Czuję jak podnosi się z łóżka. Widzę jak na mnie patrzy, a on widzi, że otwieram oczy.

– Muszę lecieć do pracy.

Kiwam tylko głową, zbyt zmęczona wdawać się z nim w dyskusje. Jego usta całują moje nagie ramie, kawałek szyi.. nie zastanawiam się dwa razy, wyciągam ręce do jego twarzy, żeby złączyć nasze usta i wcale nie tak szybko puścić. Odrywa się ode mnie, zakrywając moją głowę kołdrą, żebym skończyła go napastować, co rozbawia mnie nawet o tak wczesnej godzinie.

– Mogę potem wpaść?

– Zostawię ci klucze w doniczce – całuje mnie w czoło.

– Której?

– Może to dobra zagadka.

– Ugh! Nienawidzę cię!

Śmieje się i jeszcze raz całuje mnie w czoło.

– Przestań, bo zaraz nie pójdziesz przeze mnie do pracy. A kto jak nie ty uratuje ludzkie życia?

Nie pozwalam strachowi mnie ogarnąć, ale zarazem czuję jak wszystko się we mnie spina. Odkrywam się z kołdry, żeby na niego spojrzeć, dobrze zapamiętać, gdyby to był ostatni raz gdy.. nie, nie, nie.

– Ale masz minę, co źle wyglądam z rana?

Jednak nie pozwalam mu odejść i niemal wyskakuję z łóżka, żeby pocałować go jeszcze raz, pociągnąć jeszcze raz za włosy, rozbawić go, przygryźć jego  wargę, skłonić go do pocałowania mojej szyi.

– Chryste, dziewczyno – pociągnięciem za włosy, odsuwa mnie od siebie.

Bądź bezpieczny.

To nigdy nie przechodzi mi przez usta. Mam nadzieję, że chociaż moje oczy to wyrażają.

– Wracaj do snu, mój nieranny ptaszku.

– Zobaczymy się po twojej pracy – to obietnica i to nie tak mała, jakbym chciała.

– Tak, mam nadzieję, że ugotujesz coś dobrego. Jeszcze dla mnie nie gotowałaś – nabija się z mojego wiecznego jedzenia z rodzinnej restauracji.

– Wal się, nie jestem kurą domową – pokazuję mu środkowy palec.

– Może to lepiej, jeszcze mój dom by spłonął.

Słyszę rozbawienie w jego głosie, a to wywołuje mój uśmiech.

– Do zobaczenia – jeszcze raz całuje moje czoło, kącik ust, aż w końcu usta.

Tak, do zobaczenia i nic innego nie rozważam.

Późnym popołudniem szukam klucza w jego doniczkach, moje szczęście sprawia, że znajduję go od razu.

Ha! Jestem urodzona pod szczęśliwą gwiazdą.

Jestem obładowana zakupami, ponieważ faktycznie postanowiłam coś ugotować. Poprosiłam o jeden z mniej wymyślnych przepisów naszego szefa kuchni z restauracji i jestem gotowa do działania.

Trzeba próbować nowych rzeczy, prawda?

Odstawiam zakupy na stół, a raczej próbuję, bo..

– Co tutaj robisz?!

Podskakuję jak wariatka, a wszystko wylatuje z przyniesionych przeze mnie papierowych toreb.

– O Boże, ale mnie pani przestraszyła – kładę dłoń na moim walącym sercu, które jest gotowe wyskoczyć z piersi.

– Jak tutaj weszłaś?

– Mam klucz – informuję ją.

Jednak ona już nie jest zainteresowana moimi słowami, a tym, co wypadło z moich zakupów.

Prezerwatywy.

Dużo prezerwatyw.

Cóż, może jednak nie urodziłam się pod szczęśliwą gwiazdą.

– Jesteśmy dorośli, wszyscy wiemy jak działa seks – mówię – Proszę mi nie mówić, że pani go nie uprawia, bo co inaczej robiłby tutaj Luke?

– Jesteś bezczelna!! – krzyczy – Co mój syn robi z taką dziewuchą jak ty?

