26.03.2018r.

Drogi pamiętniku!

Ja już dłużej nie wytrzymuje psychicznie, nie dam rady tego ciągnąć. Mojego jakże wspaniałego życia. Wyczujcie ten sarkazm.

Tego nawet życiem nie można nazwać. Co najwyżej egzystencją i to marną.

Mam już po prostu dość. Chcę umrzeć. Przedawkuję jakieś tabletki i zapiję wódką albo podetnę sobie żyły.

Ja najzwyczajniej w świecie jestem za słaby. Za słaby, aby żyć.

Przepraszam, Toni, ty jako jedyny próbowałeś pokazać mi czym tak naprawdę jest szczęście, czym tak naprawdę jest miłość, czym tak naprawdę jest życie.

Jako jedyny posiadłeś klucz do mojego serca.

I tylko Ciebie martwiły blizny na moich nadgarstkach czy udach. Tylko Ciebie martwił fakt, że prawie nic nie jem.

I pewnie będziesz też jedyną osobą, która odczuje stratę po mojej śmierć.

Przepraszam, mój pomidorowy idioto.

Przepraszam, Toni.

Nie chcę, żebyś się za to winił. Bo jako jedyny nie przyczyniłeś się do mojej śmierci.

Wiem, że tego nie odczytasz ale chcę żebyś wiedział... Ti amo, Antonio.

Lovino