w tym momencie to, co ja. Inni widzą dwie osoby tańczące do pierwszej piosenki razem na balu, a w naszym świecie to dwie osoby ukrywające wielki sekret przed całą resztą. To dwie osoby ukrywające skradzione pocałunki, szepty i dotyk pod powłoką przyjacielską. To dwie osoby, które wyznają sobie miłość przy wszystkich, nie mówiąc „kocham cię." To my. Ja i on.

Czuję jak słone zły chowają się za powiekami, więc przygryzam dolną wargę trochę mocniej, próbując nie dać im ujścia. Nie mogę, nie tutaj. Nie teraz. Na szczęście piosenka się kończy, a w sali ponownie słychać oklaski i wiwaty, po czym puszczają kolejną piosenkę, a ja wracam do rzeczywistości, w której udaję, że nigdy nie wypowiedział tych słów. Dziękuję za taniec i odchodzę.

________________________________________________________________________________

*Jeśli kiedykolwiek się zakocham, wiem, że to będziesz to ty. To ty, to zawsze ty.

* Tak się boję zakochać, ale jeśli to ty to spróbuję. 

Mega krótki ale no musiał się tu skończyć xD To znaczy nie skoczyć, po prostu czas na przerwę xD #POLSAT - czas na reklamę. 

P.S. Uwielbiam wasze komentarze xD

XoXo Sandra