często gdy patrzę na ludzi
widzę w ramionach ich dzieci
niewinne biedne i same
patrzące na czas ktory leci

kilka lat od narodzin
a one już chodzą i mowią
łapią się rożnych przedmiotów
i swoją przyszlosć kształtują

oczka mają zaszklone
przestały tak szybko mrugać
rodzice łudzą się że to szczęście
ale to tylko dziecko się gubi

stukają palcem w telefon
zamiast tym palcem rysowac na piasku
nie znają dzwieku palącego się ognia
nigdy nie usłyszą tego morza trzasku

biedne te dzieci, nie zaznają radości
w koncu usmiechać się przestaną
kiedyś maluchy miały wyobraźnię
a teraz, całkiem same zostaną

a ja siedzę i wciąż myślę
obracam się i na dziecko zerkam
ale ono mnie nie widzi,
zbyt mocno wpatruje się w ten szklany ekran.