– To miejsce przypomina mi dlaczego wybrałem pieniądze – to pierwsze, co mówi gdy wsiadam do jego samochodu – Śmierdzisz biedą.

– Przestań – uderzam go w ramie – To w ogóle nie jest zabawne.

– Nie ma być – przekonuje mnie – I co warto było?

– Przestań, bo się popłaczę!

– Mówiłem ci, żebyśmy wzięli ślub, a teraz ja mam problemy u swojego ojca, że...

– Nie chcesz mi pomóc to wysiadam! – krzyczę.

– Stop – mówi – Mam ci pożyczyć pieniądze?

Gdyby to było takie proste.

– Dać mi prace.

– Nie mogę ci dać pracy  w firmie ojca! – unosi się – Twój dał jasno do zrozumienia, że jeśli ci ją dam to skończy robić z nami interesy!

– To gdziekolwiek, cokolwiek, ja... ja nie mam nic. On mi zabrał pieprzony samochód!

Patrzy na mnie, a ja w tym spojrzeniu widzę sam żal. Żal mu mnie.

– Mówiłem ci, a ty nie słuchałaś.

Chcę go uderzyć, ale mnie powstrzymuje.

– Nie mówiłem?! Mówiłem, że takie życie nie jest dla nas! – krzyczy – Mogę ci pożyczyć samochód, kasę, znaleźć prace, ale co z tego jak będziesz musiała ją liczyć?

– Nauczę się... – bo co mam zrobić?

– Ile zapału..

– Oliwier, nie traktuj mnie jak debila, tylko mi pomóż! – wrzeszczę – Pomóż mi do cholery! Kogo mam prosić o pomoc jak nie ciebie?!?

Powstrzymuję łzy, ale nie wiem jak jeszcze długo dam radę.

– To tylko kasa – mówię bardziej do siebie.

– Ale jest jak trzecia ręka – stwierdza.

– To co?! Mam zostać twoją żoną i wszystko będzie dobrze?!

– Jeśli chcesz rad jak żyć bez kasy na utrzymaniu faceta idź do siostry, nie do mnie.

– Moja siostra.. – nawet nie wiem, co powiedzieć – Czy nie możesz mi pomóc znaleźć jakieś pracy? Nie mam znajomych, którzy..

– Domyślam się.

– Dlaczego jesteś takim dupkiem?! – wrzeszczę – Myślisz, że nie rozumiem, co się wydarzyło? Ja nie znam takiego życia!

– Wielkie miłości są tego warte?

To pytanie, na które, kurwa, nie mam odpowiedzi. Nie wiem, kim jestem bez tych pieniędzy i cholernie się boję, że będę tylko zgorzkniałą, nieszczęśliwą osobą.

– Twój brak odpowiedzi....

– Nienawidzę cię!

– Mówię ci tylko to, co ty mi zawsze tak ostentacyjnie mówiłaś. Twoje słowa użyte przeciwko tobie.

I proszę, płaczę.

Jestem żałosna.

– Sprzedaj mieszkanie i kup mniejsze.

– I co mi po tym milionie?!

Wybucha śmiechem.

– Cała Gina – bawię go kompletnie – Zamieszkaj u Luke'a i miej milion do końca życia, niektórzy by powiedzieli, że to bardzo dużo.. mogę ci sprezentować na ślub samochód albo wakacje.

– To mieszkanie to wszystko, co mam!

– Dobrze się urządziłaś. Twój ojciec stwierdził, że jesteś sprytna z tym mieszkaniem.

– Pieprzony milion – mówię – A co z moimi dziećmi?

– Dzieci? Gina? Oj, milion może nie wystarczyć.

Płaczę mocniej, ponieważ jestem tak zagubiona, że nie mam pojęcia, co mogłabym zrobić, żeby wyjść na prostą.

– Znajdź mi prace, proszę, Olivier, jakąkolwiek, bylebym miała jakieś pieniądze na koncie.

– Dobrze, Gina. Mam pewien pomysł, a teraz chodź zabiorę cię na obiad.

– Obiad?

– Tak, obiad, a potem zrobię ci mały przelew, co ty na to?

– Nie wiem, czy jestem głodna – stwierdzam, chociaż prawdziwym stwierdzeniem jest, że nie wiem czy chcę jego kasę.

– Zgłodniejesz gdy poczujesz te zapachy.

Co mi innego pozostało?

Wszyscy mówili mi, że nie wiem, co robię z życiem, ale dopiero teraz to naprawdę poczułam.

Oliwier załatwia mi prace sekretarki. Oficjalny strój od ósmej do piętnastej, w przeciętnym biurze, w którym nie powinnam spotkać znajomych. Pożycza mi samochód, a ja tłumaczę Lukowi, że wymieniłam swój stary na ten, bo tamten mi się znudził.

Dlaczego kłamię?

Chyba zbyt boję się reakcji Luke'a.

Ta praca w ogóle nie jest dla mnie. Nie mam żadnych wątpliwości, że nigdy bym tego nie robiła, gdybym nie musiała. Oliwier mówi, że mogłabym zostać kelnerką, ale to jest naprawdę beznadziejna pensja i wszędzie gdzie się rozglądaliśmy nie szukają nikogo na pełen etat i w przyzwoitych godzinach, z kolei na osobę zarządzającą mam za małe doświadczenie i nie chcę ryzykować, że ktoś mnie pozwie, bo złamałam jakieś przepisy. Jesteśmy w Bostonie, gdzie jak nie tutaj ludzie znają się na prawie.

Ta praca jest nudna, monotonna, przychodzą tu ludzie, którzy chcą się dostać do jakiś grubych ryb, a ja tylko odstawiam ich z kwitkiem. Wracam kompletnie wynudzona, nieszczęśliwa i straciłam ochotę na seks, a przed Luke'm udaję, że wszystko jest w porządku. Czasem płaczę w łazience, a czasem w łóżku gdy on ma nocne zmiany.

Co z kolei zmieni to, że mu powiem?

****
Czytając drugi, trzeci raz ten rozdział, a nawet pisząc go, myślę, że jest obrzydliwy i dobrze, bo Gina cały czas mówiła innym jak dobrze jej z kasą i nie rozumiała jak mogą bez niej żyć, a teraz jest sama w takiej sytuacji i słuchanie tego, to w pewien sposób karma.

Tak, Gina jest żałosna i niedojrzała.

Tak, brak kasy to nie koniec świata.

Ale cóż Gina nie rozumie i nie do końca w ogóle chce
Takiego życia.