– Mam być jeszcze bardziej obrazowa?

Myślałam, że to niemożliwe, ale na jej twarzy pojawia się jeszcze większe obrzydzenie niż przed chwilą.

– Mój syn jest samotny, nie licz na to, że go usidlisz, gdy zmądrzeje rzuci cię.

– Ja tam uważam, że całkiem inteligentny z niego facet.

Zamiast szybko schować, to co wywołało początek burzy, rozpakowuję na stół resztę zakupów.

– Możesz iść, zrobiłam już dla niego obiad – podkreśla, że to posiłek tylko dla niego, ale ja to ignoruję.

– Dziękuję, ale prawdopodobnie zostanę na noc.

W jego matce się gotuje, a ja jestem, co najwyżej rozbawiona. Luke pozwala jej na wszystko, a ja nie zamierzam.

– Nie masz dziewczyno pracy?

– Ależ mam – uświadamiam ją – Tylko nie muszę być tam codziennie.

– Co to za praca?

– Jestem kelnerką w rodzinnej restauracji.

Czuję, że to mówi jej o mnie wszystko, a przecież tak naprawdę nie mówi nic.

– I jedziesz takim samochodem?

– Mam bogatego tatusia – nie wiem, dlaczego trzepoczę rzęsami i robię z siebie głupią idiotkę. Może dlatego, że i tak nie pomyśli już o mnie inaczej.

– Co mój syn w tobie widzi?

Nie chcę wymieniać jej swoich zalet, które wczoraj usłyszałam z ust jej syna.

– Może potrzebuje trochę posiewu świeżości po trzydziestce – żartuję, ale ona nie rozumie mojego poczucia humoru.

Otwieram lodówkę, żeby włożyć do niej zakupy, w ogóle nie przejmując się jej obecnością. Jedna z nas stąd wyjdzie i to zdecydowanie nie będę ja. Jednak jego mama jest dzisiaj o wiele bardziej uparta niż ostatnio i także nie wygląda, że się gdzieś wybiera. Boję się nawet pójść po torbę z rzeczami do samochodu, bo pewnie przekręciłaby klucz w drzwiach i go w nich zostawiła, uniemożliwiając mi wejście. Nie próbuje nawet ze mną rozmawiać, ale obserwuje mnie gdy krzątam się po mieszkaniu, otwieram wino, a ona w tym czasie sprząta. Nie uważam, że jest tu brudno i na pewno Luke potrafi zrobić to samemu. To nie tak, że przyszłam tu poleżeć brzuchem do góry. Chciałam gotować i co? Moje plany zostały pokrzyżowane.

– Cześć! Wróciłem!

Dzięki Bogu.

– O mama – nie widzę jego twarzy, bo wyjmuje talerze – Cześć, co tutaj robisz?

– Ugotowałam obiad i posprzątałam – informuje go.

– Okej, tym razem naprawdę musisz zjeść z nami – uśmiecha się do niej – I naprawdę musisz skończyć z tym gotowaniem dla mnie. Widzisz, zająłem się tym już mam kogoś od tego.

Wskazuje na mnie, a ja pokazuję mu środkowy palec, co tylko rozszerza uśmiech na jego ustach.

– Właśnie dzisiaj miała mieć swój dzień testowy..

– Wal się – poruszam tylko wargami z nadzieją, że zrozumie słowa.

– Mamo, naprawdę możesz robić w tym czasie coś innego niż dla mnie gotować – wraca do głównego tematu – Jack i Ben się śmieją, że jestem syneczkiem mamusi.

– Są zazdrośni – podsumowuje jego mama.

– Siadaj, mamo – zachęca ją – Następnym razem to my ci coś ugotujemy dobrze?

Kolacja z jego mamą?

Nie wiem jak to zniosę.

Nie wiem, czy w ogóle chcę to znosić.

Następnym razem..

Jak długo my właściwie...

Siadam z nimi do stołu i nie uciekam po za tu i teraz.

***
Jeszcze jeden rozdzialki i zobaczycie kawałek nowobogackiego życia Giny......