Kleine jongen kijkt door de rookpluimen heen.
Ziet de verwondingen van iedereen.
Zijn ogen vol ongeloof en verdriet.
Voor het kwaad dat is geschiet.
Zijn hand reikt naar zijn moeders jas.
Vraagt wie deze slechterik was.
Wie zijn vriendje meenam voor altijd.
Angstig, want is hij nu zijn vriendje kwijt?
Moeder bukt voor haar zoontje neer.
Zoekend naar woorden, want die vindt ze niet meer.
De brok in haar keel dempt het spreken.
De kleine jongen ziet de tranen die haar breken.
Ze vertelt dat hij zijn vriendje nooit meer ziet.
De kleine jongen huilt, gelooft haar niet.
Vraagt waarom zijn vriendje wordt gedood?
Waarom een onschuldige van het leven wordt beroofd?
Ras, geaardheid, geloof, is het antwoord.
Daarom worden deze mensen vermoord.
De kleine jongen kijkt op en fronst.
Zijn adem stokt, zijn hartje bonst.
Meer vragen doemen op in zijn hoofd.
Omdat hij het antwoord niet geloofd.
Want hoe kan een mens nou zo wreed zijn?
Wie doet iemand anders nou zoveel pijn?
Wat is het verschil tussen deze mensen?
Waarom zou je iemands dood wensen?
Zijn deze soldaten de liefde vergeten?
Kennen deze mensen dan geweten?