Następnego dnia już mi lepiej, ponieważ posiadam w domu tabletki na takie okazje i jestem jak nowonarodzona. Nie odzywam się do Luke'a, a on nie odzywa się do mnie. Nic takiego się nie stało. To nie ja z nas dwojga mam niebezpieczną prace.

W każdym razie zbieram się rano i jadę do Oliviera, bo musimy się przygotować na nasz mały występ. Znalezienie jego biura w internecie to najłatwiejsza rzecz na świecie. Ubrałam się nawet jak przystało na damę, ponieważ może spotkam jego ojca i szepnie dobre słówko mojemu i da mi więcej spokoju. Trochę pozorów nikomu nie zaszkodzi.

– Dzień dobry, jest Oli? – trzepoczę rzęsami do panienki z recepcji.

– A pani to kto?

– Skoro pani nie wie, to nie wiem czy powinna pani tu pracować – uśmiecham się słodko.

– Proszę poczekać, jak się pani nazywa?

– Powiedz Olie'mu o naszej ostatniej nocy – nie mam wstydu, wiem.

Jednak to żart i on się tego chyba domyśli.

Sam wychodzi na korytarz. Może spodziewa się jakieś striptizerki, której cholera, co zaoferował.

– Gina – wypuszcza oddech ulgi, a ja szybko go przytulam.

– Gabinet?

– Gabinet – pokazuje mi kierunek i ruszam przodem.

Gdy wchodzimy do środka, Oli rozluźnia krawat i opada na kanapę,

– Ale mnie wystraszyłaś. Nic prawie nie pamiętam i bałem się..

Siadam obok niego.

– Luke dalej zły?

– Tak, nie odzywamy się do siebie.

– Może to dlatego, że zaoferowałaś mi, że pokażesz mi cycki.

– Co? – teraz to ja jestem zaskoczona.

– Mam małe przebłyski...

– O Boże, nie zrobiłam tego, prawda?

– Nie wiem – mówi.

– Przecież ciebie nie interesują cycki! – krzyczę.

– Gina, Chryste! Nie tutaj!

Muszę się opanować, przynajmniej trochę.

– Przepraszam – mówię szybko – Jesteś zły?

– Że się domyśliłaś? – nie całkiem to miałam na myśli – Nie.

– Co mam zrobić z Luke'm? – nie wiem, dlaczego go o to pytam. Nie całkiem po to tu przyszłam, ale potrzebuję rozmowy, a on jest jedyną osobą, która wie.

– Przy tobie można się znowu poczuć jak w liceum – śmieje się – Nigdy nie dorośniesz, co?

– A muszę? – pytań głupio.

– Trochę ci zazdroszczę, że żyjesz w takiej bańce.

Nie chcę o tym gadać.

– Co mam z nim zrobić? – moja głowa opada na oparcie kanapy – Może coś zjemy?

– Muszę pracować – mówi – Nie mam czasu na jedzenie. Mogłaś coś przynieś z restauracji rodziców. W liceum mieli tam pyszne żarcie.

– Teraz jest jeszcze lepiej, dlatego uwielbiam tam być kelnerką.

– Kelnerką? – jest zaskoczony.

– No, lubię to.

Kręci głową z niedowierzaniem.

– Z pensji kelnerki pewnie ciężko jest wyżyć – wiem, że wie, że z tego nie żyję. Wstaje i idzie po coś do biurka – Miałem iść, ale ojciec wymyślił mi, że muszę lecieć do Waszyngtonu – rzuca we mnie dwoma biletami – Dobry koncert.

– Wow! Kupiłeś bilety! A mi się nie udało! – ekscytuję się – I jakie dobre miejsca! Wow!

– To dzięki mojej sekretarce, którą tak potraktowałaś.

– Pójdę ją wycałować! Chciałam go tam zabrać, ale bilety były wyprzedane! On to kocha! Zawsze mi to puszcza jak gotuje, a ja drażnię go Taylor Swift.

– Masz sprawić, że ci wybaczy, a nie że cię rzuci.

– Wymagający jest – znowu opadam na kanapę – Gdzie ci, co wystarczy im lodzik?

– Naprawdę nic się nie zmieniłaś. Dalej ta sama niewyparzona buzia – kręci głową z niedowierzaniem.

– Przyzwyczajaj się, kandydacie mojego ojca na męża.

– Męża twojego ojca?

– Trzymaj się z daleka od moich pieniędzy! – trącam go żartobliwie ramieniem – Okej, lecę. Dzięki, za bilety. Zadzwonię w sprawie kotylionów. Może wcisnę się w swoją sukienkę, a ty swój garnitur, co?

