Een soldaat geniepig en slecht.
Wint het in een oneerlijk gevecht.
Hij is alleen, want hulp heeft hij niet nodig.
Mankracht is voor hem overbodig.
Hij pakt het leven van ieder af.
Langzaam, want hij is harteloos en laf.
Zo neemt hij ook van dit meisje het leven.
Nog even en dan heeft ze zich overgegeven.
Haar wensen en dromen.
Zijn dingen die niet uitkomen.
De soldaat zal ze laten verdwijnen.
Zodat zij in zijn armen kan wegkwijnen.
De kinderlijke gloed in haar ogen glipt weg.
Hij lacht erom, noemt het ongeluk of pech.
Dan had ze maar aan zijn aandacht moeten ontsnappen.
Want nu ontvangt ze alle klappen.
Haar dromen vergaan.
Ze kan nog amper staan.
Doktoren die haar herkennen.
En haar uit medelijden verwennen.
Want ze probeert in haar dromen te vluchten.
Dromen die langzaam veranderen in zuchten.
Ze woont nu in het ziekenhuis.
Ze is daar vaker dan thuis.
Haar kussen vangt iedere traan.
De soldaat kijkt haar grijnzend aan.
Hij trekt aan haar haren.
Zodat iedereen naar haar zal staren.
Pruiken zal ze dragen op haar kale hoofd.
Haar tranen opgedroogd, haar gevoel verdoofd.
Haar dromen zijn kapot.
De soldaat lacht zich rot.
Hij verzwakt haar nog meer.
Ze ziet het ziekenhuis weer.
Ze probeert ze terug te vinden, haar dromen
Hopend dat haar papa en mama snel komen.
Een glimlach verschijnt als ze hen ziet.
Maar dat wil de soldaat niet.
Hij wil dat ze ongelukkig is.
Dat ze wordt geteisterd door gemis.
Hij gaat harteloos door.
Zodat iedereen hun droom verloor.
Behalve het meisje dat nog maar weinig had.
Ze was het ziek zijn en de kwelling zat.
Dus bad ze haar laatste wensen.
Kracht voor al haar dierbare mensen.
En een eind aan haar leven.
Een laatste adem om te geven.
Dat waren haar dromen.
Dromen die zeker uitkomen.