Als ik naar anderen had geluisterd, had ik het je verteld.
Had ik je gemaild, geschreven, misschien zelfs gebeld.
Dan had ik de zinnen in mijn hart nooit verzwegen.
Ik had dan misschien antwoord op mijn liefde gekregen.
De liefde die begon als een kinderachtig iets.
Een kind met de lentekriebels, verder niets.
Want jij gaf me complimenten en was super lief.
Glimlachend stal je mijn hart, als een echte dief.
De jaren verstreken en mijn hart is bij jou gebleven.
Iedere aanraking, grap en gesprek liet me zweven.
Mijn verlangen werd erger en deed zelfs pijn.
Want het klinkt misschien gek, maar ik wil bij je zijn.
Ik weet alleen niet of jij hetzelfde wil, of voelt.
Of je naar me verlangd en begrijpt wat er wordt bedoeld.
Mensen zeggen dat ik het je moet vragen.
Zij vinden mijn angst iets om te beklagen.
Want ik heb niks te verliezen, maar dat is niet waar.
Dagen zal ik verliezen, dagen, al zijn het een paar.
Dagen met jou woorden, grappen en schattige lach.
Dagen met de twinkeling, die ik in jouw ogen zag.
Dagen vol met dromen in een enkel moment.
Dagen om te hopen dat jij naar me toe rent.
Dagen om jou te zien, gedurende de korte tijd.
Maar is dit niet wederzijds ben ik die dagen kwijt.
Soms is het beter om dingen te verzwijgen.
Zelfs als ik daarmee jou liefde nooit zal krijgen.