– Obym miał dalej zioło w marynarce.

– Hej! To moje!

– Może się podzielę – wraca za biurko – Ale po przemowie.

– Okej, po.

– Powodzenia z Luke'm.

– Jak sobie coś przypomnisz dzwoń! Łatwiej udobruchać kogoś gdy wie, co się przeskrobało!

Luke nie jest facetem, którego można udobruchać przez łóżko, a to jest to, co najlepiej mi wychodzi. Trudno jest być z kimś, kto jest tak rożny od ciebie i chce tylu rzeczy, których nikt od ciebie nie chciał. Chciałabym, żeby był łatwiejszy w obyciu. Muszę go przepraszać za dobrą zabawę. Kto przeprasza za takie rzeczy?

Muszę czekać pod jego domem, bo nie chcę robić sceny w jego pracy. Normalnie bym się tym nie przejęła, ale chyba stąpam po cienkiej linii i nie chcę jej przerwać.

– A ty, co znowu tutaj robisz? I jak się wystroiłaś, co szukasz porządnej pracy?

– Proszę pani, gdybym chciała z panią rozmawiać to zrobiłabym to dawno. Niech dam mi pani spokój – mam ważniejsze rzeczy na głowie.

– Mój syn zasługuje na kogoś lepszego.

– Pani syn chce mnie i im szybciej się pani z tym pogodzić tym szybciej przyzwyczai się do tego, że teraz to ja jestem kobietą jego życia – wiem, że przesadzam z tą kobietą, ale nawet nie kontroluje własnych słów.

– ‚Teraz' to dobre słowo, bo na długo tu nie zostaniesz,

Przewracam oczami i zaszczycam ją spojrzeniem.

– Ma pani męża, prawda? Nigdy go nie widziałam – mówię – Jest już na emeryturze, prawda? – Luke mówił, że to ze względu na problemy ze zdrowiem – Dlaczego do cholery nie chce pani spędzać czas ze swoim ukochanym? Tylko przychodzi sprawdzać dorosłego syna? Szuka pani mu miłości, a może zajmie się pani własną, co? Nie jesteście starzy. Tyle macie rzeczy do przeżycia, poradzimy sobie gdy wy możecie przeżyć drugą młodość.

– Nie będziesz mi gówniaro mówić, co mam robić! – krzyczy.

– No to samo się tyczy mnie, ale może nie gówniaro, jakiś szacunek tam mam.

Luke'a samochód wjeżdża na podjazd.

– Ma panią zawieść do męża?

– Luke! – krzyczy – Nie chcę cię widzieć, dopóki z nią jesteś! Ta dziewczyna jest bezczelna i pozbawiona szacunku!

Luke patrzy na mnie, jakby po raz pierwszy mógł się z tym zgodzić.

– Mamo, zabiorę cię do domu..

– Nie! Skoro jesteś z kimś takim..

– Mamo, odwiozę... – przekonuje.

– Żeby wrócić do tej ladacznicy? Po moim trupie! Nawet byś nie wysiadł z samochodu jak przedwczoraj! A zrobiłam twój ulubiony obiad!

Boże, ta kobieta w ogóle nie ma własnego życia. Co ona sobie myśli?

– Idź do domu, Gina. Muszę porozmawiać z mamą – kieruję się do jego domu – Do siebie – mówi.

– Nie będę błagać cię o przebaczenie! – krzyczę – Nic nie zrobiłam!

– Pokłóciliście się? – Włącza się jego mama – O co? Co ona zrobiła?

– Mamo, to akurat nie twoja sprawa.

– Jesteś moim synem!

– Na litość boską, Luke, nie zostawimy z nią wnuków! – kurwa, nie wierzę, że to powiedziałam.

– Jesteś w ciąży?! W ciąży z moim synem?

– Mamo, chodź zawiozę..

– Nie jestem w ciąży – mówię szybko – A z resztą jadę do domu, mam dosyć tłumaczenia się przed kimkolwiek.

Patrzy na mnie gdy odchodzę, ale nic nie mówi. Nie jestem beksą i nie robię łez, tylko krzyczę z frustracji i bezsilności.

Nie chce mnie takiej?

To w ogóle nie będzie mnie miał, bo ja siebie lubię i nie będę się wstydzić, bo ktoś nie rozumie mojego sposobu na życie.

Jestem taką hipokrytką.

Naprawę jestem jak nastolatka.