Nie śpię.

Jest trzecia w nocy gdy ja przewracam się z jednej strony na drugą.

Słyszałam go jak brał prysznic i krzątał się po domu.

A teraz to ja będę się krzątać w poszukiwaniu go.

Znajduję go na kanapie i chyba nie przewidywał, że kiedykolwiek będzie na niej spał, ponieważ jest dla niego zdecydowanie za krótka, ale mam to gdzieś. Wcisnął się tak bardzo w jej głąb, że jest dla mnie miejsce. Wsuwam się, więc na nie i przykrywam kocem, który niemal z niego spadł, a gdy tylko układam się w miarę wygodnie on otwiera oczy.

– Kocham cię – mówię pierwsza – Naprawdę cię kocham.

Wyciąga ręce do mojej twarzy i delikatnie ją gładzi.

– Nie masz cholera pojęcia jak i ja kocham ciebie.

Wsuwam nogę pomiędzy jego nogi, żeby być jeszcze bliżej.

– Mieszkanie jest moje, po prostu nie chciałam być sama – wiem, że kilka godzin temu nie odpowiedziałam na to pytanie – Myślałam, że chcę gdy się tak wkurzyłeś, ale nie chcę.

– Mogłaś mi powiedzieć – wtulam policzek w jego dużą dłoń.

– Jak zacznę o tym mówić to będzie takie prawdziwe – przewracam oczami, żeby znowu to zlekceważyć.

– Coś wymyślimy – mówi tak po prostu – Znajdziemy jakieś rozwiązanie, które uszczęśliwi nas oboje, a przede wszystkim przestanie unieszczęśliwiać ciebie.

– Ty nie byłeś dzisiaj nieszczęśliwy - jak zawsze zmieniam temat – Wszystkie dzieciaki cię kochają.

– Żebyś widziała jak kochają mnie dzieciaki braci – uśmiecha się – Nawet przy stole dla dorosłych nie mogę usiąść.

– Ile Jack i Ben mają dzieci?

– Jack trójkę, a Ben dwójkę. Ben ma dziewczynkę i chłopca, a Jack trzech chłopców.

– Wow – duża rodzina.

– No, dzieciaki Jacka to typowi artyści, co jest trochę dziwne, bo Jack jest nauczycielem. Na jedne urodziny składaliśmy się dla jego najstarszego syna na pianino, bo tak pokochał grę w szkole, inny lubi malować, a ostatni jest całkiem niezły z matematyki.

– Aha, a dzieci Bena?

– Ben ma piłkarza i tancereczkę, cholera wie, skąd to się wzięło, skoro sam jest lekarzem.

To mnie rozbawia.

– A jego żona księgową, więc...

– Czyli Jack jest nauczycielem, a ma więcej dzieci od Bena?

– Pewnie będzie miał ich jeszcze więcej – stwierdza.

– A ty? – pytam w końcu – Ile byś chciał dzieci?

– Trójkę – odpowiada od razu – Nie ma znaczenia, jakiej by byłby płci, ale zawsze chciałem dużej rodziny.

– Może w końcu by ci znaleźli miejsce przy dużym stole, co?

– Pewnie byłbym tak zafascynowany wszystkim, co robią moje dzieci, że nawet bym nie chciał – gładzi moje brwi, jakby musiał się skupić na czymś innym niż na własnych słowach – Rodzina jest bardzo ważna.

– Twoi rodzice pewnie są szaleni na punkcie wnuków, co?

Uśmiecha się od ucha do ucha.

– Tata zawsze chciał mieć sportowca, ale żaden z nas nie związał kariery ze sportem, więc gdy ma takiego wnuka, to nie opuszcza ani jednego meczu. Jest już na emeryturze, więc gdy tylko jest taka potrzeba..

– A mama?

– Gotuje na okrągło i stale chce, żeby zostawali u niej, bo musi się nimi nacieszyć, póki nie są nastolatkami – śmieje się – Uwielbiają babcie.

– Lubi swoje synowe? – dopytuję.

– Jedną mniej, drugą bardziej. Pierwsze dziecko Bena to wpadka, więc nie była szczególnie szczęśliwa gdy Ben wziął z nią ślub i zrobił sobie kolejne dziecko. Woli wnuki od synowej.

– Pewnie teraz ją doceniła gdy mnie poznała – próbuję żartować, ale chyba średnio mi wychodzi.

– Tylko troszkę.

Wybuchamy śmiechem, ale to trwa tylko chwile, bo już po chwili wracamy do poważnych rozmów.

– Myślisz, że Glen jest taką dobrą mamą, bo nasza mama była taka zła?

- Myślę, że Glen jest taką dobrą maną, bo chciała nią być.

– Dlatego mnie nie zmuszasz, bo nie wierzysz, że będę w to dobra – szarpię za jego koszulkę.

– Chcę, żebyś ty tego chciała, dojrzała do tego, po prostu tego chciała.

– I wierzysz, że to się stanie?

– Tak, Gina, bo gdybym nie wierzył...

– Nie jesteś już najmłodszy, ile możesz tak czekać? – chyba nikt nie ma odpowiedzi na te pytania.

– To wszystko jest takie popieprzone, nawet gdybyśmy się rozstali, to nie jest równoznaczne z tym, że za dziewięć miesięcy będę szczęśliwym ojcem!

I chyba to go najbardziej powstrzymuje.

Tak ma mnie.

Tak by zaczynał od zera.

– Wiedziałeś gdy mnie poznałeś...

– I to mnie nie powstrzymało, nie cofnąłbym tego.

Czasem nie cofnięcie pewnych rzeczy, wcale nie jest równoważne z wybraniem właściwej ścieżki.

– Nie wiem, jak być tą samą dziewczyną, którą byłam bez pieniędzy.

Luke

To jest tak samo szansa jak i ryzyko. Mogę pokazać jej inne życie, ale jednocześnie ją do niego zniechęcić. Wszystko zależy od tego jak daleko się posunę i jak głęboko zakorzenione w niej jest bogactwo. Nie wiem tego i myślę, że ona także tego nie wie. Stale stoimy na pieprzonym rozdrożu i cholera wie, w którą stronę zostaniemy popchnięci.

*****

Myślę, że max 10 rozdziałów i koniec 😱😱