Verleden wist me te breken.
Kraste in mijn hart een litteken.
Gebruikte mensen voor zijn taak
Gooide de woorden raak.
Maakte me radeloos en klein.
Dacht daardoor waardeloos te zijn.
Tranen waren de troost die ik kreeg.
Omdat ik deze woorden verzweeg.
Goed verborgen in mijn hart, zo diep.
Want wie zou het horen als ik riep?
Wie trekt me toch uit dat ravijn?
Verzorgt de wonden, stilt de pijn?

Heden zou me kunnen leren.
Hoe ik me kan en moet verweren.
Blijven staan tijdens ieder woord.
Dat probeert te steken en moord.
Maar ik recht mijn rug en heb kracht.
Ik bouw muren en houd de wacht.
Er moet iemand zijn die mij waardeert.
Die alles wat ik ben accepteert.
Tot die tijd zal ik wachten, zo lang.
Dan ben ik wel alleen, maar niet bang.
Ik trek mezelf uit dat ravijn.
Verzorg de wonden, stil de pijn.

Toekomst weet dat ik sterker ben.
Dat ik de pijn van het leven ken.
Wat me de kracht gaf en niet brak.
Trots op het litteken dat stak.
Wetend ook al breek je me weer.
Ik blijf dan groeien keer op keer.
Ik weet wie ik ben en wat ik kan.
Ik ben sterker en daar hou ik van.
Dus gooi me maar die afgrond in.
Dat is hoe ik aan mijn reis begin.
Want ik kom weer uit dat ravijn.
En ik zal opnieuw sterker zijn.