Ik staar naar het boek dat jij begon.
Begrijp niet hoe het zo eindigen kon.
Probeer te bedenken wat er in jouw verhaal staat.
Kan het niet meer lezen, want ik ben te laat.
Het enige wat ik weet staat in mijn eigen boek geschreven.
Daarin staan de hoofdstukken van ons leven.
Jij bent er mee gestopt en hebt je pen neergelegd.
Ik probeer verder te schrijven, ja ik vecht.
Vecht voor het leven, om verder te gaan.
Zie herinneringen komen, zie ze vergaan.
Maak keuzes, goed en fout, zoals velen.
Om te ontdekken dat ik ze nooit met jou kan delen.
Want jouw boek is al zo lang ten eind.
Waardoor je uit mijn gebeurtenissen verdwijnt.
Jij zal niet schrijven over de scholen die ik afmaak.
Jij kan me niks leren, ook al is dat jouw taak.
Je zal de jongens die ik ontmoet nooit wegkijken.
Of wanneer ik je smeek over je hart strijken.
Een gevecht tussen ons zal nooit in een hoofdstuk komen.
Jij zal ze niet horen, al mijn onrealistische dromen.
Wanneer ik ga trouwen moet ik je missen.
En je mening naar mijn man, daar moet ik naar gissen.
De opa in mijn kinderen hun verhaal zal je nooit zijn.
En ja, die gedachte verwoest me, doet me pijn.
Desondanks zal jouw naam nooit uit mijn verhaal worden gewist.
Dat komt omdat je in elk nieuw hoofdstuk wordt gemist